حمایت آشکار لندن از اشغالگری اسرائیل

دولت عمدا اهداف جنبش مدنی تحریم اسرائیل را وارونه نشان می‌دهد و می‌کوشد آن را به عنوان یک حرکت ضدیهودی معرفی کند. این درحالی است که حتی بسیاری از یهودیان انگلستان یا یهودیان سراسر جهان با این جنبش و درنتیجه با فلسطینیان اعلام همبستگی کرده‌اند. اهداف این جنبش بسیار ساده است و بشدت با سیاست‌های غیرقانونی اسرائیل مخالفت می‌کند؛ حرکتی درست همانند تحریم آفریقای جنوبی در دوران آپارتاید که با استفاده از اهرم فشار مسالمت‌جویانه مردم برای اعمال تغییرات و به چالش کشیدن نژادپرستان با حفظ مصونیت از مجازات صورت می‌گرفت.

سه عنصر اصلی

موضوع تحریم اسرائیل براساس سه عنصر اصلی بنا شده است که هیچ کدام ارتباطی با یهودی‌ستیزی (چنان‌که دولت انگلستان می‌خواهد وانمود کند) ندارد.

اولین عنصر، واقعیت استعمارگری مهاجران اسرائیلی و اشغال فلسطین است. سازمان عفو بین‌الملل می‌گوید شهرک‌سازی اسرائیل در کرانه باختری یک جنایت جنگی است. دولت‌های راستگرای افراطی اسرائیل از تمام ابزار‌های سیاسی برای تقویت و گسترش رژیمی آپارتایدگونه استفاده می‌کنند. رژیمی که با دادگاه‌های نظامی، شکنجه، بازداشت بدون محاکمه و خشونت غیرضروری اعمال قدرت می‌کند. نوار غزه سال‌هاست تحت حملات ویرانگر اسرائیل قرار دارد. به طور مثال در مرداد سال 2014 بیش از 500 کودک که در خانه یا خیابان یا درحال بازی فوتبال در ساحل بودند، کشته شدند. در همان حال فلسطینیان ساکن داخل اسرائیل نیز مدام به صورت علنی با قوانین نژادپرستانه دست و پنجه نرم می‌کنند.

این واقعیات تاکنون بارها توسط فلسطینی‌ها، گروه‌های حقوق بشر اسرائیلی، سازمان‌های بین‌المللی همانند عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر و نیز قطعنامه‌های سازمان ملل متحد بخوبی مستند و محکوم شده است. عامل دوم در تشکیل کمپین تحریم اسرائیل، درخواست همبستگی با فلسطینی‌هاست. این کمپین در سال 2005 توسط سازمان‌های غیردولتی فلسطینی، اتحادیه‌های کارگری و دیگر گروه‌های مدنی راه‌اندازی شد که سه درخواست عمده داشتند؛ پایان دادن به اشغال فلسطین، ایجاد برابری و مساوات و تامین حقوق مدنی آوارگان فلسطینی که از سوی اسرائیل تبعید شده‌اند.

عنصر سوم تشکیل‌دهنده این کمپین، استفاده از یک تاکتیک موثر و قدرتمند بوده است. اسرائیل نیز مانند بازیگران دیگر نسبت به فشار آسیب‌پذیر است. در سال 1958 نلسون ماندلا گفته بود تحریم «یک اصل مهم» نیست، بلکه «یک سلاح تاکتیکی» است که سیستم آن براساس شرایط سخت بنا شده که در زمان معین چیره می‌شود. به استناد بسیاری از سازمان‌های حقوق بشری، در این که اسرائیل در حال اجرای سیاستی آپارتایدی بوده و هست؛ تردیدی نیست. بنابراین همان تاکتیکی که به آفریقای جنوبی آزادی بخشید، اینجا هم پاسخگو بوده و می‌تواند کارآمد باشد.

کمپین تحریم اسرائیل در سال‌های اخیر به طور قابل ملاحظه‌ای رشد کرده است. این درحالی است که تحریم فرهنگی اسرائیل توسط اشخاصی همچون هنینگ منکل، راجر واترز، کن لوچ، جودیت باتلر، الویس کاستلو، و ممیرا نایر مورد حمایت قرار گرفته است.

پرسشی که اینجا باقی می‌ماند این که آیا «کمپین تحریم» سرانجام اسرائیل را رها خواهد کرد؟ پاسخ به این سوال خیر است؛ زیرا در حال حاضر این حرکت بشدت روبه گسترش است و ده‌ها کمپین فعال در سراسر دنیا، بخش خصوصی یا دولتی اسرائیل را به اشکال گوناگون تحریم کرده‌اند. همچنین تحریم‌های تسلیحاتی فراوانی توسط اتحادیه اروپا و بریتانیا علیه اسرائیل تعیین شده است تا بموقع به اجرا گذاشته شود. در عین حال قرار است تحریم‌های دیگری اعمال شود که شامل تحریم شرکت‌های دست‌اندرکار تجارت اسلحه، سوخت‌های فسیلی، توتون، و تنباکو با اسرائیل می‌شود.

اسرائیل را ما اسرائیل کردیم

درواقع باید گفت اسرائیل به خاطر مصونیت از مجازات و مراقبت‌های ویژه از جانب دولت‌های ما بوده که به این وضعیت درآمده است. این خود دلیل دیگری برای جواب سوال قبل می‌تواند باشد. این اولین بار نیست که دولت انگلستان قانونی را برای حفاظت از منافع اسرائیل وضع می‌کند. برای مثال سال 2011 نیز در راستای تلاش برای دستگیری مظنونان جنایات جنگی اسرائیل که به بریتانیا آمده بودند، دولت تغییراتی در قوانین ایجاد کرد.در واکنش به یک دوره همبستگی عمومی که در مدت کوتاهی به پایان رسید، تعدادی از گروه‌ها از کمپین اینترنتی «حمایت از دموکراسی‌های محلی» پشتیبانی کردند. براساس گزارش موسسه خیریه «جنگ در مسیر نقصان» حدود 14 هزار نفر با حمله به این گونه دموکراسی‌ها مخالفت کرده‌اند.

چنان که «زیاد رفیف» سخنگوی فلسطینی عضو کمپین تحریم اسرائیل اشاره می‌کند: «بعید است این اقدامات جدید مانع پشتیبانی روزافزون مردمی از مبارزات فلسطینی‌ها برای دستیابی شان به آزادی، عدالت و برابری شود.»

تبلیغات جدید علیه کمپین تحریم اسرائیل که در انگلستان به راه افتاده است، بیشتر شکاف و تضاد بین پشتیبانی مردمی از حقوق فلسطینی‌ها و نیز حمایت دولت انگلستان از اشغالگری اسرائیل را آشکار می‌سازد. شاید این اتفاق برای مدتی بتواند وقفه‌ای را به وجود آورد، اما احتمالا در نهایت دولت در برابر فشار‌های جنبش ضد آپارتاید آسیب‌پذیر بوده و تسلیم خواهد شد.

منبع: ایندیپندنت

مترجم:‌مانی عسگری