اگر کودک شما روی اعصابتان است بخوانید

اگر کودک هر چیزی که می بیند، می خواهد.

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از ویستا ، بهتر است از قبل به فرزندتان بگویید که قرار است برای خرید چه چیزهایی به بازار بروید. مثلا بگویید:«امروز برای خرید کفش به فروشگاه می رویم و این تنها چیزی است که قصد داریم بخریم.» وقتی کودک نسبت به خرید اسباب بازی اصرار دارد، بگویید:«این اسباب بازی خیلی قشنگ است اما همان طور که گفتم امروز آمده ایم که کفش بخریم نه اسباب بازی.»

 فهرستی از خواسته های کودک تهیه کنید. وقتی به شما می گوید من این را می خواهم فهرست را از کیف بیرون بیاورید و اسباب بازی مورد علاقه اش را انتهای آن اضافه کنید. بعد بگویید که یادتان می ماند ماه آینده برای تولدش یا مناسبت دیگر این اسباب بازی را برایش بخرید. 

هرگز نگویید در این حد پول نداریم. حرفی بزنید که به مدیریت پول ربط داشته باشد. مثلا بگویید:این لباس خیلی زیباست اما ما نمی خواهیم بابت خرید یک لباس 100هزار تومان پول بدهیم. لباس های بهتری هم با قیمت مناسب تر پیدا می شوند.»

زمانی که  کودک زیاد بحث می کند

  نظرات بحث برانگیز کودک را بشنوید و بعد ساکت بمانید. در صورت لزوم از او دور شوید. بگذارید فرزند شما عادت کند که «حرف آخر» را شما می زنید. 

تعدادی از  بچه ها از بحث کردن درمورد موضوع خاصی لذت می برند. اگر فرزندتان این عادت را دارد، لازم است قوانینی تعریف کنید. مثلا بگویید هنگامی که دیگری مشغول صحبت است، او باید ساکت بماند و گوش دهد. بالا بردن صدا هم مجاز نیست. علاوه بر این در مواردی کودک باید بداند که در مورد همه موضوعات نمی تواند بحث کند و والدین او تصمیم گیرنده هستند. درچنین مواقعی بگویید:«در مورد این مساله بحث و گفت وگو مجاز نیست!»

 بهتر است به جای دستور دادن به فرزندتان او را بر سر دوراهی قرار دهید؛ جایی که مجبور به انتخاب شود. اگر همواره به جای او تصمیم بگیرید و انتخاب کنید، فرصت یادگیری بعضی از مهارت ها را از او می گیرید. به طور مثال وقتی بر سر انجام ندادن تکالیف با شما بحث می کند، به جای اینکه بگویید:«همین حالا برو و تکالیفت را انجام بده» این جمله را به کار ببرید:«اول چه کاری دوست داری انجام بدهی، ظرف ها را بشویی یا تکالیفت را انجام دهی؟» اگر کودک با گستاخی به شما گفت:«هیچ کدام» خودتان را نبازید و پاسخ دهید:«این جزء انتخاب های تو نیست. فقط می توانی یکی از آن دو مورد را انتخاب کنی.»

هنگامی که  در خانه بی ادب است

 دسته ای از کودکان کم سن و سال در خانه رفتارهای بدی دارند و به سایر فرزندان خانه القاب نامناسبی نسبت می دهند یا رفتارهای ناشایستی دارند. در این صورت شاید به این فکر کنید که چطور باید این کودک را کنترل کنید تا حرف های نامناسبی به زبان نیاورد. در این مواقع این روش ها را دنبال کنید:

 به رفتارهای زشت و مسخره کودک نخندید و مراقب باشید کسی این کار را انجام ندهد. خندیدن کودک را تشویق می کند تا این رفتار را منبع شوخی و سرگرمی بداند. 

 به جای تنبیه و فریاد، آموزش دهید. او را سرزنش نکنید. از او بخواهید به دلیل رفتار نامناسب عذرخواهی کند. به طور مثال بگویید:«پرخاشگری کار خوبی نیست و اگر چنین کاری انجام دادی، باید بگویی ببخشید.»

 در صورتی که کودک تلاش می کند شما را عصبانی کند، بهترین توصیه این است که بی تفاوت باشید و به او توجهی نکنید سپس در فرصتی مناسب درباره این موضوع با کودک تان حرف بزنید.

