کی گفته کار در تلویزیون بد است؟!

امین زندگانی، هنرمندی که سال 70 و همزمان با ورودش به دانشگاه هنر و تحصیل، فعالیت اش را در عرصه هنر شروع کرده است.

آخرین اثر این هنرمند در تلویزیون سریال تلویزیونی خانواده دکتر ماهان بود که اوایل تابستان روی آنتن شبکه دو رفت. او در این سریال نقش یک دامپزشک را بازی می‌کرد که پناه به یکی از روستاهای شمال پناه برده و زندگی روستایی را به شهر‌ترجیح داده بود.

زندگانی در طول همه این سال‌ها بیشتر ایفاگر نقش‌های مثبت بوده و از کارهای تلویزیونی‌اش می‌توان به سریال‌های وکلای جوان، همسفر، نوعروس، طلسم‌شدگان، قفسی برای پرواز، چرخ فلک، پرستاران، همه چیز آنجاست و ... بازی کرده است.

با توجه به این‌که نقش‌های این بازیگر همیشه مثبت بوده، به همین دلیل کمتر جای کار برایش دارد.

اما گاهی هم قرعه نقش‌های تاریخی نصیب او شده و توانسته هنرش را به رخ مخاطب بکشاند. از جمله نقش‌های این چنینی این بازیگر می‌توان به نقش مسلم بن عقیل را در سریال تلویزیونی مختارنامه بازی کرده بود که اتفاقا این نقش مورد توجه مخاطبان هم قرار گرفت.

زندگانی در سریال تلویزیونی معصومیت از دست رفته، دیگر اثر داود میرباقری هم ایفاگر یک نقش مثبت به نام زید بود که در این نقش هم درخشید.

حالا این هنرمند از چندی پیش مشغول بازی در سریال تلویزیونی مجلس حیرانی به کارگردانی داریوش یاری است.

این سریال تلویزیونی برای پخش در ایام اربعین آماده می‌شود و زندگانی در این سریال نقش فردی به نام بهروز را بازی می‌کند که داماد خانواده است.

البته این نقش مثبت نیست و می‌توان گفت خاکستری رنگ است. با زندگانی درباره فعالیت‌هایش و نگاهی که به مقوله بازیگری دارد به گپ و گفت نشستیم که در ادامه می‌خوانید.

اگر قرار باشد کارنامه هنری‌تان را بررسی کنید، فکر می‌کنید در کدام نقطه ایستاده‌اید؟

این سؤالی است که ترجیح می‌دهم هیچ‌وقت از خودم نپرسم!

چرا؟ به هر حال هر فردی در خلوت و تنهایی‌هایش، خودش را ارزیابی می‌کند.

خب برای پاسخ به این سؤال باید از چند زاویه نگاه کرد؛ دیدگاه مردم، نگاه تخصصی و تمایل شخصی. از لحاظ شخصی جایگاه خاصی ندارم. هر آدم دیگری هم این پروسه را طی می‌کرد و با کمی از وسواس‌هایی که من دارم، همین‌جا بود. حالا اینجا کجاست؟ باید بگویم که نمی‌دانم!

از بابت شهرت هم باید بگویم که مردم محبت دارند. نمی‌گویم آدم مشهوری هستم! ولی لطف مردم نشان می‌دهد که مهر و محبت نسبت به من دارند. از لحاظ جایگاه شغلی هم باید نگاهی به انتخاب‌های جدیدم داشته باشید. همیشه سعی کرده‌ام استانداردهای خودم را داشته باشم. بازی در سینما، تلویزیون و نمایش خانگی فرقی نمی‌کند و باید تاکید کنم که هیچ‌کدام از آنها به دیگری برایم ارجحیت ندارد. الان مد شده که عده‌ای بگویند که‌ کار در تلویزیون خوب نیست! حالا من سؤالم از این دوستان این است که اگر تلویزیون بد است، سینما به چه دلیلی خوب است؟ شاید هم ما بی‌خبریم که محصولات سینما و نمایش خانگی جای دیگری ساخته می‌شود؟ شاید هم قاچاق است و مسافران می‌آورند! (با خنده)

اگر کار ما فرهنگی است، بنابراین آنچه اهمیت دارد خروجی کارمان است که تلویزیون، سینما و نمایش خانگی قوانین خودشان را دارند. حالا درست یا غلط من اظهارنظر نمی‌کنم. اما در مجموع همیشه استانداردهای خودم را برای کار دارم.

شما از آن دست بازیگرانی هستید که چهره مثبت و معصوم دارید و اکثر مواقع نقش‌های مثبت هم بازی می‌کنید. این برایتان آزاردهنده نیست که نقش‌های منفی یا به قول معروف چرک به شما پیشنهاد نشده است؟

نمی‌دانم، اما گاهی هم پیش آمده نقش منفی در سینما و تلویزیون بازی کرده‌ام و منتقدان هم معتقد بودند که اتفاقا با نقش هم ارتباط خوبی برقرار کرده‌ام. معمولا انتخاب‌های اول، اساسی می‌شود برای دیگر امتحانات. وقتی بازیگری امتحانش را درست پس می‌دهد، بقیه پیشنهادها هم به این سمت حرکت می‌کند.

خب همین نگاه باعث می‌شود که بازی‌های بازیگر به سمت کلیشه شدن می‌رود. این مساله باعث نمی‌شود شما هم فکر کنید برچسب کلیشه شدن به شما زده می‌شود؟

در دنیا هم همین طور است. وقتی بازیگری در نقشی خوب ظاهر می‌شود، بقیه پیشنهادها هم در همین مسیر خواهد بود. حال کار بازیگر این است که متفاوت نقش‌های مثبت یا منفی را بازی کند که از برچسب کلیشه بودن رها شود. وقتی ما یک شکل بازی کنیم، معلوم است که درجا می‌زنیم.

شما چطور؟ آیا درجا می‌زنید؟

من تلاشم را می‌کنم که این اتفاق برایم نیفتد. چون بزرگ‌ترین سم در مانا شدن، درجا زدن است. ضمن این‌که باید قبول کنیم که همیشه چهره‌هایی که معصوم یا مثبت است برای نقش‌های مثبت خوب نیست. سؤال من این هست مگر همه کلاهبرداران چهره‌های خشن دارند؟اتفاقا وقتی از شاکیان سؤال پرسیده می‌شود که چطور به آن آقای کلاهبردار اعتماد کردید، پاسخ می‌دهد که حرف زدن، رفتار و چهره‌اش به گونه‌ای بود که اعتماد کرده است. باید این کلیشه را بشکنیم که کلاهبرداران چهره‌های خشن، صدای زشت و بازی درشت دارند. این اشتباه است. باید از چنین چیزهایی فاصله بگیریم.
دلیل این‌که ما در کلیشه‌ها باقی ماندیم این است که در مباحث فرهنگی جرات و سواد ریسک نداریم. به همین دلیل پیشنهادهای تکراری به بازیگران می‌شود.

پس از سر ناچاری تن به پیشنهادهای تکراری می‌دهید؟

بله. طبیعی است که از ده کار برای ادامه حیات شغلی‌ام، انتخاب می‌کنم، اما همیشه سعی می‌کنم که نقش مثبتی که می‌پذیرم با نقش قبلی‌ام تفاوت داشته باشد.

فاطمه عودباشی - رسانه