از طبقه منفی2 تا المپیک توکیو

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، تکرار وتکرار تا بشویم یکی از پیروان همان فلسفه ملال‌آور «عادت می‌کنیم». اما برای همه این‌طور نیست! مثلا چه کسی فکرش را می‌کرد، جوانی از غربی‌ترین نقطه ایران، یعنی ایلام وقتی مشغول پرستاری و تنظیم شیفت روزها و شب‌هایش در تهران است، در جست‌وجوی فراغتی، پناه می‌برد به سالن مهجور تیراندازی که در طبقه منفی 2 بیمارستان کشف کرده و از سر اتفاق، تپانچه به دست می‌گیرد و دقیقا در سنی که بسیاری از ورزشکاران مدال‌ها را چند سال پیش درو کرده‌اند، میدان‌ها دیده‌اند و حالا به فکر کمی بیشتر دوام آوردن و چطور آویزان کردن کفش‌ها و دستکش‌ها هستند، او جهان را، نه از نوک بینی، بلکه از ده متر آن‌طرف‌تر می‌بیند و بی‌خیال دنیا و مافی‌ها می‌ایستد و سیبل‌ها را نشانه می‌گیرد. جواد فروغی، ملی‌پوش تیم تیراندازی، در گپی تلفنی از روزهای تمرین در زیرزمین بیمارستان و سالن‌های مختلف در چهارگوشه تهران، مدال قهرمانی کشور، رسیدن به تیم‌ملی تپانچه، حضور در مسابقات و فینال‌ها، کسب سهمیه توکیو تا آغاز سال ۱۴۰۰ با طلای جام‌جهانی هندوستان و شمارش معکوس برای رسیدن به اولین المپیک زندگی، در ۴۱سالگی به جام‌جم می‌گوید.

 شما چند تا اولین دارید؛ اولین روز سال۱۴۰۰، اولین طلای تپانچه بادی 10متر مردان ایران در جام‌جهانی هند و بعد هم اولین المپیکی که تجربه می‌کنید.

بله. اولین طلای تپانچه بود. نقره و برنز این ماده به آنها رسید ولی شاید فکر نمی‌کردند، چون در مرحله مقدماتی برعکس بود. من سوم بودم و هندی‌ها اول و دوم. البته ما در میکس هم با خانم سبقت‌الهی نقره گرفتیم. برای شروع خوب امسال واقعا خدا را شاکرم، امیدوارم همه چیز به خیر و خوبی بگذرد.

 از دست‌های خالی در جاکارتا تا برنز ۲۰۱۹ قطر، سهمیه و بعد طلای ۲۰۲۱. ارزیابی خودتان از روند طی این مسیر چیست؟

تیراندازی برای من به طور جدی حدود سال ۹۶ آغاز شد و قبل از آن شکل تفریحی داشت. زمان به سرعت گذشت، عضو تیم‌ملی شدم و بعد هم آن‌طور که شما گفتید. اما چیزی که در این سال‌ها و در مسیر حرفه‌ای شدن به آن رسیدم، اهمیت غیرقابل انکار تلاش است. تأکید می‌کنم، تلاش. البته قبل از هر عاملی به لطف خدا معتقدم. افرادی که با این رشته آشنا هستند، می‌دانند تا چه حد به آرامش روحی نیاز است. برای من، این حال فقط با یاد خدا میسر است. در هر صورت، در تیراندازی اصلا مجالی برای غرور وجود ندارد. اگر پیشرفتی هست، همه در سایه لطف اوست.

 اتفاقا در یک مقطع خاص بعضی‌ها از تلاش خسته می‌شوند. به اصطلاح عطای ماندن را به لقای آن می‌بخشند یا حداقل در ادامه راه تردید می‌کنند. مثلا همزمان کار کردن و ورزشکار بودن، یا همین شغل شما. پرستاری با تیراندازی حرفه‌ای منافاتی ندارد؟

هماهنگی کار و ورزش قهرمانی آسان نیست. اوایل سخت‌تر هم بود. استرس‌های شغلی. هماهنگی زمان، شیفت‌ها و تمرین. کسی مرا نمی‌شناخت. ملی‌پوش هم نبودم. گرفتن مرخصی آسان نبود. در سالن‌های مختلفی تمرین می‌کردم؛ در شرق و غرب و شمال و جنوب تهران. دور از هم. ولی هیچ‌وقت، حتی خیال رها کردن شغلم به ذهنم خطور نکرد. من معتقدم مشکلات ، همیشه هستند اما اگر بمانی، مسیر خودش پیدا می‌شود. این‌طور شد. کم‌کم پیشرفت کردم. در محیط کار همکاری‌ها بیشتر شد و راهم هموارتر.

 در حال حاضر اوضاع اردو، تمرینات و ساچمه به چه صورت است؟

اوضاع خوب است. تمرینات متمرکزتر و اردوها بیشتر شده. مشکلی برای ساچمه نداریم. سهمیه المپیک من و هانیه رستمیان در تپانچه بادی 10 متر است و نیازی به فشنگ نداریم. هجدهم همین ماه به رقابت‌های قهرمانی اروپا اعزام می‌شویم. البته هدف بیشتر اردویی و تدارکاتی است.

 برای مقدمات حضور در المپیک، نوبت اول واکسیناسیون انجام و نظرات مختلفی مطرح شد. شما به عنوان یکی از اعضای المپیکی کادر درمان، اهمیت آن را برای مسافران توکیو رد می‌کنید یا قبول؟

من در بخش کرونای بیمارستان نبودم اما بسیاری از بیماران کرونایی را ما پذیرش و به آن بخش منتقل می‌کردیم. در همین جریان خودم کرونا گرفتم و مدتی قرنطینه بودم. در لزوم اولویت ترزیق واکسن به گروه‌های حساس و کادر درمان که بحثی نیست. برای المپیکی‌ها شاید فرصت بود و می‌شد کمی بعدتر صورت بگیرد. اما به نظرم اگر می‌خواهیم در المپیک نماینده داشته باشیم واکسن هم لازم است. امیدوارم به زودی این امکان برای همه مردم فراهم شود تا اولویت همه باشند.

 در چند قدمی توکیو، به نظر شما طلسم بی‌مدالی تیراندازی ایران، در المپیک شکسته می‌شود؟

ان‌شاءا... . اما یادمان باشد تیراندازی غیرقابل پیش‌بینی ا‌ست. با یک تیر، یک دهم امتیاز، در کسری از ثانیه به فینال می‌رسی یا برای همیشه از راهیابی به آن باز می‌مانی.  یا این‌که می‌توانی به عنوان هشتمین و همان آخرین نفر، فینالیست شوی اما با طلای المپیک از خط بیرون بیایی و برعکس. رکورد مقدماتی اولین نفر را بزنی و در فینال آخرین بشوی، بی‌مدال با حسرت. پس باید بر عملکرد خوب تمرکز کنیم تا نتیجه و مدال خودش به دست بیاید. آرزوی من این است در خط آتش مسابقات المپیک، خودم باشم؛ همین فروغی حالا. اگر این اتفاق بیفتد، شرایط مطلوب خواهدبود.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم