قضاوت با خداست

از بیم گرمای داغ تابستان از پیاده‌روی روزانه حذر کردن و برای رسیدن به محل کار، کولر ماشین را روی دور تند قرار دادن و به زیر کولر گازی دفتر و حجره پناه بردن و دم‌دمای عصر، خسته و کوفته از کار و تلاش روزانه، به خانه باز گشتن و تا خود افطار و اذان مغرب در تیررس مستقیم باد خنک کولر لمیدن و خوابیدن.

و بعد از افطاری مفصل تا رسیدن موسم شام، با دوستان قراری را مدار کردن و تنی به آب زدن و خود را به دست ماساژور سپردن و خستگی روز را به‌در کردن و پشت سر هم آب پرتقال و آناناس بالارفتن و تلاش مضاعف برای گرسنه شدن و با رفقا کله پاچه را توی رگ زدن و آخر شب، عزای روزه فردا را گرفتن و خود را به خدا نزدیک دیدن و انتظار اجر عظیم و جزیل داشتن بابت این امساک و ایثار.

در گوشه‌ای دیگر در این شهر، شاید پایین‌ترهایش، به هنگام افطار راه گلوها باز می‌شود با آب جوش قندپهلویی تا مسیر هموار شود برای نان و پنیر و کره و خرما و شاید هم زولبیا و بامیه‌ای و ملاقه‌ای آش. سفره‌ای گسترده می‌شود؛ پر از سادگی و بی‌تکلفی. سادگی شاید برآمده از اخلاص صاحب سفره و شاید هم متاثر از خط فقری که این روزها اکثریت قریب به اتفاق، زیرش مانده‌اند. فقط خدا می‌داند.

افطاری مختصری و عازم مسجد شدنی و به جماعت اقامه‌بستنی و دل سبک کردنی و خوردن شام حاضری و بعد، سحری ساده‌ای و گزاردن دوگانه‌ای و روانه کار شدنی با مترو تاکسی و اتوبوسی و تا غروب، یکسره مشغول بودنی و عرق ریختنی در گرمای طاقت‌فرسای تیرماه و به هنگام افطار در ترافیک ماندنی و جنگ اعصاب داشتنی. و ورود به خانه با دست‌هایی پر و رویی خوش البته، گاه درست همزمان با اذان مغرب؛ گرسنه و تشنه و گرمازده.

در هر دو گوشه شهر که در تمام زوایایش، مردم روزه می‌گیرند هر یک به کیفیت و کمیتی، قضاوت در این‌باره که کدام یک مقرب‌ترند، اما فقط با خود خداوند است و بس که با بندگانش بده و بستان‌ها دارد و رمز و رموزی. پس قضاوت را باید به خدا سپرد؛ هم او که از رگ گردن به بندگانش نزدیک‌تر است.

محسن محمدی - جام‌جم