رنگ باختن زبان

از وقتی هم پای تلفن همراه و ارسال پیامک به میان آمده، صحبت کردن با تلفن کمرنگ و کمرنگ‌تر هم شده است، چون راه‌حل خیلی سریع‌تری برای بیان منظورمان یا یادآوری یک موضوع به همدیگر پیدا کردیم و دیگر نیاز به‌تماس تلفنی و سلام و احوالپرسی نداریم که ممکن بود به درازا بکشد. بعدتر هم شبکه‌های اجتماعی به میان آمد و شکل ارتباطات را باز هم دستخوش تغییر کرد.

در گذر زمان و با شکل‌گیری روابط تازه، ادبیاتمان هم تغییر کرد و کلمات را هم با تغییر و تلخیص استفاده کردیم.

مثلا وقتی از کسی تشکر می‌کردیم دیگر برایمان نمی‌نوشت، خواهش می‌کنم و فقط به تایپ کلمه «خواهش» بسنده می‌کرد. یا مثلا به جای نوشتن این‌که با من تماس بگیر، می‌نوشتیم بزنگ! این ماجرا ادامه پیدا کرد و کلمات و جملات و قواعد دستوری بسیاری را دستخوش تغییر کرد.

این مقدمه را گفتم تا برسم به چند روز پیش که به یکی از دوستانم پیامک زدم و برای انجام کاری از او تشکر کردم. بعد از چند دقیقه پاسخ داد. آن هم چه پاسخی! نوشته بود: خ!

کمی صبر کردم و گفتم احتمالا دستش خورده و پیامک نصفه آمده. دوباره جواب می‌دهد و می‌نویسد: خواهش! هرچه صبر کردم خبری نشد. حدس زدم احتمالا متوجه نشده.

دوباره برایش نوشتم راستی ممنونم که کتاب را هم برایم فرستادی. هنوز دقایقی نگذشته بود که با یک «خ» دیگر جوابم را داد. متوجه شدم این «خ» مخفف همان «خواهش» است که قبل ترها «خواهش می‌کنم» بود!

بعد از این چند پیام کوتاهی که رد و بدل شد، کمی مبهوت مانده بودم و به این فکر می‌کردم که اگر اوضاع به همین شکل پیش برود، چند سال دیگر چگونه حرف می‌زنیم؟ هرچه باشد این کلمه‌ها از دنیای مجازی و پیام‌ها به زندگی روزمره ما هم می‌آید و کم‌کم کلمه‌ها و زبان زیبای فارسی رنگ می‌بازد.

زینب مرتضایی‌فرد ‌- گروه فرهنگ و هنر