هیس! پسرها هم فریاد نمی‌زنند

کمی قبل‌تر، مشابه این خبر در مورد دو دختر دبستانی منتشر شد که از سوی راننده سرویس‌شان مورد تعرض قرار گرفته بودند و این میان حتما خبرهایی از این جنس بوده که نه تنها رسانه‌ای نشده که به خواست خانواده‌ها یا سکوت اجباری افراد مورد تعرض قرار گرفته، هرگز به گوش کسی نرسیده است.

این جنس خبرها تلخ است و از جنس اتفاقاتی که ترجیح می‌دهیم نشنیده و ندیده بگیریم یا انکار کنیم، سعی می‌کنیم خیلی درگیرشان نشویم و حتی به اشتباه فکر می‌کنیم این نوع حوادث برای دیگرانی بوده که لابد سهل‌انگار بوده‌اند.

اما چه بخواهیم و چه نخواهیم این جنس اتفاقات در همه جوامع وجود دارد، در هر جای دنیا ممکن است راننده سرویس مدرسه‌ای تا این حد خطاکار پیدا شود یا فردی که برای ارضای افکار غیرانسانی‌اش به هر قالب و شکلی دربیاید.

اما خبری که اخیرا منتشر و متاسفانه تائید شد، کمی جنسش متفاوت و البته خطرناک‌تر است. یک ماه بعد از اعلام خبر تعرض ناظم یک مدرسه پسرانه به شش دانش‌آموز در تهران، مسئولان آموزش و پرورش خبر را تائید می‌کنند و همزمان خبر مشابهی در مورد مدرسه پسرانه دیگری نیز منتشر می‌شود.

مساله تاسف‌آور در مورد حوادث اخیر به این برمی‌گردد که عامل حادثه نه یک راننده یا شخصی بدون هویت اجتماعی بوده، بلکه از کادر مدرسه بوده است؛ دقیقا جایی که قرار است خانه دوم دانش‌آموزان باشد و اتفاقا از سوی افرادی که قرار است آنها را نسبت به درست زندگی کردن و آموختن بهترین‌ها سوق دهند.

هزاران ناظم و مدیر و معلم در این کشور زندگی می‌کنند که مسیر زندگی صدها هزار کودک و نوجوان را به انسانی‌ترین و بهترین شکل عوض کرده‌اند و حتی برای دانش‌آموزانشان پدری و مادری کرده‌اند، اما فاجعه و تلخی در این‌گونه حوادث آن‌قدر بزرگ می‌شود که این سوال پیش می‌آید که سیستم نظارت و گزینش در آموزش و پرورش چگونه است؟ همین که کسی به استخدام این وزارتخانه درآمد، صاحب وجهه لازم می‌شود و بعد نباید بر عملکرد آنها نظارتی داشت؟ پاسخ این پرسش‌ها مسلما نه به بهانه این حوادث که حتی مواردی از تخریب اعتماد و عزت‌نفس دانش‌آموزان نیز قابل پیگیری است. علاوه بر مدارس، اهمیت موضوع آگاهی کودکان و نوجوانان نسبت به آزارهای جنسی از سوی افراد دیگر نیز مساله بسیار مهمی است که اغلب از سوی خانواده‌ها مورد توجه قرار نمی‌گیرد.(مستوره برادران نصیری - دبیر گروه جامعه)