مدت‌های بسیاری بود که عادت نداشتیم تئاتری روی صحنه بتواند نظر جمعی را به خود جلب کند، مهم‌تر از این اجماع نظر اساسا عادت نداشتیم تئاتری روی صحنه بتواند بلیط‌فروشی خوبی داشته باشد اما ساخته تازه حسین پارسایی یک نوع خرق عادت بود.
حدودا سه سال پیش احسان محمد‌حسنی، رئیس سازمان اوج در نشستی خبری از توقیف دو فیلم سینمایی «مصلحت» و «لباس شخصی» از تولیدات این سازمان خبر داد.
نمی‌دانم که خواننده این ستون فیلم «سقوط هیتلر» را دیده است یا نه؟ چون‌که فیلم خیلی معروفی نیست، اما مهم است.
امسال گویی از همان ابتدا هفتادوششمین دوره جشنواره فیلم کن، به آن جشنواره همیشگی نمی‌ماند. آن جشنواره هنری سواحل جنوبی فرانسه که همواره درصدد کشف استعدادهای هنری نوگرا بود، سینمای به‌اصطلاح مستقل کشورها و فرهنگ‌های متفاوت را در کادر خود قرار می‌داد و به این کشفیات هم می‌بالید، انگار پس از سال‌ها بدجوری دچار استحاله گردیده و به یک‌سری مراسم پرزرق‌وبرق در رقابت با اسکار و مانند آن تبدیل شده و دیگر خبری از آن کشف‌ها و نوظهورها و آوانگاردهای سینمایی نیست.
منیر قیدی، کارگردان «دسته دختران» با بازسازی تصاویر زنده و مستند از نبرد خرمشهر، اولین تصویر سینمایی با نگاه زنانه از آن مقاومت را ساخته‌است.
آوا حدادى، دارای مدرک دیپلم تئاتر و کارشناسی کارگردانى سینما، از سال۸۴ به‌صورت حرفه‌اى تئاتر را آغاز و دنبال کرده و عضو هسته مرکزی گروه تئاتر جلفا و موسس و سرپرست گروه تئاتر دژاوو است. او از سال ۹۵ به‌صورت مستقل کارگردانى را با نمایش «نی‌نی اخاذه» اثر اسلاومیر مروژک آغاز کرد.
این روزها نادر فلاح در حال اجرای نمایش «کابوس‌های آنکه نمی‌میرد» است که آن را از ۲۶ فروردین در تالار مولوی روی صحنه برده است. البته فقط کارگردانی این اثر با اوست و در آن، این بازیگر نام‌آشنا بازی نمی‌کند.
در روزگاری که فیلمنامه‌های سفارتخانه‌ای فرهنگ ایرانی را مورد هدف قرار داده‌اند و فستیوال کن، مکان عرض‌اندام سلبریتی‌هایی شده که با این جریان همدستی می‌کنند که نمونه آن را این روزها با فیلم «من، مریم، بچه‌ها و ۲۶ نفر دیگر» و «آیه‌های زمینی» در هفتادوششمین جشنواره کن شاهد هستیم، البته ۴۰ فیلم دیگری که گویا با تلاش غرب ساخته شده‌اند که آن‌قدر بی‌کیفیت بودند که حتی مدیران این جشنواره هم از انتخاب آنها سرباز زدند، بازخوانی دقیق آثاری که این‌گونه به فرهنگ ایرانی لطمه می‌زنند بیش از پیش ضروری است.
سنگاپور برای تقویت صنعت توریسم و گردشگری خود از صنعت سینما و تلویزیون کشور کمک می‌گیرد و در همان حال، با احیای صنعت گردشگری به فعال‌تر شدن هنرمندان مسلمان سینما و تلویزیون خود یاری می‌رساند.
ساسان سالور سال‌هاست به عنوان تهیه‌کننده با برادرش سامان سالور (کارگردان) فیلم می‌سازند. آنها این روزها با «سه کام حبس» بر پرده سینماها حضور دارند. یکی از فیلم‌هایی که در سال‌های اخیر درباره ویرانی سیاه مواد مخدر در سینمای ایران ساخته شده و هرگز اسیر کلیشه‌های رایج درباره این موضوع نمی‌شود.
در گزارشی پشت پرده شبکه جاسوسی و تخریب نیروهای حامی در منطقه را بررسی کردهایم
گفت‌وگو با محمد فیلی:
به بهانه بحث درباره بودجه تولید مجموعههای فاخر تاریخی-مذهبی
گفتوگوی خواندنی با محمد بلوری، پدر حادثه نویسی ایران:
عضو جبهه دموکراتیک مقاومت فلسطین در گفت و گو با «جام‌جم»:
نصر الله پژمانفر در گفت و گوی تفصیلی با جام پلاس:
گفت‌وگو با مجید طالبی عکاس فیلم «دسته دختران»
گفت‌وگو با سعید مستغاثی، رئیس پیشین انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی درباره رویکرد جدید برنامهها در صداوسیما
