خوب نیستم اما با زندگی می‌سازم

خوشحال شدم و با خودم گفتم گویا صدهزار تومانی به حقوق‌مان افزوده شد اما خبر را که کامل خواندم دیدم به من یکی ربطی ندارد چرا که پیشه آموزگاری از پیشه‌های «حساس» کشور به شمار نمی‌رود و برای این افزایش حقوق، باید کارت حساس باشد:
«برقراری فوق‌العاده ویژه مشاغل تخصصی موضوع بند (۱۰) ماده (۶۸) قانون مدیریت خدمات کشوری برای کارکنان ستادی وزارتخانه‌ها و سازمان‌های مستقل زیر نظر رئیس‌جمهوری که انجام فعالیت و وظایف تخصصی، ستادی، تحقیقاتی و حساس را به عهده دارند.»
گفتم راستی چگونه است که همگی از مهم بودن آموزش خوب نسل جوان و اهمیت پیشه معلمی سخن می‌گویند و به‌خصوص هنگام انتخابات وصفی نیست که برای مقام و جایگاه معلم به کار نگیرند اما هنگامی که به قدرت رسیدند و کار تمام شد آموزش و آموزشگری از اهمیت می‌افتد و دیگر حساس نیست و آنچه به حقوق‌شان باید افزوده شود، همان برابر تورم است. آن هم نه تورم ‌سال‌گذشته، بلکه پیش‌بینی تورم‌ سال آینده که بی‌گمان همواره کمتر از تورم واقعی است.
امروز اما هوا خوب بود، آفتابی آفتابی. رفته بودم خیابان ری کاری داشتم. کارتن‌خوابی، زیر آفتاب، پتویش را بر سرش کشیده بود تا شاید کمی «حمام آفتاب» بگیرد.
پس از ساعتی برگشتم. دیدم آفتاب از سرش گذشته اما او همچنان زیر پتویش، بی‌آن‌که تکانی بخورد دراز کشیده است. رفتم جلوتر. گفت بی‌کاری و پتو را از سرش برداشت. گفتم نه، خواستم رد شوم دیدم هیچ تکانی نمی‌خورید، ترسیدم گفتم شاید حال‌تان خوب نباشد. گفت حال من هیچ‌وقت خوب نیست اما با زندگی می‌سازم. (مهدی بهلولی - آموزگار)