تسلیم سرپیچی کودکان نشوید

کودکان مشابه بقیه افراد هستند. آنها ممکن است برخی وقت‌ها حرف‌های دیگران را گوش ندهند؛‌ در واقع در این سن، شما باید به آنها یاد دهید که چگونه به حرف‌های دیگران توجه کنند؛ اما آنچه در اغلب موارد اتفاق می‌افتد، این است که والدین یک چیز را 10 مرتبه تکرار می‌کنند، سپس شمارش معکوس را برای تنبیه کودک آغاز می‌کنند، نتیجه این کار این است که کودک یاد می‌گیرد که هیچ وقت قبل از بار دهم به حرف‌های آنها گوش ندهد.

به بیان دیگر کودک شما با گوش نکردن به حرف‌های شما سعی می‌کند توجه شما را جلب کند که البته نق زدن دائمی، نوع خوبی از توجه کردن به کودک نیست؛ اما اگر کودک شما بتواند هنر حرفی‌شنوی را بخوبی یاد بگیرد، به پیشرفت فرآیند یادگیری در او کمک می‌کند، موجب می‌شود تا بیشتر به علائم هشدار توجه کند، به او کمک می‌کند تا با شما و معلمانش و سایر بزرگتر‌هایی که از او انتظار می‌رود تا به آنها احترام بگذارد، بهتر کنار بیاید و همچنین به او کمک می‌کند تا دوستان بهتری پیدا کند. استراتژی‌های ساده‌ای وجود دارد که اگر به طور مداوم از آنها استفاده کنید، کودک شما مهارت‌های لازم برای تبدیل شدن به یک «شنونده خوب» را فرا می‌گیرد .فراموش نکنید که هیچ‌گاه برای آموزش دادن به کودک زود نیست. ممکن است یک کودک در این سن نتواند بخوبی یک کودک 5 ساله به حرف‌های شما گوش بدهد؛ اما باز هم می‌تواند تا حد زیادی حرف‌شنوی داشته باشد.

به دنبال استقلال‌

اگرچه هنگامی که کودک، خود را به نشنیدن زده و یا حرفتان را جدی نمی‌گیرد، بسیار ناراحت‌کننده است؛ ولی بچه‌های 4 - 3 ساله از این که می‌توانند با بی‌اعتنایی و گوش ندادن، والدین را عصبانی نمایند، احساس قدرت می‌کنند. پس با این قضیه به طور شخصی برخورد نکنید، بچه‌ها در این سن نمی‌خواهند که بد و بی‌ادب باشند، آنها فقط می‌خواهند استقلال خود را نشان دهند.

راه‌های حرف‌شنوی‌

همه پدر و مادرها دیر یا زود می‌فهمند که حرف زدن با کودک در حالتی که مثلا شما ایستاده‌اید و او روی زمین نشسته است، بندرت اثر مناسب را بر کودک می‌گذارد، البته اگر شما از یک اتاق دیگر شروع به حرف یا داد زدن بکنید، نتیجه کمتری خواهید گرفت. جلوی کودک روی زمین بنشینید یا او را بغل کنید تا بتوانید مستقیما در چشمانش نگاه کرده و توجهش را به خودتان جلب کنید.

همچنین حرف خود را واضح، ساده و مقتدرانه بگویید. اگر شما حرف زدن درباره یک موضوع را بیش از حد کش بدهید،‌ کودک چندان توجه نخواهد کرد. اگر کلمات زیادی را به کار ببرید، کودک قادر نخواهد بود به مفهوم حرف‌های شما پی ببرد. از طرفی نیز برای کودک روشن کنید که روی حرف خود ایستاده‌اید و آن را اجرا می‌کنید، مثلا اگر از او کاری خواستید و انجام نداد  و به او گفته اید در صورت انجام ندادن آن کار ، او را در اتاقش برای
نیم ساعت قرار می‌هید، حتما این کار را انجام دهید.

