اشک‌هایت را می‌خریم

در این مراسم، بجز مجید مجیدی، چهره‌هایی مانند کمال تبریزی، رضا میرکریمی، حسن بلخاری، علیرضا شجاع‌نوری، کامبوزیا پرتوی و جمعی از مسئولان و خیرین این مؤسسه هم حضور داشتند.

شاید خیلی از ما تصور کنیم که آدم‌های بدشانسی هستیم، شاید فکر کنیم به حقمان نرسیدیم، شاید فکر کنیم مدام در زندگی بد می‌آوریم، اما کافی است فقط یک لحظه به این فکر کنیم که از نعمت سلامت برخوردار نبودیم.

باور کنید تصورش هم سخت است، اما این اتفاق می‌توانست درست برای تک‌تک ما رقم بخورد. در یک لحظه، اصلا به صورت مادرزادی، می‌شد ما هم یکی از همان معلولان باشیم و باید چشم به راه می‌ماندیم تا کسی به ما سر بزند.

منتظر می‌ماندیم یک موسسه خیریه ما را زیر بال و پرش بگیرد. اما سخت است، چون همه ما برای خودمان غرور داریم. شاید همین حس و حال باشد که کودکان معلول، گرچه از ناتوانی جسمی برخوردارند، اما روحشان درست چیزی شبیه ماست.

احساس و عواطفشان هم شبیه همه آدم‌های دیگر است. عواطف که معلول و غیرمعلول ندارد. عکس‌هایی که از این مراسم منتشر شده، از چهره‌های گریان و اشکبار هنرمندان حکایت دارد. بخصوص صورت خیس مجیدی که بارها در این مراسم گریسته است.

مجیدی وقتی می‌خواسته عواطف و احساساتش را در این بازدید بیان کند، انگار می‌خواسته سخت‌ترین سخنرانی عمرش را انجام دهد.

او گفته: «نمی‌دانم چگونه این همه عظمت و زیبایی را بیان کنم. در اینجا روح‌های بزرگی وجود دارند. ما هرچه گریه کردیم، برای خودمان بود. اینجا عظمتی دارد که دل آدم را می‌سوزاند. یکی از بچه‌ها گفت که تنها هستند، اما من می‌گویم شما اصلا تنها نیستید، ما تنها هستیم! اینجا به اندازه وسعت همه عالم بزرگ است.»

کارگردان فیلم «محمد (ص)» که می‌گویند فاخرترین فیلم تاریخ سینمای ایران است، نکته ظریفی را بیان کرده؛ این‌که همه ما تنها هستیم. وقتی فردی باور کند که دیگران هم مثل او تنها هستند، شاید همین حس، او را شریک تنهاهای دیگر کند و اندکی بار تنهایی را تحمل ببخشد. حالا که همه ما، فرقی نمی‌کند از هر صنفی که می‌خواهیم باشیم، خود را برای دید و بازدیدهای نوروزی آماده می‌کنیم، می‌توانیم بازدید از چنین جاهایی را هم در برنامه‌هایمان قرار دهیم. هر چقدر هم که گریه کنیم، هرچقدر هم که هنگام آن بازدید درونمان غمگین شود، اما وقتی از آنجا بیرون می‌آییم، حالمان خوب است. سبک شده‌ایم. به همین دلیل حال مجیدی و اشک‌هایش خریدنی است.

سجاد روشنی ‌- گروه فرهنگ و هنر