کسی نیست که با من دوست شود

دقت کنید در دوستی های خود افراط و تفریط نکنید. با هر کسی به راحتی طرح دوستی نریزید، رازهای زندگی خود را با هر کسی در میان نگذارید و فداکاری‌ها و از خودگذشتگی های زیادی از خود نشان ندهید. می توانید در ابتدا با دوستانتان ارتباطی معمولی برقرار کنید و در ادامه رابطه اگر مشکلی پیش نیامد و متوجه شدید که وی فردی قابل اعتماد، صمیمی و از دیگر جهات مناسب است، آن گاه دوستی تان را عمیق کنید . در بسیاری از مواقع سرنوشت افراد با دوستی‌ها گره می خورد و فرد از این رهاورد یا به سعادت می رسد و یا زندگی‌اش به شقاوت ختم می شود.

دقت داشته باشید که در سن شما هیجانات و احساسات به شدت تحت تأثیر هورمون ها قرار دارد؛ درست مثل جوش های صورت تان که تحت تأثیر هورمون ها ایجاد می شود و به تدریج از بین می رود، پس سعی نکنید فقط بر اساس این احساسات و هیجانات اقدام به دوست یابی کنید.

یک دوستی درست و تعریف شده در زمان و مکان معینی انجام می پذیرد و بعد از آن معنایی ندارد مثلا شما در مدرسه با دوست تان یک رابطه منطقی و تعریف شده دارید بدون این که با حس یا هیجان خاص همراه باشد این دوستی با پایان یافتن مدرسه، در طول روز یا پایان سال تحصیلی موقتا قطع می شود و هیچ آسیبی به جز یک دلتنگی طبیعی به شما وارد نمی کند اما اگر این دوستی از مرز طبیعی خارج شود، خطرناک می شود و قطع آن نیز آسیب های عاطفی فراوانی به شما وارد می کند. شما می توانید در ساعت تفریح به همکلاسی هایی که احساس می کنید شرایط یک دوست خوب را دارند نزدیک شوید، صادقانه با آن ها صحبت کنید یا نامه ای بنویسید و بعد از بیان نکات مثبت آنان احساستان را به صورت منطقی و بدون هیجانات زیاد مطرح کنید، البته هرکسی حق انتخاب دارد که درخواست دوستی شما را بپذیرد یا رد کند اگر آن را نپذیرفت ناراحت نباشید، مطمئن باشید دانش آموزان دیگری در مدرسه خواهند بود که چه امسال و چه سال های بعد با شما دوست شوند ولی اگر این فردی که دوست دارید با شما دوست باشد به درخواست شما جواب مثبت داد، مواظب باشید خیلی به او وابسته نشوید و نگذارید دوستی تان به دوستی های افراطی تبدیل شود چون هر دوی شما از این رابطه آسیب خواهید دید.

اصولا نشستن پشت یک نیمکت، رفت و آمد با یک سرویس، هم مدرسه ای بودن، هم محله ای بودن و... هیچ کدام به تنهایی دلایل کافی برای شروع یا تداوم یک دوستی نیست. گاهی اوقات برخی از ما برای انتخاب یک جفت کفش، یک روسری، یک پیراهن و ... ساعت‌ها در بازار می گردیم و تا تمام مغازه‌ها را زیر و رو نکنیم دست به انتخاب نمی زنیم اما در انتخاب دوست همین که یک نفر یک عدد بیسکویت به ما تعارف کند یا لبخندی ملیح تحویل مان دهد، به سرعت در دوستی و رفاقت را با او باز می کنیم، طوری که هنوز مدت کوتاهی از رفاقت مان نگذشته، سفره دلمان را پیش او پهن می کنیم.

از آن جا که پایه و اساس این نوع رفاقت ها سست است، دیر یا زود به بن بست خواهد رسید به خصوص اگر فردی که به عنوان دوست انتخاب کرده ایم فرد ناشایستی باشد آثار منفی این رفاقت در زندگی آینده ما نیز آشکار می شود.

انسان به واسطه دوستی و معاشرت با دیگران، از آنها رنگ و بو می گیرد و شبیه آنان خواهد شد. به اطراف خود نگاهی بیندازید و تاثیر دوستان را در زندگی اطرافیان خود ببینید. در روایات آمده است که اگر خواستیم کسی را بشناسیم دوستان او را بشناسیم زیرا از طریق دوستان ویژگی های خود فرد نیز آشکار می شود. در ادامه راه های شناخت دوست خوب را بیشتر مورد بررسی قرار می دهیم:

گام اول در دوست یابی، دوست شناسی است. اگر این امر به طور شایسته ای انجام نگیرد، مراحل بعدی فرجام خوبی نخواهد داشت. حال برای انتخاب دوست خوب چه کنیم؟ با آزمایش و امتحان، این امر میسر است تا دوستی را نیازموده ایم، نباید به او اعتماد کنیم. اکتفا کردن به ظاهر و روی خوش کافی نیست. همان گونه که پرنده دانه خوب را از بد جدا می کند، صاحب عقل و خرد نیز باید دوست و همنشین خویش را از میان اطرافیان با توجه به ملاک های صحیحی که دین و خردمندان عالم ارائه داده اند، گزینش کند.اولین راه انتخاب دوست آن است که آنها را بیازماییم و از همنشینی با احمق، بخیل، ترسو و دروغگو دوری کنیم. دوستی خوب است که هنگام سختی و نیاز و مشکلات درسی یا عاطفی تنهایتان نگذارد. راه دیگری که برای انتخاب دوست سفارش شده است سفر کردن با اوست برای این کار می توانید در اردوهایی که مدرسه برگزار می کند شرکت کنید در این اردوها منش واقعی در هزار لای وجود فرد عیان می شود و دوستی که از این آزمون‌ها به سلامت بیرون آید، بسیار کمیاب است و به سختی به دست می آید.

دوستان خوب نشانه هایی دارند که مهم ترین آنها داشتن عقل و دانش، ایمان به خداوند، تقوی و دین داری و همچنین خلق و خوی نیک و کریمانه است.اسلام بر معاشرت و دوستی با انسان های مومن و شایسته ای که موجب صلاح و رستگاری خواهد شد، تاکید بسیار کرده است زیرا همنشینی با نیکان و صالحان به خودی خود آدمی را به نیکی و صلاح فرامی خواند. علم ثابت کرده است که وقتی انسان به چیزی یا فردی علاقه داشته باشد این علاقه موجب می شود بی اختیار خود را در رفتار و صحبت مانند او کند و فرد کم کم شبیه دوستش می شود پس باید دوستان عاقل را برگزینیم که همنشینی با دوست دانا روح را زنده می کند اما رفیق ناشایست و دوست جاهل همچون زهری است که وجودش هر لحظه جسم و جان را می آزارد همچنین دوست خوب باید آینه دوستش باشد و خوبی هایش را تقویت و بدی های دوستش را به او بازگو کند تا خصلت های ناشایست در او کم شود.|خراسان