 به چشمانش نگاه کنید، سپس به او بگویید:«هر وقت رفتارت خوب باشه، مامان خوشحال می شه.» وقتی هم که کار خوبی انجام داد، او را تحسین کنید. 

  الگوی رفتاری خوبی باشید. زمانی که نمی توانید با همسرتان بالغانه صحبت کنید انتظار نداشته باشید که کودک هم با ادب باشد. 

اگر تکالیفش را انجام نمی دهد

  برای بعضی از کودکان انجام تکالیف اولویت پنجم یا ششم است و به این کار بی توجه هستند. اگر حق انتخاب داشته باشند شاید اصلا یک خط هم مشق ننویسند. در این شرایط چه کار کنید؟

 با معلم فرزندتان حرف بزنید و از او بخواهید تکالیف هر روز را برای شما بنویسد تا بدانید که حجم تکالیف روزانه چقدر است. 

کنار فرزندتان پشت میز بنشینید. نزدیک او باشید و اشکالاتش را برطرف کنید. در عین حال به کار خودتان برسید اما از او بخواهید نزدیک شما باشد. حضور شما فرزندتان را تشویق می کند تا تکالیفش را کامل کند. 

 اگر می بینید که در طول هفته در انجام تکالیف کوتاهی کرده، به او بگویید که روز جمعه قبل از بازی و تفریح باید این کمبودها را جبران کند. 

زمانی سؤالات جنسی می پرسد

وقتی که یکی از اطرافیان یا همسالان درباره موضوعات مربوطه صحبت می کنند و کودک متوجه نمی شود و برایش تولید سؤال به وجود می آید. 

 وقتی کودک وارد مرحله ای شده که کنجکاوی هایی در خصوص جنسیت خودش و تفاوتش با جنس مخالف شکل گرفته است. این زمان به طور معمول از پایان چهار سالگی شروع می شود. 

دوره 5 تا 6 سالگی کودک در مرحله پرسش گری قرار می گیرد و به یک پرسشگر تمام عیار تبدیل می شود. گاهی این پرسش ها آزار و خستگی والدین را به همراه دارد. پیشنهاد می شود در چنین شرایطی کودک را به سؤال نپرسیدن تشویق نکنیم چون ذهن کودک وارد مرحله ای شده که موضوعات مختلف را جست و جو می کند تا به پاسخ برسد. اگر تحمل این سؤالات را ندارید به روش مناسب به کودک پاسخ دهید. به طور مثال به کودک بگویید:«مامان الان خسته است و در شرایطی نیست که به سؤال تو جواب دهد چون این سؤال به فکر کردن نیاز دارد.»

حتی اگر حوصله پاسخ دادن به سؤال های فراوان او را ندارید، نسبت به سؤالات علاقه نشان دهید. برای مثال آنها را در حضور کودک روی کاغذ یادداشت کنید و به او بگویید که سر فرصت به آنها جواب می دهید. ترجیحا زمانی را مشخص و به او اعلام کنید. در این شرایط کودک احساس می کند سؤال او مهم بوده و والدینش برای پاسخ به سؤالاتش وقت می گذارند. اگر از شنیدن سؤالی حسابی متعجب شده اید و می بینید که پاسخ به این سؤال در توان ذهنی شما نیست، برای خودتان وقت بخرید تا به کمک مشاور جواب مناسبی را برای سؤالش پیدا کنید.

توصیه می شود اگر کودک کمتر از 4 سال دارد، پدر و مادر به او بگویند که این حرف ها خصوصی است و در حضور دیگران درباره آنها صحبت نمی کنیم. به او بگویید:«بدن ما بخش های خصوصی دارد و قرار نیست همه درباره این موضوعات اطلاع داشته باشند.» حتی اگر کودک سؤالش را در جمع مطرح کرد، بهتر است او را به اتاقی ببرید و به او پاسخ دهید. مهم نیست کودک در آن لحظه موضوع را بپذیرید یا نه، به هر حال بر اساس اصل تکرار بهتر است در موقعیت های مختلف موضوع را به او یادآوری کنیم تا یادگیری صورت پذیرد. 

در کنار این موضوع انتقال ارزش های مذهبی و خانوادگی هم مهم است و باید به ظرفیت های سنی و شرایط کودک هم توجه داشته باشید. گاهی برای بچه های کوچک چند جمله کوتاه کافی است اما کودکانی که وارد مرحله پرسشگری شده اند، به توضیحات کامل تری نیاز دارند.