من معتاد بوکسم!

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، تضمینی وجود ندارد که ورزش قهرمانی از اندوه شما در زندگی بکاهد. با یک مدال می‌شوید همان پسر خوب داستان، قهرمان، گل سر‌سبد و افتخار رسانه، جامعه، دوستان... اما گاهی با یک باخت یا مدالی که از دست می‌رود، تفاوت از زمین به آسمان می‌رسد. همه تا مدت‌ها از انتظاراتی حرف می‌زنند یا می‌نویسند که شما برآورده نکردید. بعد سُر می‌خورید. می‌روید پایین و ناپدید می‌شوید. مهم نیست چقدر عرق ریخته‌اید، زخم خورده‌اید و ایستاده‌اید. نگاه‌ها صرفا به آن دستی‌ است که داور بالا می‌برد و تمام. اما این هورمون‌هایی که ورزش ترشح می‌کند شما را معتاد به آن کرده است. همین می‌شود که سیدشاهین موسوی می‌گوید: «من معتاد ورزشم!» بوکس آماتوری ایران، بیم‌ها و امیدها در مسیر توکیو محور اصلی گفت‌وگوی ما با دومین مسافر ایرانی این رشته به المپیک است.

 برگزاری لیگ‌برتر بوکس بعد از ده سال

سیدشاهین موسوی، ملی‌پوش ۲۶‌ساله تیم بوکس، خسته از پایان یک روز شلوغ، برای گپی تلفنی با جام‌جم، از سالن مسابقات به اتاق برگشته است. «در اردوی تیم‌ملی بودم. دو هفته‌ای بین اردوی ما و مسابقات لیگ فاصله بود. تمریناتم را به صورت شخصی پیگیری کردم. حالا هم که بعد از ده سال، برای اولین بار لیگ بوکس ایران جریان پیدا کرده است. من در تیم پلیمر خلیج‌فارس خرم‌آباد مشت می‌زنم. اوضاع خوب است و تعدادی از اعضای تیم ما هم سابقه حضور در تیم‌ملی را داشته‌اند. مثل سجاد محمدپور، سجاد نجفی، امید احمدی‌صفا  با وجود کرونا و ماسک خارج از رینگ، این مسابقات فضای بوکس را پویاتر کرد.»

 من برای بوکس به دنیا آمده‌ام

بوکسور وزن ۷۵ کیلوگرم تیم‌ملی کشورمان درباره شروع ورزش و انتخاب بوکس می‌گوید: «از ۹‌سالگی ورزش را شروع کردم. از نوجوانی آرزو داشتم مدرسه و کار نباشد تا با فراغت در فضای تمرین و ورزش باشم. اما نمی‌توانستم چون ناچار بودم کار کنم. با موی‌تای ورزشکار شدم و موفق هم بودم اما المپیکی نبود و به بوکس تغییر رشته دادم. دایی‌هایم رزمی‌کار بودند و در این انتخاب نقش داشتند. سال ۹۴ به تیم‌ملی دعوت شدم. آسیب دیدم و از سال ۹۵ تا به حال به صورت دائم عضو تیم‌ملی هستم. به مسابقات مختلفی اعزام شدم. مدال برنز مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۹، مدال برنز جام پادشاهی تایلند، طلای تورنمنت بین‌المللی مغولستان و  نقره تورنمنت بین‌المللی قزاقستان را در کارنامه دارم. در رقابت‌های قهرمانی جهان تا یک‌چهارم نهایی و کسب مدال پیش رفتم اما هنوز به مدال جهانی نرسیده‌ام. یقین دارم در ادامه مسیرم به این مدال می‌رسم و دور از دسترس نیست. حالا بعد از شش سال فکر می‌کنم من از اول برای بوکس به دنیا آمده‌ام و معتاد آن هستم»

 عاشق نباشی، دوام نمی‌آوری

بحث که درباره مصائب یک بوکسور گل می‌اندازد هر از گاهی، سر و صدا و شیطنت‌ هم‌‌اتاقی‌های شاهین چاشنی کار ما می‌شود، انگار آنها هم گلایه‌هایی دارند. «در این مدت که کرونا آمده شکل زندگی تغییر کرد. من با پس‌اندازم، پاداش سهمیه‌ام که وزارت ورزش و فدراسیون دادند یک ماشین خریدم و چون شغلی نداشتم تصمیم گرفتم با آن کار کنم. وقتی این موضوع رسانه‌ای شد بعضی‌ها ناراحت شدند اما واقعیت این است که اگر ورزش نباشد ما که صبح‌مان در ورزش به شب می‌رسد، برای فردا چه کنیم؟ باید جواب‌گوی مخارج زندگی و خانواده‌ای باشیم که سال‌ها در کنار ما مشکلات را تحمل کرده‌اند.»

