صحبت از پژمردن یک برگ نیست

می‌توان گفت اگر شرایط به همین روال پیش برود تا چند سال آینده از جنگل‌های زاگرس باید به عنوان بیابان‌های زاگرس یاد کرد البته در شمال کشور نیز اوضاع تعریفی ندارد؛ برای نمونه افراد سودجو برای خشکاندن سریع درختان روی تنه آنها اسید می‌پاشند تا راه را برای زمین‌خواری و قاچاق چوب باز کنند. افزون بر این حدود۵۰ هزار هکتار از توده‌های شمشاد در جنگل‌های شمال نیز گرفتار بیماری قارچی شده‌اند، تا آنجا که کارشناسان نسبت به انقراض این گونه گیاهی بارها هشدار داده‌اند.

این در حالی است که براساس آخرین آماری که سازمان فائو منتشر کرده، وسعت جنگل‌های کشورمان حدود 12 میلیون هکتار است و اگر بخواهیم سرانه جنگل را برای جمعیت کل کشور در نظر بگیریم، به هر نفر چیزی حدود 1600 مترمربع می‌رسد. متاسفانه رقم به دست آمده بسیار پایین‌تر از استاندارد‌های جهانی است، زیرا براساس استاندارد‌های بین‌المللی، این رقم باید برابر با 7500 متر مربع برای هر نفر باشد.

به همین دلیل باید تاکید کرد که مسئولان برای افزایش سرانه جنگل در کشور باید تلاش بیشتری از خود نشان دهند. یکی از دلایلی که سبب شده سازمان‌های مسئول در این حوزه نتوانند بخوبی از پس مشکلات بربیایند نبود مدیریت درست، کمبود بودجه و نیروی متخصص و متعهد است.

برای نمونه اکنون برای هر 13 هزار هکتار جنگل در کشور یک جنگلبان وجود دارد، این درحالی است که براساس استاندارد‌های بین‌المللی، دست‌کم برای هر هزار هکتار از عرصه‌های طبیعی به یک نیرو نیاز است.

به همین دلیل باید گفت اگر مسئولان جنگلبانی برای مهار آفت‌هایی که جنگل‌های زاگرس و شمال را دربرگرفته بهانه‌های مختلفی مطرح می‌کنند، درخصوص قاچاق چوب نمی‌توانند بهانه‌ای بیاورند، زیرا اگر آنها تلاش خود را برای مدیریت درست، تامین بودجه و جذب نیروهای لازم به کار ببرند، می‌توانند علاوه بر تنگ کردن عرصه بر قاچاقچی‌های چوب مانع افزایش خسارت 4660 میلیارد تومانی آفت جنگل‌های زاگرس به کشور شوند.

مهدی آیینی ‌- ‌گروه جامعه