بسته ده‌گانه یک محقق برجسته ایرانی برای خروج از بحران آب

به گزارش جام جم آنلاین، شهر وین در هفته گذشته شاهد بزرگترین گردهمایی علوم زمین در اروپا بود. در این نشست سالانه یک هفته ای که بیش از ۱۵ هزار محقق علوم زمین از سراسر در آن شرکت داشتند، هشت جایزه و مدال به برجسته ترین متخصصان علوم زمین اهدا شد که از این میان چهار جایزه سهم چهار دانشمند برجسته جوان علوم زمین بود.

دکتر کاوه مدنی، استاد ایرانی مدیریت آب و محیط زیست امپریال کالج لندن اولین ایرانی ای است که موفق شد یکی از جوایز معتبر علوم زمین اتحادیه علوم زمین اروپا را به سبب "سهم بنیادی اش در تلفیق نظریه بازی ها و روش های تصمیم گیری در مدل های مدیریت منابع آب" دریافت کند.

ایسنا در گفت‌و‌گو با مدنی، راهکارهای وی را برای حل ریشه ای بحران آب در ایران جویا شد.

او با تاکید بر اینکه مشکلی که طی چند دهه شکل گرفته را نمی توان یک شبه و با یک نسخه ساده حل کرد، با ارجاع به تحقیقات خود بر بحران آب ایران بسته ای با ۱۰ محور اساسی برای حل بحران آب ایران پیشنهاد کرد که شامل بازنگری جدی در سیاستهای رشد و توزیع جغرافیایی جمعیت و سرمایه گذاری جدی در بخش صنعت با لحاظ محدودیت های آبی و اثرات زیست محیطی منطقه ای و فرا منطقه ای، مرفه سازی کشاورزان و جوامع روستایی با اعطای امتیازات بیشتر و سرمایه گذاری در بخش کشاورزی به منظور افزایش بهره وری اقتصادی بخش کشاورزی از طریق مدرنیزه کردن، صنعتی کردن و اقتصادی کردن این بخش، بازبینی الگوهای کشت در سراسر کشور با در نظر گرفتن امنیت غذایی ملی و بر اساس میزان دسترسی به منابع منطقه ای و بهره وری اقتصادی، افزایش قیمت حامل های انرژی و آب در بلند مدت همراه با اعطای مشوق های اقتصادی برای جلوگیری از صدمات اقتصادی و معیشتی بر کشاورزان در کوتاه مدت، ایجاد سازمانهای تعاونی مدیریت کشاورزی در هر منطقه و افزایش مشارکت کشاورزان و ظرفیتهای جمعی در مدیریت آب و کشاورزی، ایجاد بازار آب و کنترل حقابه ها، ایجاد حساب پس انداز آب برای محیط زیست برای حفظ و احیای اکوسیستم ها از طریق خریداری آب از مزارع کم بازده، تغییر وضعیت از مدیریت بحران (انفعالی) به مدیریت پیشگیرانه (فعال)، اصلاح ساختار حکمرانی آب و تقویت سازمان محیط زیست و آموزش و تقویت فرهنگ زیست محیطی جامعه است.

این دانشمند جوان بر این باور است که برای حل مشکل آب در سرزمین مادری باید از مدیریت پورتفولیویی (متشکل از راهکارهای متعدد) استفاده کرد که ورود به مساله از درب های مکرر را ممکن می‌سازد.

به عقیده او حل ریشه ای مشکل بدون شناسایی ریشه های اصلی آن ممکن نیست و جامعه علمی و تخصصی کشور هنوز بر سر این ریشه ها به تفاهم نرسیده اند. به همین دلیل هنوز مکتب فکری غالب بر نظام مدیریت آب ایران "مکتب هیدرولیکی" است که حل مشکلات را از طریق سازه ای و مهندسی ممکن می داند در حالی که راهکارهای مدیریتی، سیاسی و حقوقی می توانند به مراتب موثرتر باشند.

وی همچنین در سخنرانی جایزه خود با عنوان "چه کسی را باید ملامت کرد: تصمیم گیرندگان یا مدل سازان؟" به مرور حلقه های مفقوده میان محققین علوم مدیریت آب و سیاست گذاران این بخش پرداخت و این نکته را یادآور شد که این دو گروه بدون تلاش کافی برای فهم دغدغه ها و محدودیت های یکدیگر تنها به سرزنش گروه دیگر می پردازند. به همین جهت، به عقیده او، محققین آبی نمی توانند نقشی جدی در تصمیم سازی داشته باشند و تصمیم گیرندگان معمولا به راهکارهای غیر علمی، احساسی و شتابزده روی می آورند.