آیت‌الله سعیدی، اولین شهید نهضت امام

عالم فرزانه‌ای بود که دل به هیچ چیز نبست و فقط ادای تکلیف را رسالت خطیر خود دانست و فقه و فقاهت و اجتهاد خویش را سرمایه راهی قرار داد که در آن خون پاکش بر زمین ریخت.

در گفتار، روش و منش او رنگ و بویی از جهاد علیه حکومت خودکامه طاغوت آشکار بود، بینش دشمن‌ستیز او موجب می‌شد عوامل رژیم هرازچند یک بار به منزل و مسجدی که در آن اقامه جماعت و حلقه معرفت و پند و اندرز برپا می‌شد، هجوم می‌آوردند و آنچه از کتاب و نوار و نوشته‌ داشت، با خود می‌بردند و دستنوشته‌هایش را که شیرازه جانش بود به باد فنا می‌سپردند.

دستگیری او بارها تکرار شد،‌ اما آخرین دستگیری او که مجتهدی بزرگ و عالمی وارسته بود، به بدترین شکل ممکن صورت گرفت.

در آن دستگیری بود که رژیم ستمشاهی تصمیم به قتل او گرفت و در زیر شکنجه‌های سخت و طاقت‌فرسا او را به شهادت رساند.

آیت‌الله سیدمحمدرضا سعیدی که ذوق در دانستن و دانش‌پژوهی و علم‌آموزی، استعداد شایسته و درخور تحسین، زهد و عبادت، تهذیب و خودسازی داشت تا مرتبه اجتهاد پیش رفت.

او به همین دلیل از حوزه علمیه مشهد به قم مهاجرت کرد و در نجف‌اشرف در سایه‌سار گنبد حرم علوی زانوی ادب و تلمذ به زمین نهاد.

تلمذ در محضر آیت‌الله‌العظمی بروجردی و امام(ره) نشان از توفیق و برخورداری از استعداد وافر او داشت. با این همه عروج در آسمان ابدیت را در سایه جهاد دید و سنگین‌ترین فصل غربت زندگی را در زندان‌های رژیم تجربه کرد و با شهادت آن را به سرانجام رساند.

او اولین مجتهد شهید نهضت امام خمینی بود که با خون خود پیروزی نهضت را امضا کرد. او صفات متقین را داشت.

عالمی فرهیخته بود، در راه اعتلای کلمه حق، همه وجودش را وقف اسلام کرد. بیستم خردادماه، چهل و چهارمین سالگشت شهادت مظلومانه اوست. شهید عزیزی که با فوران خون در رگ‌های پاکش عدالت را به همه نوید داد. یادش گرامی باد.

محمد خامه‌یار - جام‌جم