«ماهان»، دانش آموز بیمار مریوانی: مرا فراموش کرده‌اند!

این اصطلاح در میان ما ایرانی‌ها مانند نقل سر سبد ذهن‌ها بکرات در کوچه و بازار شهر شنیده شده که «غم مخور، گذشت زمان همه چیز را فراموش می‌کند» و دوباره ایام به کامت شیرین می‌شود. من هم افکارم مشغلول به این ضرب المثل بود و در ذهن مرور می‌کردم که این شکرستان سخن نه تنها در سطح کشور بلکه در استان کردستان و شهر مریوان نیز برای خود جایگاهی دارد و هستند افرادی که در گذر گرفتاری‌ها و ناملایمات، روزگارشان به مانند مسکنی از جنس داروی شفا دهنده حداقل برای مدت کوتاهی غصه‌ها را از یاد می‌برند.

ناخود آگاه فکر «ماهان» پسر بچه ۸ ساله شهرم، ذهنم را برای اندکی درگیر کرد که آیا واقعا این ضرب‌المثل در مورد ماهان نیز مصداق دارد و گذر زمان به او می‌آموزد که انسان‌های اطرافش نه تنها او را بلکه ماهان‌های دیگری را که به دلایل مختلف در گوشه بیمارستان‌ها به سر می‌برند به کاخ فراموشی می‌سپارد. مگر نه اینکه حکایت ماهان و معلم فداکارش، روز‌ها و ماه‌ها خوراک سایت‌های خبری، رسانه‌های گروهی، نشریات محلی و حتی خبرگزاری‌های بزرگ دنیا بود و اهل قلم و اصحاب رسانه برای این حرکت ایثارگرانه «محمد علی محمدیان» معلم ماهان، دست‌ها و سر‌ها می‌شکستند و از مسافت طولانی و کیلومتر‌ها راه در جاده‌های پرپیچ و خم مریوان طی طریقت می‌کردند تا این اتفاق مبارک را خبری کنند.

داستان ماهان به همه ما می‌آموزد گاهی در زندگیمان با یک اتفاق کوچک می‌توانیم موجب خوشحالی افرادی شویم که تنها امیدشان به وجود ما و اطرافیان ما است. در هوای برفی و سرد بهمن ماه در شهرک صنعتی مریوان به سراغ پدر ماهان رفتم، راستش زیاد از وجود من به عنوان خبرنگار در مغازه مکانیکی‌اش راضی نبود، دلیلش را از او پرسیدم؛ گفت: ماهان فقط برای وجود بعضی از رسانه‌ها و سایت‌های خبری یک خوراک و سوژه بود که می‌خواستند مخاطب بیشتری جذب کنند.

او را متقاعد کردم که اجازه بدهد با ماهان از نزدیک حرف بزنم، آخرش راضی شد ماهان را برای لحظه‌ای ببینم، ماهان به مغازه پدرش آمد و با‌‌ همان چهره مظلومانه‌اش با من دست داد و اجازه داد از او فقط یک عکس بگیرم.

ماهان از من خواست زیاد سوال نکنم چون به او گفته‌اند حق ندارد جواب سوال‌ها را بدهد. از او حالش را پرسیدم، نگاه کودکانه‌اش چیزهای زیادی برای گفتن داشت ولی انگار در کنار پدرش احساس راحتی نمی‌کرد.

سردی هوا او را اذیت می‌کرد کلاهش را سخت با دو دست گرفته بود انگار دیگر نمی‌خواست لنز دوربین‌ها سر و موی از بین رفته‌اش را به تصویر بکشند، اصرار زیادی داشت که به خانه برگردد، از او پرسیدم می‌خواهی در آینده چکاره شوی؟
جواب داد: پلیس
سوال کردم چرا پلیس؟
جواب داد: می‌خواهم دزد‌ها را بگیرم.
ماهان در سرمای سوزناک هوا با لبخندی کودکانه و البته از جنس هزار تا حرف نگفته به خانه پدر بازگشت. اما معلم ماهان با اشاره به اینکه وضعیت روحی روانی دانش آموزش بسیار خوب است و بیماریش را به کلی فراموش کرده است خواستار عمل به وعده‌های مسوولان در جهت مداوای ماهان شد.

