ماه پشت ابر

 از لب‌های تو بوزد، تا شب، تا سیاهی دست از سر زمین بردارد. تا ما همدیگر را پیدا کنیم در کوچه‌ای که مردم بدرستی «کوچه آشتی‌کنان» می‌گویند. تا من بدوم تا چشم‌های تو، تا دلت، تا خدایی که در دست‌های قنوتت می‌وزد.

«گوهری نایاب را در جاده پنهان کرده‌ای؟» این علاقه نیست. این چه قیافه‌ای است که گرفته‌ای؟ مگر باد از کدام سو می‌آید که تو لبخندهایت را زندانی کرده‌ای؟ تو باید هزار چهارشنبه اول و آخر سال از روی آتش‌هایی که دیگران برافروخته‌اند، بپری و تمام زردی‌های زندگی‌مان را بریزی در آتش. تا سبز بمانیم و خرم. تا بهار بمانیم و اردیبهشت اردیبهشت گل‌های داوودی در دلت شکوفا شود.

ببین عزیز من! لبخند هدیه خداوند است به لب‌های تو که قنوت می‌بارد. اگر اخم کنی من از کجا بدانم کدام خورشید در دلت می‌وزد. اگر اخم کنی من از کجا بدانم گل‌های پیراهنت را به کدام بهار معرفی کنم؟ اگر اخم کنی من از کجا بدانم تو در کدام فصل سال ایستاده یا نشسته‌ای و من کدام لباسم را برای دیدنت اتو کنم، کدام کفشم را بپوشم و کدام پیراهنم را به باد بسپارم.

زندگی زیباست مخصوصا وقتی تو نگاه می‌باری من لبخند، تو لبخند می‌‍‌زنی من پلک، زندگی زیباست وقتی که ما با دست‌هایمان که از دامن خودمان هم کوتاه نیست، خانه‌ای بسازیم از مهر و گل‌هایی را به تابستان ببریم که حاضرند در مقابل باد، این خودسر هر جایی،‌ تمام قد بایستند.

به دلت برگرد و بدان که کسی غیر از ما به خودمان محرم نیست و کسی غیر از ما نمی‌تواند ما را به هم معرفی کنیم.

با من حرف بزن با چشم‌هایت که خلاصه بهشت است، با لب‌هایت که مفاتیح‌الجنان من است. بیا به پای هم بریزیم سپید و ترد، مثل برف‌های زمستانی که برای دیدنمان، برای افتادن بر سیاهی آسفالت و سرشانه‌های خمیده‌مان آسمان را سه‌طلاقه می‌کنند.

بیا به پای هم بدویم، مثل ماه و خورشید که پا به پای هم می‌روند و پیر می‌شوند. مثل عاشقانی که حداقل مقصد دویدنشان از خود تا خداست.

بیا بدویم،‌ بیا برویم. من مثل باد از یکجانشینی خسته‌ام و مثل ابر باریدن را مشتاقم و مثل زمین عاشقم که به دورت بگردم خورشید من.

جام جم / چاردیواری / علی بارانی