و ناگهان... پژمان جمشیدی

سابقه حضور ورزشکاران در فیلم‌های سینمایی به سال‌های پیش از انقلاب بازمی‌گردد. در آن سال‌ها ورزشکارانی همچون حبیب‌الله بلور، امامعلی حبیبی، مهراب شاهرخی و... جلوی دوربین تصویربرداری رفتند. چراغ حضور ورزشکاران در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی پس از انقلاب اسلامی را احتمالا حسین یاریار روشن کرده باشد. او که فوتبالیست اسبق تیم‌های ملی، برق شیراز و بانک ملی است فعالیت سینمایی خود را با «چاووش» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان آغاز کرد و پس از آن در فیلم‌های مردی در آینه، بلوف، دام و شب روباه به ایفای نقش پرداخت. او سپس به تلویزیون هم ورود کرد و در سریال «تازیانه بر باد» نقش‌آفرینی کرد. با این که یاریار اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 بازیگر پر کاری بود اما پس از آن به طرز عجیب و غریبی از حیطه بازیگری فاصله گرفت. چند سال بعد فوتبالیست‌های دیگری مثل آرش برهانی و علی انصاریان با حضور در سریال شبانه «زیر آسمان شهر» هنرپیشگی را تجربه کردند که البته تجربه خوبی نبود و نتیجه مطلوبی از آن حاصل نشد. بازی‌های خام و ناشیانه این دو خنده‌دار به نظر می‌رسید. انصاریان البته بعدها در تک اپیزودهایی از سریال‌های «چارخونه» و «خانه اجاره‌ای» حاضر شد تا عزم راسخش را برای بازیگر شدن نشان دهد و امسال با خبری همه را غافلگیر و شگفت‌زده کرد؛ او بازیگر اصلی فیلم سینمایی «کلاف» به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی است آن هم در نقش یک خلافکار!

مخاطبان و بینندگان تا سال گذشته از حضور بازیگران فوتبال در عرصه تلویزیون و سینما خاطره چندان خوشی نداشتند؛ علی پروین و حمید استیلی که در فیلم «فوتبالیست‌ها» خودشان بودند، احمدرضا عابدزاده که با حاضر نشدن در سکانس‌های پایانی اولین و آخرین تجربه سینمایی‌اش «ازدواج غیابی» دست تهیه‌کننده فیلم را در پوست گردو گذاشته بود، نوع بازی کریم باقری هم در سریال «زاینده رود» بسیار رسمی و کمی خنده‌دار به نظر می‌آمد و خلاصه این‌که چیزی نمانده بود فوتبالیست‌ها دوستداران و هواداران خود را از بازیگر شدنشان مایوس و ناامید کنند که یک برگ برنده رو شد؛ پژمان جمشیدی. بازیکن سابق تیم‌های سایپا، پرسپولیس و تیم ملی در مجموعه‌ای به کارگردانی سروش صحت که اتفاقا به اسم کوچک خودش «پژمان» هم نامگذاری شده بود، خوش درخشید. این سریال که دستپخت قلم ماهرانه برادران طنزنویس، پیمان و مهراب قاسمخانی بود، به زندگی فوتبالیستی می‌پرداخت که دوران اوجش را پشت سر گذاشته بود و در میانسالی حاضر به پذیرش این واقعیت نبود که عمر فوتبالی‌اش به پایان رسیده و باید کفش‌ها را بیاویزد. برادران قاسمخانی با پدید آوردن موقعیت‌های متفاوت و خنده‌دار بر سر راه این بازیکن، لحظات نابی را رقم زده بودند. پژمان جمشیدی در اولین تجربه بازیگری‌اش مانند یک هنرپیشه حرفه‌ای به نقش پژمان جان بخشید و باورپذیرش کرد. او حتی بخوبی از پس پیچیدگی‌ها و گره‌های دراماتیک نقش برآمد.

پژمان در دل مردم جا باز کرد و جمشیدی شد یک بازیگر توانا؛ فوتبالیستی که آمده بود هنرپیشه بشود؛ جدی و حرفه‌ای. جمشیدی پس از پژمان با تئاتر «بادی که تو را برد‌، مرا خشک کرد» به کارگردانی بهاره رهنما حضور در صحنه نمایش را نیز تجربه کرد تا توانایی‌هایش را به رخ منتقدانی بکشد که حضور موفقش در پژمان را یک تصادف می‌دانستند و بس. او سپس در سریال «سال‌های ابری» مهدی کرم‌پور هم حاضر شد تا دیگر به همه ثابت شود که آمده تا بماند در عالم آکتوری، برای همیشه.

نکته دیگر سریال پژمان حضور جالب و موثر بهروز رهبری‌فر در یکی از نقش‌های فرعی این سریال بود. مدافع سابق تیم پرسپولیس با بازی خوبش نشان داد که شناگر قابلی است، به شرطی که آب ببیند و فرصت تنی به آب زدن را به او بدهند. حمید درخشان اما در این سریال، به همان راهی رفته بود که اکثر فوتبالیست‌های قبل از او رفته بودند؛ بازی تصنعی و متظاهرانه.

از دیگر ورزشکارانی که در یکی دو سال گذشته پا به عرصه بازیگری گذاشته، هادی ساعی است. قهرمان طلایی تکواندوی ایران قدم‌های نخستینش را در این راه محکم برداشت. یک فیلم سینمایی و یک سریال آن هم در نقش‌های اصلی. او ابتدا در فیلم «مروارید خلیج فارس» به کارگردانی حسین قاسمی‌جامی ایفاگر نقش فرمانده تکاوران نیروی دریایی شد. در این فیلم امین حیایی در نقش ناخدا محمدی و افسانه بایگان نیز در نقش مکمل زن، ساعی را همراهی می‌کردند. ساعی سپس در سریال پلیسی اجتماعی «آمین» به کارگردانی منوچهر هادی حضور یافت. در این سریال بازیگرانی همچون داریوش فرهنگ، امین حیایی، شاهرخ استخری و... در کنار این تکواندوکار سابق به ایفای نقش می‌پردازند. این سریال 13 قسمتی که تولید مرکز سیمافیلم است بزودی از تلویزیون پخش خواهد شد. با توجه به پخش نشدن این دو اثر قضاوتی نمی‌توان کرد از نوع و جنس بازی هادی‌ساعی و همه چیز را باید به زمان سپرد.

عرصه بازیگری آن‌قدر گسترده و فراخ است که جایی برای چند ورزشکار هم داشته باشد؛ به شرط آن‌که استعدادی از خود بروز دهند و داشته‌ای را رو کنند. تا سال‌ها حضور ورزشکاران در سینما و تلویزیون شبیه ستاره‌ای بود که در آسمان درخشیدن گرفت، اما خیلی زود رو به خاموشی و تاریکی گذاشت. به تعبیر دیگر، درخشش و موفقیت‌های مقطعی و زودگذر. پژمان جمشیدی اما قصد کرده که بماند و بدرخشد برای سال‌های متمادی. باید دید آیا هادی ساعی هم دنباله‌رو او خواهد شد و ماندگار در بازیگری؟

اگر حضور ورزشکاران رونق می‌بخشد، به آثار سینمایی و مجموعه‌های تلویزیونی، پس چه باک که بودنشان خوش یمن است و دارای برکات فراوان برای پرده نقره‌ای و قاب جادویی.