مرور خاطرات شیرین فایده ای ندارد، الان چه کرده ایم؟ / مشهد را با هیچ جا عوض نمی کنم

به گزارش جام جم آنلاین ، خداداد عزیزی، حماسه ساز ملبورن، غزال تیزپای آسیا به تازگی 49 ساله شده است. اصلا به آن صورتش نمی آید که در آستانه 50 سالگی است اما در همین سن و سال هنوز همان سبک و سیاق قبلی را دارد؛ انتقاد در کنار شوخ طبعی. ماحصل گفت و گو با حماسه ساز ملبورن به شرح زیر است:

-به تازگی 49 ساله شده اید. سن و سالتان را دوست دارید؟

*ای بابا، چه بگویم. پیر شدن که خوشحالی ندارد. اما دل آدم باید جوان باشد. عمر به یک چشم هم زدن می گذرد و خودمان هم نمی فهمیم چطور آن را هدر دادیم. ولی تا دلتان بخواهد پیام تبریک گرفتم و خوشحالم بابت اینکه همه به فکر من هستند و من را فراموش نکرده اند. اما به هر حال بالا رفتن سن یک مسئله ناراحت کننده است. عمرمان همینطور هدر رفت.

-اولا مگر می شود کسی شما را فراموش کند دوما اما شما که دیگر نباید حرف هدر رفتن عمر را بزنید. یکی از بزرگ ترین فوتبالیست های تاریخ فوتبال این کشور هستید و محبوبیت زیادی بین مردم دارید.

نوستالژی:
دایی و مهدوی کیا جزو تأثیر گزار ترین لژیونرهای آسیا در اروپا

*فوتبال فقط یک بخش از زندگی است. شما هر چقدر موفقیت و ثروت داشته باشید باز هم حسرت عمر و جوانی گذشته تان را می خورید و با خودتان می گویید کاش به گذشته برمی گشتم. جوانی واقعا گوهر نابی است. یاد روزهای جوانی بخیر. الان فقط باید بنشینم بچه هایم را نصحیت کنم که از عمرشان استفاده کنند.

-این روزها همه از خاطرات قدیمی هم می گویند و بازار مصاحبه داغ است چون 22 سال از دیدار تاریخی ایران و آمریکا می گذرد. سال های زیادی از آن زمان گذشته. به نظر شما در این مدت چه بر سر فوتبال ایران گذشت.

*بله درست است، الان همه از خاطرات شیرین می گویند اما چه فایده؟ الان چه کرده ایم؟ فوتبال ما به کجا رسیده است؟ الان به تیم ملی فوتبال ایران نگاه بیندازید. تیمی که دو تا باخت پشت سر هم آورده موفق است؟ این از تیم ملی، آن هم از قرارداد ویلموتس. آن هم از کی روش. این هم از من. این هم از شما!

فوتبال ما سال هاست چرخه معیوبی دارد. گاهی اوقات در مسیر درست افتاده اما به سرعت منحرف شده.

-خبر بازگشت کفاشیان به فدراسیون فوتبال هم حسابی باعث شکل گرفتن انتقادات زیادی شده است.

*بله، من هم شنیده ام. من نمی توانم دراینباره حرف بزنم چون فکر کنم هنوز چیزی قطعی نشده است. فوتبال ما به اندازه کافی مشکل دارد.

-الان بحث بر سر این است وقتی ما اسطوره هایی مثل علی دایی و یا مهدوی کیا داریم چرا نباید یکی از آنها را به عنوان رییس در فدراسیون ببینیم.

*این حرف دل همه ما فوتبالی هاست. هزار بار گفته ایم، اصلا یک میلیون بار گفته ایم، علی دایی باید رییس AFC شود. مهدی (مهدوی کیا) هم همین طور. اما کیست که قدر اینها را بداند.

-شما اگر شرایطش را داشتید دوست دارید بر مسند ریاست فدراسیون فوتبال بنشینید؟

*خودتان می گویید اگر شرایطش را داشتید. خب ندارم. هیچکدام از شرایط را ندارم. ولی بقیه تا دلتان بخواهد دارند. بگذارید آنها بروند رییس فدراسیون فوتبال شوند! من همین جا سر خانه و زندگی ام در مشهد نشسته ام.

-با توجه به موقعیتی که داشتید می توانستید هر جای دیگری در این دنیا زندگی کنید، چرا فقط مشهد؟!

*اینجا خانه و زندگی ام است. مشهد را با هیچ جا عوض نمی کنم. نه آمریکا، نه آلمان و نه هیچ جای دیگری. دلم اینجا خوش است. تهران که هیچ، من بلند شوم بروم آمریکا زندگی کنم چکار. اینجا کنار خانواده ام هستم و مدام هم به پدرم سر میزنم. بعدازظهر وقتی از خواب بلند می شوم اولین کاری که انجام می دهم می روم به پدرم سر می زنم.

-وارد کار مربی گری نمی شوید؟

*دست روی دلم نگذارید. خیر ندیدم. نسل ما سوخت. حتی همان علی دایی سوخت. همگی سوختیم و کسی دلش به حال ما نسوخت. دور دور دلال هاست. گیر یک چرخه باطل افتاده ایم. شرایط برای ما مهیا نیست. اصلا ولش کنید. مربی گری در فوتبال به چه درد من میخورد؟!

-آرزویی برای خداداد عزیزی مانده؟

*بله که مانده، گفتم 50 ساله شده ام، نگفتم که 90 ساله هستم. آرزوی سلامتی و عاقبت بخیری برای همه و به خصوص برای بچه هایم دارم. آنها سالم و خوشحال باشند، انگار من سالم و خوشحال هستم. بچه هایم هم به خودم رفته اند. هیچ چیز جز عاقبت بخیری شان نمی خواهم.