«علی محمدیان» با اشاره به اینکه یکسال از رسانه‌ای شدن موضوع ماهان می‌گذرد، افزود: با وجود قول مساعد نهاد ریاست جمهوری و وزرای آموزش و پرورش و بهداشت تاکنون برای ماهان اقدامی موثر انجام نشده است.

او نام بیماری ماهان را به گفته پزشکان «آلوپسی آره آتا» ذکر کرد و گفت: داروهایی که به ماهان داده‌اند هیچ تاثیری در رشد موی سر و صورت وی نداشته و می‌توان گفت کاملا بی‌تاثیر بوده است.

محمدیان با اشاره به اینکه والدین ماهان وی را بار‌ها برای پیگیری درمان به تهران بردند، افزود: برخی از دارو‌ها و قطره‌های قبلی را برای ماهان تجویز می‌کردند که تاثیری در بهبودی وی نداشت و باتوجه به اینکه دارو‌ها هیچ تاثیری نداشت اما بازهم پزشکان‌‌ همان دارو‌ها را برای وی تجویز می‌کردند.

وی گفت: قیمت این دارو‌ها در بازار ارزان و قطره‌ای در حدود پنج هزار تومان قیمت دارد و فکر نکنم با چنین داروهایی موهای سر ماهان رشد کند.

محمدی با اشاره به اینکه مدتی پوست سر ماهان زبر شده بود و احساس می‌کردیم مو در حال رویش است، گفت: متاسفانه هیچ اثری از رشد مو در ماهان دیده نمی‌شود و او نیز با این وضعیت کنار آمده است.

معلم ماهان با یادآوری قول مسوولان کشور گفت: انتظار داریم ماهان را یکبار دیگر به صورت جدی معاینه کنند و اگر معالجه نمی‌شود اعلام نمایند تا انتظار بیهوده نکشیم.

ماهان رحیمی دانش آموز ۹ ساله کلاس سوم دبستان شیخ شلتوت مریوان در هفت سالگی موهای سر و ابرویش شروع به ریختن کرد و معلمش برای همدردی با او موهای سرش را تراشید. آذر ماه سال گذشته با رسانه‌ای شدن این موضوع، ماهان برای معالجه به تهران اعزام شد و پزشکان اعلام کردند ماهان سرطان ندارد بلکه به بیماری «آلوپسی آره آتا» مبتلا است که نوعی بیماری پوستی است و در نتیجه از دست دادن مو در روی پوست سر و در نقاط دیگر بدن حاصل می‌شود. این بیماری معمولاˈ به صورت لکه‌های گرد، صاف، کوچک یا بزرگ روی پوست سر ایجاد و تا جائیکه تمام موی سر (آلوپسی total) یا کل موهای بدن (آلوپسی universal) ریزش پیدا کند، می‌تواند پیشروی کند. این بیماری بطور کلی حدود دو درصد از کل جمعیت جهان که بیشتر از پنج میلیون نفر آن‌ها در ایالات متحده هستند را در بر می‌گیرد.

معمولا این بیماری پوستی غیر قابل پیش بینی و دوره‌ای است و در هر زمان ممکن است مو مجدد شروع به رشد یا ریزش کند و دوره این بیماری در هر فردی متفاوت است. شایع‌ترین نوع این بیماری ناشی از اختلالات خود ایمنی (سیستم دفاعی بدن) بوده و ریزش در آن بصورت سکه‌ای در اندازه‌های مختلف می‌باشد که بیماری ماهان از این نوع است.

زمستان دیگری آمد ولی موهای سر ماهان هنوز هیچ رشدی نداشته‌اند و چه تلخ است این حکایت تکراری آمدن زمستان در فکر ماهان. (بهرام غلامی/خبرگزاری ایرنا)