تیک عصبی را جدی بگیرید

فرد درگیر آنها رفتارهایی نظیر به هم زدن چشمها (چشمک زدن)، بالا انداختن شانهها، پرتاب کردن سر، باز کردن دهان، تکان دادن سریع بازوها در هم کشیدن بینی و ... را از خود نشان میدهد. تیکهای صوتی نیز دسته دیگر از این اختلال هستند که طی آن فرد بیاختیار از خود صدا تولید میکند. به عنوان مثال، سرفه کردن، درآوردن صدای حیوانات، خرخر کردن یا نالیدن، خرناس کشیدن، جیغ زدن، تکرار کردن یک صدا، کلمه یا عبارت خاص، فحاشی کردن و... از جمله تیکهای صوتی است که فرد به طور غیر ارادی انجام میدهد و تسلطی بر خود ندارد. این اختلال رفتاری مدام تکرار میشود و بر اثر استرس و اضطراب افزایش مییابد.از شایعترین علل اختلال تیک عصبی میتوان به سندروم پس از بلوغ، عوامل ارثی، داروها، ضربات وارد شده به سر و سکته، عمل جراحی، مسمومیتها و هانتینگتون اشاره کرد. برخی اوقات تیکها به طور کاملا طبیعی دیده میشوند و اگر شخص از آن خبر نداشتهباشد، فکر میکند فرد مبتلا به تیک، عمدا این کار را انجام میدهد. بعضی اوقات درمان تیک صرفا با انجام تمرینهای رفتاری امکانپذیر است. گاهی با گذر زمان و بهبود شرایط زندگی و دوری از استرس و تنش این عارضه به خودی خود بهبود خواهدیافت. به فردی که تیک عصبی دارد، تذکر ندهید زیرا توجه و حساسیت زیاد باعث تمرکز بیشتر مغز روی این عارضه و تشدید آن میشود البته این حساسیت نداشتن نباید با بیتوجهی به مشکل اشتباه گرفتهشود؛ چراکه در این صورت درمان تیک هم جدی گرفته نمیشود. منظور این است که بیش از اندازه در مورد آن صحبت نشود تا اضطراب و نگرانی را بیشتر نکند. فرد مبتلا باید از محیط و موقعیتهای پر تنش و اضطرابزا دوری کند. علاوه بر این ساعات خواب و استراحت کافی، ورزش، کاهش مصرف کافئین توصیه میشود. این عارضه معمولا خطری ندارد و هیچ آسیبی به مغز نمیرساند اما از آنجا که بیشتر درکودکان بروز میکند، به دلایلی چون خجالت و کمشدن اعتماد به نفس مانع ارتباط برقرار کردن کودک میشود، در نتیجه مشکلات دیگری را به وجود آورده و تاثیر زیادی بر زندگی فرد مبتلا میگذارد. در درمان تیک، توانایی کنترل علائم، مرحله اول است. در صورت شدت مشکل باید سراغ پزشک و تجویز دارو رفت. در طول درمان، رعایت نکاتی مثل حفظ آرامش، خجالت نکشیدن از صحبت در مورد آن، تمرکز نکردن بیش از اندازه روی تیک و درکنار آن جدی گرفتن روند درمان، بسیار مهم است.