اینترنت چینی در برابر اینترنت آمریکایی

در حالی که اطلاعات جدید مرتبط با اینترنت در حال انتشار است، برای اینترنت تحت اختیار غرب خبر خوبی به نظر نمی‌رسد. خبرگزاری دولتی چین، شین‌هوا گفت که اعضای مؤسس این سازمان شامل «موسسات، سازمان‌ها، کسب‌وکارها و افراد» نزدیک به 20 کشور هستند و رئیس اینترنت چین در راس آن قرار دارد. 
سایر رسانه‌های چینی اشاره کرده‌اند که افغانستان، کره‌شمالی، کامبوج و سوریه از جمله کشورهای عضو هستند و رهبران اینترنتی مشهور جهان، نهادهای معتبر صنعت، مشاهیر اینترنتی و دیگران نیز به آن پیوسته‌اند. اگر پکن با موفقیت این ائتلاف را بسازد و از آن استفاده کند، سازمان جدید می‌تواند استانداردهای فناوری جهانی و خود اینترنت تحت کنترل غرب را تهدید کند.استانداردها و پروتکل‌های فناوری شامل دستورالعمل‌ها و قوانین مورد توافق برای نحوه تعامل دستگاه‌ها در سراسر جهان است. 
آنها ایمیل‌های شما را به صورت بین‌المللی ارسال می‌کنند، تلفن جدید شما را برای کار در یک شبکه سلولی قدیمی و کابل‌های HDMI  را برای وصل کردن به تلویزیون‌ها در همه جا فعال می‌کنند. با این حال و با وجود همه استانداردهای فناوری، هیچ تنظیم‌کننده جهانی اینترنت وجود ندارد که هر شرکتی را مجبور به اطمینان از همکاری لپ‌تاپ‌ها، تلفن‌های همراه و روترهای آنها کند. 
به همین ترتیب، هیچ نهاد نظارتی واحد و فراملی وجود ندارد که تعریف کند این قابلیت همکاری چه شکلی به خود می‌گیرد. در عوض، تنظیم استانداردهای اینترنت عمدتا از طریق گروه ضربت مهندسی اینترنت غیرانتفاعی یا IETF انجام می‌شود، جایی که کارشناسان صنعت، محققان، دانشگاهیان، نمایندگان دولت و دیگران برای تعریف این قوانین فنی گرد هم می‌آیند. سپس، شرکت‌ها در سرتاسر جهان تصمیم می‌گیرند آنها را پیاده‌سازی کنند - تا دستگاه‌های‌شان به هم متصل شوند و به برقراری ارتباط جهانی کمک کنند. 
در حالی که ممکن است شرکت‌ها از استانداردهای یکسانی برای برخی فناوری‌ها استفاده نکنند. مانند دستگاه‌های اپل که به سیم‌های خود نیاز دارند، شرکت‌ها انگیزه‌های قوی برای اتخاذ استانداردهای اینترنتی توسعه‌یافته توسط متخصصان دارند.
با بازگشت به دهه‌های گذشته، پکن با این روند مخالفت کرده است. این سازمان تلاش کرده تا استانداردهای اینترنتی را از سازمان‌هایی که استانداردهای داوطلبانه را توسعه می‌دهند، با رایزنی گسترده به سمت سازمان‌هایی که تحت کنترل دولت‌ها هستند، مانند سازمان ملل متحد، سوق دهد. 
هدف نسبتا ساده است: اگر دولت چین خواهان استانداردهای فناوری است که به نفع شرکت‌هایش باشد و فرصت‌های بیشتری برای کنترل اینترنت از بالا به پایین به او بدهد، در این صورت می‌خواهد که دولت‌ها، نه شرکت‌ها و سازمان‌های جامعه مدنی، مسئول تنظیم استانداردهای فناوری باشند. 
چنین موضعی، منعکس‌کننده ایده دولت چین در مورد «حاکمیت سایبری» است، جایی که دولت‌ها می‌توانند و باید اینترنت را در مرزهای خود کنترل کنند.
هر پیشنهاد استاندارد چینی، ابزار دولت چین نیست و شرکت‌های چینی دلایل زیادی برای پیشنهاد استانداردهای فناوری جدید در مورد رایانه‌ها، تلفن‌های همراه و سایر دستگاه‌ها دارند از افزایش مزیت‌های رقابتی تا دریافت مشوق‌های پولی برای نوشتن اسناد استاندارد. 
با این وجود، پکن می‌خواهد چشم‌انداز خود را برای کنترل اینترنت دولتی در سطح جهانی گسترش دهد و برای انجام این کار در هماهنگی مستقیم با شرکت‌های چینی کار کرده است، مانند زمانی که هوآوی، دو شرکت مخابراتی دولتی و وزارت صنعت و فناوری اطلاعات چین توافقنامه‌ای را امضا کردند. پیشنهاد «IPجدید» برای جایگزینی پروتکل اینترنت مورد استفاده جهانی با پروتکلی که نظارت و کنترل دولتی را از بالا به پایین ممکن می‌کند.
در این راستا، سازمان کنفرانس جهانی اینترنت جدید چین حداقل دو خطر برای اینترنت جهانی تحت کنترل غرب ایجاد می‌کند. دولت چین در صورت رمزگذاری، قوانین را تعیین می‌کند.
با این حال، اگر کنفرانس جهانی اینترنت شروع به جذب افراد کافی کند، پکن می‌تواند استانداردهای فناوری بیشتری را در آن بلوک گسترش دهد. 
به عنوان مثال، ممکن است استانداردهای چینی که در حال حاضر در سازمان ملل با مخالفت روبه‌رو هستند، مانند پیشنهاد IP جدید هوآوی، در میان کشورهای دوست چین و همدل با دیدگاه «حاکمیت سایبری» اینترنت مورد استقبال بیشتری قرار گیرد. حتی اگر بسیاری از کشورها و شرکت‌ها از خرید استانداردها امتناع کنند، دولت چین ممکن است در کنفرانس جهانی اینترنت، دیدگاه پذیرنده‌تری پیدا کند. 
به طور گسترده‌تر، دولت چین می‌تواند از سازمان جدید کنفرانس جهانی اینترنت برای ایجاد ائتلاف‌هایی در مخالفت با اینترنت جهانی استفاده کند. 
به عنوان مثال، انتخابات پاییز آینده برای آژانس فناوری سازمان ملل، اتحادیه بین‌المللی مخابرات، وجود دارد که در آن یک نامزد روسی در برابر یک نامزد آمریکایی قرار می‌گیرد. مقامات چینی می‌توانند از این نهاد جدید برای لابی کردن دولت‌ها در حمایت از نامزد روسیه، رشید اسماعیل‌اف، استفاده کنند تا پکن و مسکو جای پای بهتری در سازمان ملل داشته باشند. 
همان‌طور که دولت چین از سازمان همکاری شانگهای و سایر «سازمان‌های بین‌المللی» برای ارتقای منافع خود استفاده کرده، در اینجا نیز می‌تواند همین کار را انجام دهد. چیزهای زیادی در جریان است و نمی‌توان دانست که بدنه جدید اینترنت چین چگونه تکامل خواهد یافت.
مشارکت کردن یا مشارکت نکردن دولت‌ها و شرکت‌ها، در میان دیگران، می‌تواند یک عامل تعیین‌کننده باشد. همچنین، آیا دولت‌هایی مانند هند، آفریقای‌جنوبی، مکزیک، اندونزی و برزیل، در میان بسیاری دیگر، درگیر می‌شوند یا خیر – و اگر چنین است، تا چه حد.

منبع: ضمیمه کلیک روزنامه جام‌جم