پیرمردهای دوست داشتنی

«تازه چه خبر همسایه » نشان می دهد که بقایی با افزوده شدن بر تجربیات تلویزیونی اش ، قابلیت های این رسانه را بهتر درک می کند. یکی از ویژگی های جالب توجه «تازه چه خبر همسایه »، حضور 3پیرمرد دوست داشتنی است که دوتایشان با نامهای مشتاق و مشکی همواره با هم جنگ و جدل دارند و یکی که اسم نمادین «بی طرف » را دارد، مدام مجبور است میان آنها قرار بگیرد و آنها را به صلح و آشتی دعوت کند. این دشمنی سطحی و بچه گانه در حدی است که ازدواج دختر و پسر آن دو را با هم با مشکل مواجه کرده است ؛ اما این جدال ها نیز به وجود آورنده موقعیت های بامزه ای است که سبب می شود علاقه ما به این کاراکترها افزون شود. در بستر این کشمکش ها که شرایط برای ایجاد موقعیت های طنزآمیز آماده می شود، ریزه کاری های مضمونی نیز به گونه ای جریان دارد تا تماشاگر بتواند آنها را با واقعیات بیرونی محک بزند. در این خصوص سریال از این آزمون سربلند بیرون می آید و فضایی قابل باور برای مخاطب می آفریند. نمونه آن هم بی خانه بودن داماد مشتاق است که باعث شده او و همسرش مجبور شوند در خانه مشتاق زندگی کنند که نتیجه اش به خلق مضامین طنزآمیز منجر شده است . مثلا یک بار داماد مشتاق برای پاسخ به محبت های پدرزنش ، از مشکی به بهانه ای پولی قرض می گیرد و متقابلا به مشتاق قرض می دهد و لازم به توضیح نیست که وقتی مشکی از این واقعه خبردار می شود، ممکن است چه اتفاقاتی بیفتد! یا در قسمت دیگر، مجبور می شود برای کسب درآمد بیشتر به سوسیس و کالباس فروشی روی بیاورد و چون وقت آزاد، مکانی برای کسب و کار و تلفن همراه برای تماس دو طرفه با مشتریان خود ندارد، از محل کار اداری اش همچون دفتر کار خود استفاده می کند که راه افتادن بوی سوسیس در اداره و حضور گربه های مزاحم و ایضا رئیس داماد بخت برگشته ، شرایط بکری می آفریند که با زندگی اداره جات دولتی در دنیای بیرونی و اجبار آنها به دوکاره و چند کاره بودن در این وانفسای شرایط حاد اقتصادی ، بسیار مطابقت دارد. مجموعه تلویزیونی «تازه چه خبر همسایه » نشان می دهد که چگونه می توان در حداکثر دو، سه لوکیشن جمع و جور و چند بازیگر ثابت قدیمی و جدید و یک زمان کوتاه 20دقیقه ای ، تماشاگر را به گونه ای قابل ملاحظه جلب کرد.