نحوه نگرش افراد به اوقات فراغت بستگی مستقیم به مفاهیم فوق داشته و در اولین قدم اوضاع مالی و فرهنگی اشخاص اصلی‌ترین شاخصه برای چگونگی گذراندن این اوقات است. بعد از وضع مالی، داشتن امکانات فیزیکی مثل خانه یا ویلا و سپری کردن زمان در شکل گذران این اوقات کاملا مؤثر است. در مورد طبقات توانمند مالی نیز فرهنگ گذران اوقات فراغت اصلی‌ترین امکانات در شکل و نحوه گذران اوقات فراغت است. اقشاری که به لحاظ مالی توانمندی بیشتری دارند سراغ ورزش‌های آبی و دریایی، قایقرانی و انواع ورزش‌های مخصوص ویژه مثل کایت‌سواری و دوچرخه‌سواری می‌روند و این قبیل وزرش‌ها و تفریحات سرگرمی اصلی آنها خواهند بود.
شرکت در کلاس‌های آموزشی و کلاسیک و همچنین دورههای خیاطی، گلدوزی و هنرهای دستی نیز ازجمله راهکارهایی است که به‌وسیله آنها می‌توان برای پر کردن اوقات فراغت اقدام کرد. در نهایت وضعیت مالی افراد اصلی‌ترین مسأله در تعیین نوع و نحوه گذران اوقات فراغت آنها خواهد‌بود. شوربختانه در دهه گذشته گران بودن ابزار گذران اوقات فراغت؛ گرانی ابزار سرگرمی و ورزش باعث دورشدن نوجوانان وجوانان از این‌گونه دوره‌ها شده است. درحال حاضر بلیت یک سینما حداقل ۶۰هزار تومان و بلیت استخر خیلی بیشتر است که از توان یک خانواده کم‌درآمد یا بازنشسته خارج است. این در حالی است که باید ابزار و وسایل سرگرمی و ورزش برای اوقات فراغت فرزندان اقشار کم‌درآمد جامعه فراهم شود. در غیر این صورت ممکن است این بچه‌ها با جذب شدن به گروه‌های دوستی نامناسب به انجام رفتارهای پرخطری چون اعتیاد روی آورند. رسیدن سن اعتیاد به ۱۴سال و سیگار به ۱۲سال خانواده‌های کم‌درآمد در بافت فقیر و حاشیه‌های شهرها چالش جدی فراروی خانواده‌ها قرار داده‌است. در دوران نوجوانی ما هر‌کدام که دارای پدر یا فامیل پیشه‌ور مثل نجار آهنگر و... بودیم سه ماه تابستان در کارگاه آنها هم حرفهای می‌آموختیم و هم مزدی می‌گرفتیم. در حال حاضر من به‌خاطر این سابقه که حدود چهار تابستان طول کشید خطاطی و تابلو‌سازی در حد نیمه‌حرفه‌ای بلد هستم. چه خوب است به جای کلاس‌های حرفه‌وفن که سود چندانی هم ندارند این‌گونه دورههای حرفهای تنظیم و اجرا شود.
