نبرد غول‌ها

بدیهی است که هیچ‌کدام با مقطع نخست برابری نکند. در آن دوره در هر چهار فصلی که سرمربی بودم گالاتاسرای لیگ ترکیه را برد و پایان بخش آن دوران طلایی، فتح جام یوفای 2000 با پیروزی بر آرسنال در بازی فینال بود.

تفاوت فرهنگ‌های رفتاری و تاکتیک‌های فوتبالی سهم اول را در کوتاه شدن اقامت من در سن سیرو داشت. اینها چیزهایی است که به دشواری می‌توان حل‌ کرد، اما سال‌ها بعد از آن واقعه هیچ افسوسی در این‌خصوص ندارم.

بدیهی است که این‌طور باشد. من به حکم مربیگری‌ام در میلان دربی این شهر بین اینتر و آث. میلان را هم تجربه کردم که می‌توانم شهادت دهم چیز عجیبی است. نبرد بوکاجونیورز و ریورپلات هم در آرژانتین همیشه خطرناک و پرضایعه بوده است،‌اما از حق نگذریم که در سال‌های اخیر بیشترین توجه را در سطح جهان دربی اسپانیا و همان ال کلاسیکوی معروف بین رئال‌مادرید و بارسلونا موجب شده است. با این حال من فقط به شکست دادن فنرباغچه در دربی خودمان فکر می‌کنم.

این حرفی است که رسانه‌های ترکیه هم به کرات در سه هفته‌ای که از قرعه‌کشی می‌گذرد، گفته‌اند. استدلال آنها این است که اگر ما رفت و برگشت را هم به منچستر ببازیم توان سبقت جستن از براگای پرتغال و کلوج رومانی را داریم و در آن صورت در گروهمان دوم می‌شویم و بالا می‌رویم. با این حال قضایا به همین سادگی هم نیست و براگا تیمی تکنیکی و بسیار خطرساز برای رقباست و در لیگ پرتغال هم در سال‌های اخیر بسیار خوب کار کرده و کلوج رومانی اگر نتایج سه چهار فصل اخیر را مرور کرده باشید، یکی از شگفتی‌سازان این جام بوده و به هیچ حریفی آسان نباخته است. با این حال کلید صعود ما در سه مسابقه خانگی‌مان است. اگر از 9 امتیاز این سه بازی هفت تا را بگیریم به احتمال قوی بالا خواهیم رفت.

یونایتد و سرمربی افسانه‌ای آن بی‌نیاز از توصیف ‌است. عده‌ای به غلط می‌گویند یونایتد رنگ و نمای گذشته را ندارد و حتی فصل پیش عنوان قهرمانی لیگ انگلیس را به منچسترسیتی واگذار کرد، اما یادتان باشد که یونایتد در همان رقابت تا ثانیه‌های آخر فصل (دقیقه 3 + 90 بازی من‌‌سینی با کویینزپارک رنجرز)‌ قهرمان بود و اگر اگه‌رو مهاجم سیتی در آن لحظات گل پیروزی تیمش را به آن شکل شگفت‌انگیز نمی‌زد، مردان آلکس فرگوسن باز قهرمان می‌شدند. بنابراین منچستر همیشه منچستر است و نمی‌توان در برابر آن کوچک‌ترین راحتی و رفاهی را انتظار کشید. این شاید از خوش‌اقبالی ما باشد که وین رونی در ادامه مصدومیت اخیرش به بازی با ما هم نمی‌رسد، اما این قطعا از بداقبالی ماست که رابین فان‌پرسی مهاجم تازه صید شده یونایتدی‌ها از آرسنال، سریع‌ترین تطابق را با منچستری‌ها داشته و هنوز نیامده تبدیل به بهترین گلزنشان شده است.

او یکی از بهترین‌هاست. نام مارچلو لیپی و خوزه مورینیو را هم کنار او قرار دهید. نسل جوان‌تر نمی‌دانند که پیشتر برایان کلاف انگلیسی و رینوس میشل هلندی هم چه مربیان بزرگی بوده‌اند. من چاره کار را در این می‌دانم که هیچ جدول قطعی و رتبه‌بندی مشخصی در این زمینه ندهیم، زیرا اختلاف سلیقه‌ها در این زمینه فراوان است و فقط بگوییم که آنها بهترین‌ هستند.

بحث په‌له یا مارادونا همچنان ادامه دارد و من همیشه طرفدار په‌له در این رقابت بوده‌ام. البته مارادونا در جام جهانی 1986 خارق‌العاده بود و مرا که از نزدیک آن مسابقات را دیدم مسحور کرد. با این حال باید فعلا صبر کرد زیرا اگر لیونل مسی هموطن مارادونا با همین ریتم بر دستاوردهایش بیفزاید، شاید از هر دو جلو بزند.

یکی از همان مدعیان آشنای سال‌های اخیر؛ بارسلونا، رئال‌مادرید، بایرن‌مونیخ، منچستریونایتد و شاید هم منچسترسیتی و البته چلسی که حالا با گرفتن ادین هازارد فنی‌تر از گذشته هم شده است. بقیه فقط جام را جذاب‌تر و رویاهایی گنگ را تعقیب می‌کنند. بله، مراحل پایانی جام نبرد همان غول‌های آشنای همیشگی خواهد بود و توقعی جز این نداشته باشید.