تحقق رویای گمشده کودکان

تصور این‌که خیلی از کودکان می‌توانند در این روز در برنامه‌های خودشان مجری باشند، قند را در دلشان آب می‌کند.

بینندگان خردسال شبکه‌های تلویزیونی همان کودکان نیم وجبی ما هستند که تا دیروز تنها روبه روی تلویزیون می‌نشستند، خیره می‌شدند به برنامه‌های کارتنی که در آن بچه‌ها با هم بازی می‌کردند، شاد بودند، سرود می‌خواندند و او فقط بیننده بود.

یا به مجری‌هایی خیره می‌شدند که برای آنها حرف می‌زدند و قصه می‌گفتند. آنها دلشان می‌خواهد به جای کودکان در کارتن بخندند و شادی کنند. بچه‌اند، دیر متوجه می‌شوند که این کارتن‌ها و فیلم‌ها برای این ساخته شده‌اند که آنها را شاد و سرگرم کند.

کودکان خیلی زود دلشان هوس می‌کند و قنج می‌رود برای صحنه‌هایی که مجری‌های تلویزیون برای آنها شعر می‌خوانند و اینها این طرف قاب شیشه‌ای تلویزیون تنها دست می‌زنند.

کودکان روح بلندپروازی دارند، آنها هم دوست دارند بروند در برنامه خودشان، دست بزنند، شادی کنند و در بهترین حالتش برنامه را برای دوستانشان اجرا کنند.

این‌که در این برنامه شرکت کنند، تنها حس خوبی به آنها نمی‌دهد، اگر کمی نگاه عمیق تری به موضوع داشته باشیم، می‌بینیم که همین اتفاقات کوچک در حس دیده شدن کودک و احساس ارزشمندی او نسبت به خودش خیلی تاثیر می‌گذارد.

این خردسالان همان بچه‌هایی هستند که روزی بزرگ می‌شوند، باید مهارت‌های زندگی را خوب یاد بگیرند، آنها دیر یا زود آینده را در دستانشان می‌گیرند.

آنها باید بیاموزند مشارکت یعنی چه؟ این‌که باور کنند که می‌توانند در هر امری مشارکت کنند و توانایی‌های خودشان را به همه نشان دهند. آنها باید از همین دوران کودکی بیاموزند که تنها بیننده و شنونده‌ای صرف نیستند.

آنها می‌توانند در برنامه‌ای که مخصوص خودشان است شرکت کنند و به کمک بزرگترها حتی اجرای آن را به عهده بگیرند.

این مشارکت‌ها را دست کم نگیریم. کودکان خیلی زود یاد می‌گیرند که همکاری کنند و بعد‌ها همین مشارکت، اعتماد به نفس آنها را بیشتر می‌کند.

این که کودکی در برنامه خودش امکان مجری شدن داشته باشد، او را در اشتیاقی ناشی از حس زیبای دیده شدن فرو می‌برد.

کودکی یکی از بخش‌های مهم زندگی هر فرد است و پیوند آن با رسانه می‌تواند آینده‌ای روشن را در برابر دیدگان ترسیم کند.

مهراوه فردوسی - جام جم