نشان محبت در وفاداری

حسین من! جامه مشکی نشان و تابلوی محبت من است. تو مایه آرامش منی، روشنی چشم و فروغ دیدگان من.

محرم که می‌شود نه تنها من مشکی‌پوش تو می‌شوم که در و دیوار هر کوی و برزن و شهری سیاه‌پوش تو می‌شوند.

آقای من! جامه سیاه بر تن دوستان تو، حلقه وصل به دریای بیکران نور است که هر دیده تیزبینی امواج تابش انوار آن را در سیاهی این جامه خواهد دید.

هنوز مصیبت کربلا داغ جانسوزی است که بر دل لانه دارد و لباس مشکی را لباس صبر و شکیبایی در مصیبت عاشورا می‌دانم، لباسی به‌معنای همراهی و هم‌سویی با اسیران و کاروان اسرای کوفه و شام.

لباس اعلام انزجار و نفرت از دنیاپرستانی همچون یزید و یزیدیان، معاویه و معاویه‌صفتان. لباس همدردی با خاندان رسالت، با حضرت محمد (ص) و علی مرتضی و فاطمه زهرا(س).

حسین من! پدر و مادرم فدای تو باد: که تو کانون عشق دل‌های بی‌قراری. جایگاه تو را خدا می‌داند و بس، مرا به خاطر دوست داشتن تو گرامی داشته است.

من سیاه‌پوش عاشورایم، روزی که بنی‌امیه آن را جشن گرفت و آذین بست. روزی که خاندان زیاد و خاندان مروان با کشته شدن تو شادی و پایکوبی کردند. جامه سیاه من نشان از بیزاری جستن از آنان دارد و تقرب و نزدیکی به تو.

خدایا! جامه سیاه مرا که لباس استقامت در مقابل زور و ستم، لباس غلبه حق بر باطل، لباس شرف و سرافرازی و اعلان نفرت از دشمنان خود قرار ده. ما تا ابد، تا طلوع خورشید عدل از پرده غیبت، عزادار حسین و کربلا و عاشوراییم.

محمد خامه‌یار - جام‌جم