جای نسیم خالی بود

در واقع ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که امکانات و شبکه‌های مختلف دنیا از طریق ماهواره‌ براحتی وارد خانه‌ها می‌شوند، بنابراین شبکه‌های داخلی ما باید سیاست، روش و راه‌های جهانی شدن را مانند شبکه‌های دیگر جهان بیابند.

واقعیت این است که تلویزیون دیگر یک شبکه بومی و محلی نیست، بلکه جهانی شده است، بنابراین مدیران باید قبل از احداث هر شبکه‌ای درباره این که چقدر قدرت تولید برنامه دارند، فکر کنند، مثلا باید میزان بودجه خود را برای تولید برنامه‌های جدید و همچنین میزان توانایی خود را در استفاده از نیروی انسانی بسنجند.

معتقدم هر شبکه تلویزیونی باید هویت خاص خودش را داشته باشد، اما متاسفانه گاهی شبکه‌های تازه‌تاسیس به نمایش مکرر فیلم‌ها و سریال‌های تکراری بسنده می‌کنند.

شبکه‌های تلویزیونی باید مانند شبکه‎‌های ماهواره‌ای جذاب باشند تا بتوانند با آنها برابری کنند و قافیه را نبازند و مردم به شبکه‌های برون‌مرزی رجوع نکنند.

اگر ما در فرهنگسازی رسانه‌ای درست و قوی عمل کنیم مردم تماشای شبکه‌های داخلی را ترجیح خواهند داد. پیشنهاد می‌کنم بهره بیشتری از جوانان خلاق در تولیدات رسانه‌ای ببرند و نیرو‌های بالقوه را بالفعل کنند. ایده‌ها و نوآوری آنها در تاسیس شبکه‌ها می‌تواند به مدیران یاری برساند.

رسانه، مدیریتی تخصصی می‌طلبد و از حساسیت بالایی برخوردار است. کسانی باید در این راس قرار بگیرند که تخصص و هوشمندی کافی داشته باشند.

معتقدم برای رسیدن به شبکه‌ای که رویکرد اصلی آن شادی و سرگرمی است باید ابتدا تفاوت طنز و کمدی را تشخیص دهیم، چرا که این واژه‌ها محتوا و درونمایه خاص خودشان را دارند. ما باید مرز میان طنز و کمدی را تشخیص دهیم و تا زمانی که درگیر این سوءتفاهم هستیم، نمی‌توانیم در تولیدات چنین برنامه‌هایی راه به جایی ببریم.

باید ابتدا مرز بین این دو را تشخیص دهیم و سپس دست به تولید بزنیم. پیشنهادم به مدیران برای تاسیس شبکه‌های جدید این است که از نیروهای جوان و فکرهای خلاق آنها بهره ببرند و نباید تنها یک عده معدود از رسانه ملی دیده شوند، چرا که این تکرار، آسیب محسوب می‌شود. در پایان، تاسیس شبکه‌های جدید را به فال نیک می‌گیرم، در صورتی که هویت داشته باشند و بدانند چه می‌کنند.

طهماسب صلح‌جو