فرهنگ عذرخواهی

یا پیش آمده که مبلغ قبوض بسیار بیشتر از میزان مصرف ما آمده است یا در اداره‌ای پرونده‌مان به هر دلیل مفقود می‌شود یا حتی در مطب پزشک یا نوبت درمان‌مان ناخواسته تغییراتی رخ می‌دهد و ما از آن بی‌خبریم. ‌

در این مواقع مسلما بعد از این‌که حسابی حرص و جوش می‌خوریم، به اداره و مکان مرتبط با آن رویداد ناخوشایند مراجعه می‌کنیم تا مشکل را رفع کنیم. اما واکنش آن متصدی نه تنها همراه با ابراز تاسف یا یک عذرخواهی ساده نیست، بلکه طلبکارانه هم می‌نماید.

تصور کنید اگر اشتباهی در قبض‌ها رخ دهد، مردم باید یک روز از کار و زندگی خود بزنند و به آن اداره بروند، کلی با کارمند مربوط بحث کنند تا او را مجاب کنند. حتی در این میان باید کلی هم کرایه ماشین دهند.

بارها بروند و بیایند. ممکن است تا رفع مشکل، آب یا برق یا گاز و تلفنشان قطع شود. آن وقت مسئول ذی‌ربط طوری با ارباب رجوع حرف می‌زند که انگار مقصر اصلی ما هستیم، انگار مشکل را خودمان از اول به وجود آورده‌ایم و طلبکارانه به اتاق‌ها و بخش‌های همجوار پاسکاری می‌شویم.

به هر حال وقوع یک اشتباه در هر اداره و سازمانی و حتی از طرف همه ما امری اجتناب‌ناپذیر است،‌ اما عذرخواهی و پذیرش آن اشتباه هم یک فرهنگ است.

خوب است ما، همه ما، مدیران ما، کسانی که در مشاغل خود با ارباب رجوع سر و کار دارند (حالا فرقی ندارد دولتی هستند یا غیردولتی) شهامت عذرخواهی را داشته باشند.

مسلما آن کارمندی که در یک مرکز دولتی قرار گرفته و با ارباب رجوع با لحنی طلبکارانه برخورد می‌کند، فرهنگ طلبکار بودن و پرخاشگری را به روح جامعه تسری می‌دهد.

آن فردی که حقش ضایع شده، وقتی ببیند سرش دارد کلاه می‌رود و تازه زبان دیگران هم برایش دراز است، آرام‌آرام حساسیتش را نسبت به خیلی امور از دست می‌دهد و شبیه آنها می‌شود؛ و این برای جامعه‌ای که داعیه اخلاق‌گرایی دارد، به هیچ وجه پسندیده نیست.

سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر