مربی داخلی خوب است یا بد؟

مرحله‌ای که مسوولان فدراسیون با سرخوردگی از استخدام کرش، رویکرد خود را بر استخدام مربی داخلی قرار داده‌اند، آن هم در دایره انتخابی محدود.

این فعل و انفعال‌ها در حالی صورت می‌گیرد که در پایان جام ملت‌های آسیا، فدراسیون به این نتیجه رسید که در جهت نیل به موفقیت راهی جز استفاده از دانش و تجربه مربیان خارجی در راس تیم‌های ملی و امید ندارد.

با این رویکرد کلی قرار شد در جهت نزدیکی بیشتر تیم‌های امید و بزرگسالان، مربیان خارجی این دو تیم از یک کشور انتخاب شوند تا ضمن تبعیت از مکتب فوتبالی واحد (مثلا برزیلی یا پرتغالی)، باب همکاری خوبی نیز میان این دو تیم گشوده شود.

اما حالا و به دنبال پاسخ منفی کرش، گویا همه چیز برای علی کفاشیان به پایان رسیده که به‌کلی قید استفاده از مربیان خارجی را زده است.

طبق تازه‌ترین اظهارات او، مربیان ایرانی چیزی از مربیان خارجی کم ندارند و بهتر می‌توانند از عهده مسوولیت هدایت تیم‌های ملی و امید برآیند.

هر چند بیان همین جمله نیز، ضعف تصمیم‌گیری در فدراسیون فوتبال را عیان می‌سازد، اما سوال این است که فدراسیون با چه استدلالی می‌خواهد گزینه انتخاب مربیان داخلی را در دستور کار خود قرار دهد.

به طور کلی فدراسیون چه شاخص‌هایی را برای این انتخاب مدنظر قرار خواهد داد؟ بی‌تردید فردی که انتخاب می‌شود، باید بهترین مربی در بین داخلی‌ها باشد تا کسی نتواند به عملکرد او ایراد بگیرد یا خدشه‌ای وارد کند.

متاسفانه تجارب قبلی در این مورد خاص، چشم‌انداز روشنی را پیش‌روی جامعه فوتبال قرار نمی‌دهد و اکنون نیز این نگرانی هست که مربی داخلی موردنظر فدراسیون نتواند اجماع جامعه فوتبال را نسبت به انتخاب خود برانگیزد.

از همین‌رو همیشه انتخاب مربی داخلی همزمان شده است با آغاز شمارش معکوس برای کنار رفتن او.

جالب آن که فدراسیون نیز هیچ‌گاه پشت انتخاب‌های خود نایستاده و با کوچک‌ترین نتایج ضعیفی، اطمینان خود را نسبت به مربیان تیم‌های ملی از دست داده و پشت آنان را خالی کرده است.

از این منظر اعتقاد داریم فدراسیون باید با تامل بیشتر، رویکرد به مربیان خارجی را مورد توجه قرار دهد تا به قول عباس ترابیان، سرپرست روابط بین‌الملل فدراسیون، فوتبال ملی با مربیان داخلی درجا نزند.

حجت‌الله اکبرآبادی
دبیر گروه ورزش