کی داوطلبه

بچه‌های گردان باید از این کانال هم عبور می‌کردند ولی پلی که شبیه برانکارد آماده کرده بودیم تا روی عرض کانال قرار دهیم، کوچک بود.

به نظرم بچه‌های شناسایی که یک شب قبل، عملیات شناسایی را انجام داده بودند، در محاسبات خود دچار اشتباه شده بودند که حالا ما با این مشکل مواجه شدیم، به هر حال نباید فرصت را از دست می‌دادیم.

گردان سیدالشهدا (ع) باید از روی کانال عبور می‌کرد. یادش بخیر شهید مجتبی سیفی، رفت داخل کانال، یک سوی پل را روی لبه کانال گذاشت و طرف دیگر آن را روی شانه قرار داد تا بچه‌ها یکی‌یکی از روی کانال عبور کنند و خودشان را برسانند پای مین دشمن. هیچ کسی زبده‌تر از مجتبی سیفی نبود، داخل کانال رفت.

چند قدم آن طرف‌تر وقتی از کانال سوم هم عبور کردیم، پشت میدان مین با صحنه‌ای مواجه شدم که تصور آن برایم باورکردنی نبود. شهید جعفر رباقی‌نژاد تخریب‌چی بود که قبل از رسیدن به میدان مین مجروح و به عقب منتقل شد، جعفر باید معبر را باز می‌کرد.

او شب گذشته با بچه‌های تخریب آمده بود و معبری را در میدان مین باز و مین‌های سر راه را خنثی کرده بود. حالا که او مجروح شده بود، کسی نمی‌دانست که از کدام قسمت باید وارد میدان مین شد و به مواضع دشمن یورش برد.

چند دقیقه‌ای گذشت، عراقی‌ها متوجه موضوع نشدند، هر چند که در فاصله 50 متری آنان قرار گرفته و به مواضع آنان نزدیک شده بودیم. یادم می‌آید شهید مهدی زین‌الدین فرمانده لشکر علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) روی خط بی‌سیم آمد و پرسید چرا معطل‌اید؟

بلافاصله اعلام وضعیت کردم.

آقا مهدی گفت: داوطلب بگیرید. من که بی‌سیم‌چی بودم، آهسته صدا زدم کی داوطلبه؟ محسن طالبی که معاون فرمانده یکی از گروهان‌ها بود، داوطلب شد، خودش را انداخت روی سیم‌های خاردار، داخل میدان مین، مین‌ها یکی بعد از دیگری منفجر می‌شد، صدای ناله محسن در لابه‌لای صدای انفجارها گم شد... لحظاتی بعد درگیری شروع شد و بچه‌ها از میدان مین، از روی بدن محسن عبور کردند و به سمت مواضع دشمن یورش بردند.

محمد خامه‌یار - جام‌جم