برخورد با اشتباهات‌

یک روانشناس خانواده می‌گوید: این‌که والدین چگونه با اشتباهات کوچک فرزندان کنار می‌آیند، از ریختن شیر گرفته تا شکستن اسباب‌بازی، می‌تواند منجر به دوستی و اعتماد بین آنها و فرزندانشان شود یا سبب فاصله و خصومت گردد. گاهی فرزندانتان کارهایی می‌کنند که شما باید تحمل کنید البته خیلی سخت است؛ ولی برخورد خشونت‌آمیز به آنها یاد نمی‌دهد چگونه رفتارشان را تصحیح کنند. اگر با فریاد بگویید: «فورا آن را تمیز کن»، عمل تمیز کردن نه الزام منطقی عملش بلکه بیشتر شبیه تنبیه به نظرش می‌رسد. نحوه برخورد فرزندتان با راه‌حل انتخابی شما مهم است. متوجه باشید که هیچ سرزنشی در کار نباشد فقط به طور ساده بیان موقعیتی باشد که نیازمند اصلاح است.اگر اتاق درهم و برهم فرزندتان شما را ناراحت می‌کند، به جای این که بگویید: «اتاقت را مرتب کن وگرنه...» بگویید: «یا الان مرتب کن و یا تا ده دقیقه بعد، انتخاب با خودت است.» والدین اغلب به استفاده از تهدیدهای توخالی روی می‌آورند که تاثیر چندانی بر بچه‌ها ندارد. به نظر می‌رسد نتیجه این نوع برخورد، افزایش کشمکش است که می‌تواند بسرعت شدت یابد.

از دادن اولتیماتوم اجتناب ورزید. سعی کنید که همیشه بر وجه مثبت کار تاکید کنید، مثلا بگویید اگر اسباب‌بازی‌ها و لباس‌هایت منظم باشد، اتاقت خیلی قشنگ می‌شود و با دادن انتخاب محدودی به فرزندانتان در مورد زمان انجام این کار در واقع از برخورد و درگیری با او پرهیز می‌کنید.

کنترل احساسات‌

به اعتقاد روانشناسان علوم تربیتی، هنگامی‌که والدین عصبانی هستند فرزندان خود را شدیدا تنبیه می‌کنند و بیشتر از قبل مورد آزار زبانی و بدنی قرار می‌دهند. گاهی اوقات به جای خشونت و رفتار خصمانه باید آرامش خود را حفظ کنیم. نفس عمیقی بکشیم و تا 10 بشماریم. اساسا تربیت یعنی آموزش رفتار صحیح به کودکان، اما اگر شما عصبی یا احساساتی باشید، نمی‌توانید آموزش را به طور موثر انجام دهید. مثلا به جای این که به کودک خود حمله کنید و حرف ناشایستی به او بزنید، بهتر است یک لحظه صبر کنید. بعد با آرامش از او بپرسید: اینجا چه خبر است؟ همه کودکان به راهنمایی والدین برای شناخت رفتار پسندیده نیاز دارند.

پس بی‌جهت نگران نشوید. اکثر بچه‌های کوچک که در گوش دادن با مشکل مواجه بوده و بعضی اوقات بیقرار می‌شوند، با کمبود توجه روبه‌رو هستند. افرادی با این مشکل، این رفتارها برایشان به صورت عادت درآمده است. بنابراین چنانچه این بی‌توجهی در زندگی روزمره‌اش تاثیر گذاشته، باید مورد ارزیابی قرار گیرد.

به خاطر داشته باشید در این زمینه بچه‌ها با بزرگترها واقعا فرقی ندارند. بچه‌ها می‌خواهند مثل شما، هنگام انجام کاری، کسی مزاحمشان نشود. این مساله مانند این است که کتاب جالبی را در دست دارید و حاضر نیستید لحظه‌ای آن را کنار بگذارید. بنابراین اگر می‌خواهید فرزندتان به آنچه که گفته می‌شود دقت کرده و آن را انجام دهد، در حالی که او را در هنر گوش دادن کمک می‌کنید، صبور باشید.

جام جم / چاردیواری