سالمندی دوره‌ای است که با افزایش آسیب‌پذیری نسبت به بیماری‌های مختلف همراه است، اما با آگاهی و اقدامات پیشگیرانه می‌توان کیفیت زندگی سالمندان را به شکل چشمگیری ارتقا داد. در ادامه به مهم‌ترین بیماری‌های شایع سالمندان پرداخته و راه‌های پیشگیری و مراقبت خانگی از آنها بررسی می‌شود.
عصر یکی از همین روزهای پاییزی در پیاده‌رو، دختر جوانی را دیدم که بازوی مادر پیرش را گرفته بود و آرام، قدم به قدم با او راه می‌رفت. مادر با عصا راه می‌رفت اما نگاهش پر از آرامش بود. حس کردم شاید دنیا برایش همین چند قدم است؛ قدم‌هایی که در کنار فرزندش برمی‌دارد. بعد به خانه سالمندان فکر کردم، به این‌که چرا در فرهنگ ما خانه سالمندان هیچ جایگاهی ندارد و چرا واژه «خانه» همیشه باید با خانواده معنا پیدا کند، نه با جدایی و غربت.
«روز جهانی سالمندان»، که هرساله در سراسر جهان گرامی داشته می‌شود، نه‌تنها فرصتی برای قدردانی از نسل‌های پیشین است، بلکه یادآور اهمیت درک روان‌شناسی این دوره حیاتی از زندگی نیز به‌شمار می‌آید. در بسیاری از فرهنگ‌ها، سالمندی غالبا با محدودیت‌های جسمانی یا ازدست‌دادن کارکردهای فیزیکی پیوند می‌خورد، اما روان‌شناسی سالمندی به ما نشان می‌دهد که این دوران تنها دوره‌ای از افول نیست، بلکه می‌تواند مرحله‌ای از شکوفایی، رشد معنوی و حتی گسترش توانمندی‌های اجتماعی باشد.
گاهی وقت‌ها در دوندگی برای روزمرگی‌های همیشگی، آن‌قدر غرق کار و دغدغه‌های کوچک و بزرگ می‌شویم که فراموش می‌کنیم چه گنج‌هایی در کنار ما هستند؛ منظورم از گنج همان پدربزرگ و مادربزرگ‌هایی است که ستون اصلی خانه و خانواده‌اند. این هفته و در آستانه «روز جهانی سالمندان»، تصمیم گرفتیم پرونده ویژه‌ای را به یادآوری یک حقیقت ساده، اما بزرگ اختصاص دهیم و آن هم ارزش و احترام به سالمندان.
جلسات اولیه آشنایی میان دختران و پسران از حساس‌ترین مقاطع شکل‌گیری یک رابطه عاطفی و اجتماعی محسوب می‌شود. این دیدارها نه‌تنها می‌توانند آغاز یک پیوند پایدار و موفق باشند بلکه در صورت مدیریت نادرست، ممکن است به شکل‌گیری تصورات نادرست، ناامیدی یا حتی آسیب روانی منجر شوند.
با نگاهی به گذشته متوجه می‌شویم بسیاری از ازدواج‌های سنتی و قدیمی با وجود مشکلات اقتصادی و محدودیت‌های اجتماعی، دوام بیشتری داشتند. زن و شوهرها سال‌ها در کنار هم می‌ماندند و اصلا به جدایی فکر نمی‌کردند. این واقعیت باعث می‌شود امروز این پرسش پیش آید که چرا با وجود امکانات کمتر در گذشته، زندگی‌‌ها پایدارتر بود و الان با وجود رفاه نسبی، اختلاف و جدایی بیشتر شده است؟
در فرهنگ ایرانی، خانه فقط یک چهاردیواری ساده برای سکونت نبوده و همیشه بخشی از هویت و زندگی اجتماعی مردم را شکل می‌داده. کافی است نگاهی به خانه‌های قدیمی که هنوز هم در گوشه و کنار شهرها باقی مانده اند، بیندازیم تا بفهمیم معماری چطور با روح زندگی گره خورده بود.
زندگی شهری در ایران به‌تدریج از خانه‌های ویلایی و حیاط‌دار به آپارتمان‌نشینی تغییر مسیر داده است. این سبک زندگی، با وجود مزایایی همچون امنیت بالاتر، نظافت آسان‌تر و کاهش هزینه‌ها، با چالش‌های روانی و اجتماعی متعددی همراه است. محدودیت فضا، دوری از طبیعت و کاهش تعاملات اجتماعی باعث شده افراد، به‌ویژه کودکان، فرصت تخلیه هیجانی و بازی‌های تحرکی را از دست بدهند، امری که می‌تواند منجر به اضطراب،افسردگی وپرخاشگری شود.
زندگی شهری امروز بیش از هر زمان دیگر با دیوارهای مشترک و راهروهای باریک تعریف می‌شود. آپارتمان‌نشینی واقعیتی است که همه ما با آن روبه‌رو هستیم اما این‌که چطور در دل این ساختمان‌های سر به فلک کشیده با هم زندگی کنیم، موضوعی است که نیاز به آگاهی و آموزش دارد. به همین دلیل پرونده این هفته «چاردیواری» را به موضوع جذاب و پرکاربرد «آداب همسایه‌داری و فرهنگ آپارتمان‌نشینی» اختصاص داده‌ایم؛ موضوعی که هم در دین ما ریشه دارد، هم در حقوق، هم در روان‌شناسی و هم در معماری و سبک زندگی.
کودکان امروز بیش از هر زمان دیگری در محیط‌هایی رشد می‌کنند که از طبیعت فاصله دارند. ساعات طولانی استفاده از صفحه‌نمایش، کاهش بازی‌های گروهی در فضای باز و کمبود ارتباط با محیط‌های طبیعی، فرصت‌های رشد عاطفی و شناختی را محدود ساخته است. در چنین شرایطی، باغبانی و کاشت گل و گیاه می‌تواند همچون دریچه‌ای به سوی جهان پرورش‌یافته‌تر و سالم‌تر باشد.
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
عضو دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح کرد
تیم بسکتبال زنان استقلال پس از چند دهه برای حضور در لیگ برتر آماده می‌شود
سوسن اصلانی، نوازنده پیشکسوت سنتور در گفتوگو با «جامجم»:
در گفتوگو با مدیرکل توسعه گردشگری داخلی وزارت میراث فرهنگی مطرح شد
