سوالات بی پاسخ

در کنار آنچه در تحولات عراق و بازی رسانه‌ای غربی و عربی قابل توجه است برخی سوالات بی پاسخی است که مقامات آمریکایی و متحدانشان هنوز از پاسخ گویی به آنها خودداری می‌کنند. آنچه سران آمریکا مورد تاکید قرار می‌دهند این واژه است که عراق راهکار نظامی ندارد بلکه باید به دنبال راهکار سیاسی باشند. آنها بر گفت و گوی دولت مرکزی عراق با آنانی که سلاح در دست گرفته‌اند تأکید می‌کنند.

این ادعاها در حالی مطرح شده که بررسی رفتار آمریکایی‌ها سوالاتی را به همراه داشته است. این سوال مطرح است که اگر راهکار مبارزه عراق با تروریسم سیاسی است نه نظامی چرا آمریکایی‌ها پس از 11 سپتامبر به مذاکره با القاعده نپرداخته بلکه دست به اسلحه برده و افغانستان و سپس عراق را اشغال کردند؟ اگر راهکار سیاسی است چرا غربی‌ها در هر نقطه‌ای از جهان از جمله در کشورهای آفریقایی نامی از گروه‌های تروریستی به میان می‌آید از اقدام نظامی سخن گفته و ارتش‌های خود را گسیل می‌کنند؟ چرا آمریکا در سراسر جهان پایگاه نظامی تاسیس کرده و ناوهای خود را به آبراه‌ها گسیل نموده تا با تروریسم مقابله کند.؟ اگر راهکار سیاسی راه‌حل آمریکایی‌ها است چرا آنها در سوریه به حمایت نظامی از به اصطلاح مخالفان و معارضان پرداخته و از رویکرد سیاسی دولت سوریه حمایت نکردند؟

مجموع این سوالات یک اصل را آشکار می سازد و آن اینکه آمریکا در حوزه راهکار سیاسی برای حل چالشهای جهانی نیز مانند بسیاری از حوزه‌ها ریاکارانه و کاسبکارانه رفتار می‌کند. در جایی که منافع آن حکم نماید ادعای راهکار سیاسی را سر می‌دهد و در جایی که به نفع آن نباشد سرنیزه را محور می‌داند.

مجموع این رفتار‌ها گواه این حقیقت است که آمریکا و متحدانش به دنبال حل مشکلات عراق نیستند بلکه برآنند تا با ادعای راهکار سیاسی دخالت‌های خود را در این کشور گسترش دهند چنانکه در تعریف خود از راهکار سیاسی حذف دولت قانونی و مردمی مالکی و تشکیل دولتی انتقالی برآمده از نظر غرب را ارائه کرده‌اند.

این در حالی است که مردم عراق یک ماه پیش در انتخاباتی کاملاً دموکراتیک به ائتلاف دولت قانون به ریاست مالکی رأی داده و ادامه نخست وزیری آن را خواستار شده‌اند.

قاسم غفوری-جام جم آنلاین