در ایام عید بر سر «دو راهی» نمانید!

تقریبا 40 نفر از خانواده‌های نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران به عنوان شرکت‌کننده و تماشاچی حضور دارند. وقتی ژاله صادقیان به استودیو می‌آید، پس از این که محمودزاده با او درخصوص بخش‌های مختلف صحبت می‌کند، می‌گوید: بهتر است با آنها قبل از اجرا کمی گپ بزنم تا یخشان باز شود. علیرضا جاویدنیا که در ترافیک برف آخر سال مانده است، بدون معطلی و با عذرخواهی دست به سینه وارد استودیو می‌شود و با تشویق گرم تما شاچی‌ها روبه‌رو می‌شود. می‌رود و رو به حضار می‌گوید: همیشه همین‌طور است. ما از عمله‌ها بدتریم. آنها سر ساعت می‌آیند و می‌روند اما هنرمند جماعت پیوسته و مستمر باید کار کند. مگر یک جفت گوش و دهان چند سال کار می‌کنه؟! و شروع می‌کند به صحبت که دیشب برنامه «راه شب» داشته است. صادقیان رو به جاوید نیا می‌گوید: دیر آمدین، گزارش کار هم می‌دهین؟!

هادی ابوالفضلی، صدابردار، از گوینده‌ها می‌خواهد صحبت کنند تا دستگاه صدا را تنظیم کند. صادقیان با همان شور و احساس سلام می‌کند. جاویدنیا می‌گوید: بنده هم از ترس سلام عرض می‌کنم. صادقیان با تعجب می‌گوید: از ترس کی و جاویدنیا می‌گوید: از ترس خانم ژاله صادقیان. ابوالفضلی از محمدی می‌خواهد که چون استودیو بزرگ است خودش را به میکروفن نزدیک‌تر کند. پس از تست صدا از شرکت‌کننده‌ها ابوالفضلی می‌گوید: رفتیم برای ضبط. آرم برنامه با صدای حمیدرضا گلشن پخش می‌شود.

«موندی از کدام طرف راهی بشی

نمی‌دونی آخر جاده چیه

وقتی هم می‌خواهی بمونی، هم بری

یعنی زندگیت سر دوراهیه»

پس از آن ژاله صادقیان با شادی مضاعفی می‌گوید: به نام خدای بهارآفرین. با مسابقه «دو راهی» در کنار و خدمت شما هستیم. جاوید‌نیا ادامه می‌دهد: بنده هم سلام و عرض ادب و احترام دارم و تبریک عرض می‌کنم. یک دست جانانه در حد بین‌المللی! صادقیان می‌گوید: درود برشما آقای جاویدنیا. امروز خوشوقتیم که در خدمت خانواده‌های نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران هستیم. محمدی هم سال 1390 را تبریک می‌گوید. پس از معرفی شرکت‌کنندگان بخش اول برنامه آغاز می‌شود. جاویدنیا توضیحاتی می‌دهد و می‌گوید باید با حرف پایانی شهر، شهر دیگری نام برده شود. صادقیان می‌گوید: «شهر ـ بازی» را با کلمه «اصفهان» شروع می‌کنیم. فیاضی خطاب به من می‌گوید: برای زیر موسیقی این بخش، از ملودی زمان استفاده کرده‌ام. در مسابقه تماشاگران جاویدنیا میکروفن به دست در جمع حضار می‌رود و می‌خواهد که برای گروه سنی بزرگ‌ترها مسابقه «حب» را اجرا کند. یکی از امتیازات این برنامه فی‌البداهه صحبت کردن مجریان این مسابقه رادیویی است.

بهزاد محمودزاده سردبیر مسابقه رادیویی «دوراهی» می‌گوید: «این مسابقه برای ایام تعطیلات طراحی شده و چون در جمع خانواده‌ها اجرا می‌شود، سعی شده ضمن ایجاد محیطی با نشاط، فضایی رقابتی و آموزشی هم فراهم شود.

محمودزاده با اشاره به این‌که مسابقه‌ای به این شکل در رادیو سابقه نداشته، ادامه می‌دهد: برای اولین بار مسابقه‌ای رادیویی با جذاب‌ترین فرم‌ها پخش می‌شود که پاسخگوی احساسات مخاطبین است، قصد داریم این مسابقه را ادامه دهیم.

