تجارت برد ـ برد با چین

سرمایه‌گذاری چینی‌ها در سایر کشورها یکی از راه‌های مهم برون‌رفت آنها از وضع موجود محسوب می‌شود.

در مورد مناسبات این کشور با ایران، هر چند که قدمت روابط تجاری ایران با دومین قطب اقتصاد جهان به پیش از میلاد مسیح و جاده ابریشم بازمی‌گردد، اما مراودات رسمی تهران ـ پکن از اوایل دهه 50 کلید خورد و از آن سال‌ها به بعد چین یکی از شرکای عمده کشورمان محسوب می‌شود.

وضعیت تحریم ایران و محدودیت سایر کشورها در دوران اخیر باعث شد تا پکن بیش از گذشته به تهران نزدیک شود به نحوی که در برخی سال‌ها نخستین شریک بلامنازع تجاری ایران گردید.

در این سال‌ها هر چند به ایران کمک کرد تا تحریم‌ها را دور بزند، اما همزمان به میزان چشمگیری هم منتفع شد و از سویی سیل واردات کالاهای غیرکیفی حتی از مبادی رسمی به ایران نیز سرازیر شد.

حال در شرایطی مرد اول جمهوری خلق چین پس از 14 سال به ایران سفر کرد که ایران نیز سال‌های تحریم را پشت‌سر گذاشته و قدم به پساتحریم گذاشته و نزدیکی بیشتر با کشوری که دکتر روحانی از آن به عنوان دوست دوران سخت تحریم یاد می‌کند، می‌تواند به توسعه بیشتر مناسبات دو کشور کمک کند.

البته در وضعیتی که کشور با رکود مواجه است، هر روز بر جمعیت بیکاران افزوده می‌شود، پروژه‌های نیمه تمام صنعتی بر جای مانده، حوزه تولید با مشکل نقدینگی روبه‌روست و در عین حال تسهیلات اعطایی بانک‌ها با سود بالا کارساز نبوده، به نظر می‌رسد که دو طرف برای استمرار پایدار این رابطه نیاز به یک بازنگری جدی در مناسبات دارند.

با توجه به سفر رئیس‌جمهوری چین به ایران در راس یک هیات 600 نفره و امضای چندین موافقت‌ نامه همکاری و صدور بیانیه راهبردی بلند مدت، آنچه اقتصاد ایران را می‌تواند متحول کرده و به رونق برساند، همراهی چینی‌ها در جذب سرمایه‌گذار خارجی و به بیانی سرمایه‌گذاری مشترک در طرح‌های صنعتی و تولیدی است.

این نکته نیز قابل توجه است که برنامه ششم توسعه میانگین رشد 8 درصدی را برای اقتصاد ایران پیش‌بینی کرده و رسیدن به چنین هدفی جز با حرکت چرخ‌های اقتصاد میسر نیست.

اهمیت توجه به تدوین چنین برنامه جامعی از آنجایی بیش از پیش رونمایی می‌کند که حاکی از آن است که این سفر، یک سفر منطقه‌ای بوده و این هیات هم به ایران و هم به عربستان سفر خواهند کرد.

علیرضا مناقبی - رئیس مجمع واردات