حاکم باید به وقت خشم، خویشتن دار باشد

در حکومت علوی هیچ مدیری حق ندارد به هنگام خشم، تصمیم‌گیری کند؛ تصمیم‌گیری به هنگام خشم به جز زیان برای حکومت اسلامی چیزی ندارد و کسی که نام کارگزار حکومت اسلامی را یدک می‌کشد باید توان کنترل خود به وقت خشم را داشته باشد و مردم را از گزند زبان تند و تیز خود دور نگاه دارد.

کارگزار حکومت علوی باید همیشه به خاطر داشته باشد، که انتهای کار او ایستادن در محکمه الهی و پاسخ دادن در برابر تصمیم‌هایی است که برای مردم تحت حاکمیت خود می‌گیرد؛ از این رو هر کارگزار و حاکمی باید به یاد داشته باشد که تندی با مردم و تصمیم‌گیری درباره آنها به وقت خشم، نتیجه‌ای جز زیان دنیا و آخرت برای او و ضعیف شدن پایه‌های حکومت اسلامی ندارد.

حضرت امیر در نامه‌ای به یار وفادار خود مالک اشتر ضمن یادآوری مرگ و عاقبت کار هر انسان، به مالک تأکید می‌کند که مبادا به هنگام خشم و از سر تندخویی با مردم برخورد کند و برای آنان تصمیم‌گیری کند.در متن نامه حضرت امیر به مالک آمده است: «...به هنگام خشم خویشتن دار باش و تندی و سرکشی میار و دست قهر پیش مدار و تیزی زبان بگذار و از این جمله خودداری کن، با سخن ناسنجیده بر زبان نیاوردن و در قهر تأخیر کردن، تا خشمت آرام شود و عنان اختیار به دستت آید و چنین قدرتی بر خود نیابی جز که فراوان به یاد آری که در راه بازگشت به سوی کردگاری.»*

*نهج البلاغه، ترجمه سید جعفر شهیدی، چاپ بیست و یکم، تهران، 1380؛ صفحه 340

مهدی جلیلی- جام‌جم آنلاین