محمودزاده که خود طراح این مسابقه رادیویی است در مورد بخش‌های مختلف این مسابقه می‌گوید: در بخش اول با مدیریت ژاله صادقیان و علیرضا جاویدنیا دو گوینده ـ مجری خوب برنامه «شهربازی» ارائه می‌شود که شناخت و اطلاعات عمومی شرکت‌کنندگان درخصوص شهرهای کشورمان بیشتر می‌شود.

در بخش دوم، نمایشنامه‌ای رادیویی در قالب یک خانواده که شامل «پدر ـ مادر ـ فرزند دختر و پسر و پدربزرگ» است، پخش می‌شود. این خانواده تصمیم دارند که به یکی از شهرهای ایران سفر کنند و تمام مشخصات شهر بیان می‌شود، جز اسم آن، بنابراین هر شرکت‌کننده‌ای که زودتر اسم شهر را حدس بزند امتیاز بیشتری می‌گیرد.

این نمایش رادیویی طنز را مهدی صباغی، مریم جلیلیان، مهرناز فقیهی و مریم باقری بازی کرده‌اند. در بخش سوم که اطلاعات عمومی است، علی محمدی کارشناس مسابقه طراحی سوالات را انجام داده‌اند.

بخش چهارم شناخت سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینماست. در این بخش قطعه موسیقی‌ای پخش می‌شود که شرکت‌کنندگان با حدس زدن فیلم یا سریال باید پاسخگوی سوالاتی نظیر: «اسم سریال، کارگردان، بازیگر زن و مرد» درخصوص این اثر هنری باشند.

در بخش پنجم مسابقه که ایران‌شناسی است، با پخش موسیقی محلی از مناطق مختلف ایران شرکت‌کنندگان بایستی ضمن تشخیص شهر و استان مورد نظر جوابگوی سوالاتی درباره جاذبه‌های گردشگری، صنایع دستی و دیگر تولیدات آن منطقه باشند.

طراح مسابقه «دو راهی» پاکت شانس را فرصتی برای تنفس و تفریح شرکت‌کنندگان می‌داند و می‌گوید: پاکت شانس که در فواصل بخش‌های مسابقه بین شرکت‌کنندگان توزیع می‌شود یا امتیاز مثبت است یا پوچ یا تشویق. چنانچه این پاکت حاوی سوال باشد، سوالاتی در زمینه حضور ذهن و هوش پرسیده می‌شود.

محمودزاده نقاط قوت این مسابقه را حضور و اجرای علیرضا جاویدنیا و ژاله صادقیان می‌داند و می‌گوید: نه‌تنها به خاطر مهارت این دو مجری در اجرای مسابقه‌های مختلف بلکه به خاطر محبوبیتشان در بین مردم از حضور این دو بزرگوار برای اجرای مسابقه کمک گرفتم.

مسابقه دو راهی را شرمینه جمشیدی و بهزاد محمودزاده نویسندگی کرده‌اند.

در فرصتی که ایجاد می‌شود، از ژاله صادقیان درخصوص لحن و اجرای این مسابقه رادیویی می‌پرسم، او می‌گوید: مسابقه‌های رادیویی بستگی به کار آمدگی گوینده و عوامل مسابقه دارند، چون سرعت کار بالاست، بنابراین برای حفظ شنونده تا پایان برنامه بایستی مجریا ن از صدای خوبی برخوردار باشند.

صادقیان که تا امروز در تمامی حوزه‌های فرهنگی، ادبی، اجتماعی، زنده، طنز، بحث، گفت‌وگو برنامه اجرا کرده است، می‌گوید: مسابقه «دو راهی» را می‌پسندم چون شیرین است و من شیرینی حضور مخاطبانی که رو برویت نشسته‌اند را دوست دارم و این‌که جاویدنیا طرف مقابل من است و در مجموع برنامه‌ای دلپذیر است که امیدوارم مخاطبان آن را بپسندند.

وقتی از صادقیان می‌پرسم متن خاصی غیر از سوالات برای شما نوشته نشده است پس چطور این همه فی‌البداهه صحبت می‌کنید؟ با تبسم می‌گوید: کار نیکو کردن از پر کردن است. یک گوینده و مجری بایستی حس و تکنیک را با هم داشته باشد. به تنهایی هیچ کدام فایده‌ای ندارد. جاهایی غلظت حس باید بیشتر باشد و در جایی غلظت تکنیک. بنابراین هر کاری با صدا همین را می‌طلبد نه فقط گویندگی رادیو!

