گریه برای برادر

خبری که امیرمومنان هنگام عبور از این سرزمین و در راه رسیدن به صفین به یاران و همراهان خود یادآور شد.

سرزمینی که از اندوه و بلای آن به خدا پناه می‌بری. سرزمین محنت و بلا، اینجا قتلگاه تو می‌شود و همه آنان که با تو پیمان خون بسته‌اند. کربلا واژه‌ای می‌شود که هیچ مکانی در شهرت و قداست به پای عظمتش نمی‌رسد.

قبله دل‌های بی‌قرار می‌شود،‌ اما اینجا که خبر شهادت خود را می‌دهی چه سخت می‌گذرد به خواهرت زینب، چه سخت می‌گذرد بر زنان اهل حرم، زمین و زمان با آنان هم‌ناله می‌شود وقتی گریه می‌کنند، وقتی سیلی به صورت می‌زنند، وقتی گریبان چاک می‌کنند، وقتی خواهرت ام‌کلثوم فریاد می‌زند: یا محمد، یا علیا، ای وای مادرم، ای وای برادرم، ای وای حسین من، از بی‌وفایی روزگار، از سختی و بیچارگی پس از تو، حسین من.

آقای من!‌ هر چند خواهر و همه اهل حرم را تسلی می‌دهی تا به وعده‌های الهی امید داشته باشند و دلگرم بمانند، هر چند شیوایی کلام تو را که ساکنان آسمان‌ها را فانی و اهل زمین هم دچار چنین سرنوشتی می‌شوند، در گوش خود طنین‌انداز بدانند، هرچند فرموده باشی: خواهرم ام‌کلثوم و تو ای زینب و تو ای فاطمه و تو ای رباب بهوش باشید و آگاه، من که کشته شدم گریبان چاک نکنید و صورت به ناخن مخراشید و بیهوده سخنی بر زبان جاری نکنید... ، اما اینان احساس می‌کنند دوباره مادرشان فاطمه، پدرشان علی و برادرشان حسن را از دست می‌دهند، مگر تو یادگار مادر نیستی، مگر تو پناه اینان نیستی! راستی آل‌پیامبر را به که خواهی سپرد؟ راستی به همین زودی کشته می‌شوی؟ زینب به فدای تو، برادر.

حسین من! ‌گریه راه گلویت را می‌گیرد و چشم‌هایت پر از اشک می‌شود وقتی زینب می‌پرسد برادرم بزودی کشته می‌شوی؟ وقتی می‌شنود که به ظلم و ستم کشته خواهی شد، ‌چرا گریه نکند؟ مگر زینب خواهر تو نیست؟ چرا گریبان چاک نکند و بی‌هوش روی زمین نیفتد؟! و تو به رسم وفاداری آب بر سر و صورت نیفشانی؟

حسین من! چشمان خیره کودکان که به سوی تو مانده است و فریادهای در گلو مانده این جماعت و حسی که در سکوت آنان احساس می‌شود به مروارید وجود تو می‌بالند، این جماعت که روزها و شب‌های زیادی سختی سفر را در بیابان‌ها به جان خریده‌اند، به وجود نازنین تو دل سپرده‌اند، بودن تو دلیل بودن این قافله است. با تپش قلب تو، قلب‌ها به تپش می‌آید، راستی تو کشته می‌شوی، آن هم به دست جماعتی کینه‌توز، مردمانی دنیاپرست، اهل زور و تزویر؟ کاش ما هم کربلا بودیم و کربلایی می‌شدیم.

محمد خامه‌یار - جام‌جم