نوازنده‌ای که دوست خداست

استاد #محمدپرست یکی از معدود اساتید باقیمانده #موسیقی عصر ما هستند.

نقش استاد #عثمان_محمدپرست در حفظ #موسیقی خاص را نمی‌توان انکار کرد.

او سنت‌ها را زندگی می‌کند، به نظرم او از دوستان خداست...

این هنرمند دوتار نواز ایرانی متولد خطه خواف از توابع خراسان رضوی و از ده سالگی با دوتار مأنوس بوده‌است. او از طایفه «بای» که طایفه‌ای دامدار و چادرنشین هستند، است. عثمان محمدپرست، شش پسر و سه دختر دارد. وی درباره شروع فعالیت‌های خود در عرصه موسیقی می‌گوید:

«از دوازده سیزده سالگی با دوتار همنواز شدم و روزها و شب‌ها بعد از فراغت از کار ـ که جوهر هر مرد خوافی است، به سماع روحانی با خویشتن خویش می‌پرداختم و هیچ گاه استادی در این زمینه نداشتم. دوتار یعنی عشق. دوتار، ساز آرام و ملایمی است که هم نوازنده را آرامش می‌دهد و هم مردمی را که علاقه‌مند به این ساز هستند.»

محمدپرست آثار مطرح و معروفی دارد که از چاوشی و سرحدی گرفته تا دیگر مقام‌های این دیار، اجراهای گوناگونی را در عین وحدت آفریده‌ است. این استاد موسیقی نواحی، اما چرا این همه مورد توجه است و اهالی موسیقی نسبت به او توجه نشان می‌دهند؟ می‌شود این را در معرفی ساده‌ای که او از خودش دارد، پیدا کرد. او می‌گوید: «من عثمانم. عثمان؛ زاده خواف». این را با افتخار می‌گوید؛ با غرور اما نه! هر زمان که می‌آید و از خودش حرف بزند، از دوتارش، از زندگی‌اش، یادش می‌افتد که باید از «خدا» بگوید. بگوید دوتار را خدا به او یاد داده است. بگوید پدر و مادرش مخالف ساززدنش بودند؛ اما خدا از آنها بالاتر بود. بگوید ساز می‌زند که خودش را، که مخاطبش را به یاد خدا بیندازد. می‌گوید اصلا موسیقی صدای خداست. او 740 مدرسه ساخته است، بی‌آن‌که به گفته خودش حتی دو ریال از ساز زدنش درآورده باشد.