به صادقیان می‌گویم که در صدایش شکوه خاصی نهفته است و با شیطنت کودکانه‌ای مسابقه را اجرا می‌کند، می‌گوید: من دو اصل را فراموش نکرده‌ام. روراستی با مردم و صمیمیت. یک گوینده باید خودش باشد، اگر ادا دربیاوری مخاطب آن را حس می‌کند. نه‌تنها گوینده بایستی باورپذیر باشد، بلکه با انتقال انرژی‌ای که در صدایش نهفته است می‌تواند مخاطب را در هر شرایطی از آن خودش کند.

این مجری تلویزیون که در حال حاضر برنامه هایی را در شبکه‌های فرهنگ و رادیو ایران اجرا می‌کند، تصریح می‌کند: این بدان معنا نیست که به رادیو برگشته باشم. من معتقدم همین الان هم موفق‌ترین مجریان تلویزیون گویندگان رادیو هستند. اما عکس آن صادق نیست! یعنی هر گوینده رادیویی مجری موفقی از آب در‌نمی‌آید. اگر گوینده‌ای می‌داند که در تلویزیون موفق است و چهره فتوژنیکی دارد، چرا اجرای تلویزیونی نداشته باشد. ما تاکیدمان بر این است، هر کاری که انجام می‌گیرد بایستی درست باشد.

صادقیان که به زور از پدرش عیدی می‌گیرد، می‌گوید: معمولا در نوروز هم عیدی می‌گیرم، هم عیدی می‌دهم. با بچه‌ها خشکه حساب می‌کنم.

صادقیان ادامه می‌دهد وقتی اسم بهار را می‌شنوم به یاد آنهایی می‌افتم که در بین ما نیستند و می‌گویم جای آنهایی که نیستند سبز.

از صادقیان می‌خواهم یک پیام برای کسانی که علاقه به اجرا دارند و یک پیام نوروزی برای مردم داشته باشد.

او می‌گوید: صد دفعه گفتم باز هم می‌گویم گوینده، گوینده به دنیا می‌آید، نمی‌توانید گوینده بسازید. خدا قبلا ساخته، کافی است آنها را پیدا کنید و پیام نوروزی: وای شما دل به عشق اگر نسپارید !

وقتی از جواد فیاضی تهیه‌کننده برنامه درباره موسیقی‌هایی که در دل این مسابقه پخش می‌شود، می‌پرسم می‌گوید: از موسیقی‌های محلی ـ نوروزی استفاده می‌کنم. همچنین در قسمت‌های مختلف برنامه از موسیقی‌های کوتاه استفاده کرده‌ام تا شنونده با شنیدن موسیقی منطقه مورد نظر را به خاطر آورده و ناخودآگاه به یاد شهرهای استان، جاهای دیدنی و سوغاتی‌ها بیفتد.

فیاضی تصریح می‌کند: چندین سال است که موقع تحویل سال کنار خانواده و سفره هفت‌سین نیستم، اما بهار مرا به یاد طراوت، تازگی و شادابی می‌اندازد. دوست دارم این حس بهاری را با تهیه مسابقه تقدیم مردم کنم. مردمی که خوبند، فهیمند و آگاه! و امیدوارم در کنار دید و بازدید عید ما را هم بشنوند و برنامه جایگاه خودش را در این ایام فرخنده داشته باشد.

وقتی از علیرضا محمدی، کارشناس مسابقه، درباره طراحی سوالات می‌پرسم، می‌گوید: سوالات نمی‌تواند از چارچوب مشخصی خارج شود، در طراحی حد وسط را رعایت کرده‌ایم؛ نه سوالات آنقدر ساده هست که به راحتی همه پاسخ دهند، نه آنقدر سخت که کسی نتواند جواب دهد.

محمدی ادامه می‌دهد: هر گروهی که امتیازش در هر زمان به 1390 امتیاز برسد، مسابقه تمام می‌شود.

محمدی تصریح می‌کند: البته شرایط مسابقه با توجه به محدود بودن زمان متغیر است و ممکن است در یک برنامه فقط چند بخش از مسابقه اجرا شود.

مسابقه دوراهی از اول فروردین ماه سال جدید تا سیزدهم از ساعت 16 الی 17 از رادیو ایران پخش می‌شود.