فرقه‌سازی به شیوه رجوی

مطابق تعریف این مرکز؛ فرقه (کالت یا سکت) گروهی است که باید تمامی پنج کاراکتر زیر را دارا باشد. البته می‌گوید ممکن است در فرقه‌ای به‌طور استثناء یک یا دو موردش هنوز هویدا نشده باشد ولی طبیعی است که اگر هر پنج مورد را داشت، شکی در تعریف باقی نمی‌گذارد.

بنابراین با تطبیق این پنج شرط با ساختار درون تشکیلاتی و جایگاه رهبری در مجاهدین خلق براحتی می‌توان این سازمان را در ردیف فرقه‌های سیاسی ـ مذهبی دسته‌بندی کرد...

1ـ از تحمیل روانی و بازسازی فکری جهت جذب، حفظ و کنترل اعضایش استفاده می‌کند.

2ـ یک جامعه بسته توتالیتر تشکیل می‌دهد.

3ـ بنیانگذار یا رهبر آن خود انتصابی، دگماتیک، قدسی‌مآب، غیرقابل پیش‌بینی، و دارای کاریزما می‌باشد.

4ـ اعتقاد دارد که «هدف وسیله را توجیه می‌کند» و باید به هر وسیله ممکن پول درآورد و افراد را جذب کرد.

5 ـ‌ ثروت فرقه استفاده‌ای به اعضای آن یا جامعه نمی‌رساند.

در تشکیلات مجاهدین خلق، اعضای سازمان ابزاری هستند در خدمت تمایلات، هوس‌ها و برنامه‌های پنهان رجوی؛ از جمله: جاسوسی برای کشورهای بیگانه، انجام عملیات انتحاری، خودسوزی و ترور، برای رسیدن به اهداف تاکتیکی و نهایتا هجوم در قالب «جنگ آزادیبخش نوین» با پشتیبانی قدرت‌های بیگانه (بدون رعایت هیچ‌گونه مرز سرخ) و نهایتا به دست گرفتن قدرت سیاسی در ایران.

آنچه تشکیلات مجاهدین خلق را از سایر فرقه‌ها جدا می‌کند سواستفاده از مذهب اسلام است. رجوی در هر مرحله از ابداعات خود مثل انقلاب ایدئولوژیک و سایر روش‌ها برای جذب و حفظ و به اطاعت درآوردن نیروها و نهایتا به کارگیری آنها در مسیر رسیدن به اهداف آشکار و پنهان خود از مذهب و اعتقادات اعضا به نحو مطلوبی سوءاستفاده می‌کند.

به عبارتی ایدئولوژی رجوی تحت نام «اسلام انقلابی» با دکترین انقلاب ایدئولوژیک با هفت بند آن تعریف شده که ثمره نهایی آن «گوهران بی‌بدلیل مجاهد خلق» است، که برای رجوی استفاده دوگانه دارد: چسبی است که اعضای تشکیلات را به هم پیوند می‌دهد و ابزاری است دست رجوی برای رسیدن به اهداف فرقه‌گرایانه با زمینه و بستری مناسب برای سوءاستفاده‌‌های گسترده و وسیع که در به دست گرفتن قدرت سیاسی خلاصه می‌شود.

بریده‌ای از کتاب «خداوند اشرف از ظهور تا سقوط» نوشته سیدحجت‌ سیداسماعیلی