 دارنده سهمیه رقابت‌های بوکس المپیک توکیو ادامه می‌دهد: «اگر عاشق نباشی، نمی‌توانی دوام بیاوری. مدام در اردو و مسابقه‌ای. هر صبح، روزت با ادامه رژیم، وزن‌کشی و دغدغه سر وزن بودن پیش از تمرین آغاز می‌شود. آسیب‌ها، استرس مدال و پاسخی که باید به دیگران بدهی همیشه همراهت هست. گرچه داخل رینگ آنها را با خودت نمی‌بری اما بالاخره خارج از رینگ مسوؤلی. شغلت می‌شود ورزشی که اصولا درآمدش در بهترین حالت، اگر مدالی بیاوری، جایزه یا پاداش است و تمام. تازه اگر آن را به موقع بدهند. مثلا من ده سکه، جایزه مسابقات سال ۹۸ را هنوز نگرفته‌ام و ارزش سکه در کشور ما هر روز در نوسان است. خلاصه تو می‌مانی و هزینه‌های زندگی شخصی و ورزش قهرمانی. درآمدی اگر هست در بوکس حرفه‌ای است . همه مشت می‌زنند و می‌خورند تا المپیک و مدالش، بلکه از دنیای آماتوری به حرفه‌ای برسند و جبرانی شود برای بسیاری از رنج‌ها...»

 از مافیای بوکس تا ماجرای کسب سهمیه

بوکس مافیا دارد؟

بله. اگر حضورت به نفع آنها نباشد زود سرت را می‌برند. باید بده بستان داشته باشی. مثلا کشورت میزبان مسابقات شود. هزینه‌هایی بدهید. میزبان اردوهای مشترکی بشوید. دوره‌هایی برگزار کنید. با فدراسیون جهانی مشارکت داشته باشید. در این صورت اولویت پیدا می‌کنید.

 با داوری‌ حق به حق‌دار نمی‌رسد؟

خیلی‌وقت‌ها نمی‌رسد. این اولویت‌ها که گفتم مهم هستند. به داوران هدیه‌هایی هم می‌دهند. در رینگ، خوب بوکس کرده‌ای. برتری داشته‌ای اما ناغافل دست حریف را بالا می‌برند. متأسفانه زد و بندهایی وجود دارد.

 کار سختی در پیش دارید.

ما همیشه امیدمان به خدا و خودمان است.

 بوکس ورزش آدم‌های خشن است؟

خیلی‌ها از بیرون نگاه‌شان به بوکس این‌طور است. به نظرم معادل فارسی مشت‌زنی گاهی تداعی‌کننده خشونت است اما این‌طور نیست. در بوکس مشت می‌زنی و مشت هم می‌خوری اما با خشونت و دعوا فرق دارد. تو برای حرکاتت فکر می‌کنی، ظرافت و هوش مهم است و این یعنی ورزش.

 چه چیزی شما را در بوکس نگه می‌دارد؟

عشق و هیجان بوکس. ورزش پویایی ا‌ست. خیلی از رشته‌ها بعد از مدال المپیک به تکرار می‌رسند اما در بوکس بعد از سکوی المپیک تازه وارد دنیای حرفه‌ای می‌شوی. برایت هزینه می‌کنند و می‌خواهند برای‌شان مسابقه بدهی.

 ماجرای کسب سهمیه المپیک توکیو چه بود؟

در مسابقات گزینشی المپیک حریف ژاپنی را بردم و بازی را به حریف چینی واگذار کردم. فکر می‌کردم سهمیه از دستم رفت. هنوز مربی‌ام را بعد از مسابقه ندیده بودم که خارج از رینگ، حریف ازبک با فارسی ناقصی که می‌دانست به من گفت آماده مسابقه فردا شوم. بعد متوجه شدم، رقابت من تمام نشده و شانس ادامه دارم. وقتی سهمیه را گرفتم از خوشحالی انگار روی زمین نبودم و مدام خدا را برای این فرصت دوباره شکر می‌کردم.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم