جهانبخش ما

اگر اهل موسیقی باشید، حتما با اسم بابک جهانبخش آشنایید و اگر از طرفداران این خواننده جوان هستید، قطعا با احساس او در ترانه‌های مختلفی مثل من و بارون، برف، اکسیژن و حالم خوبه همراهی کرده‌اید.

اگر اهل سینما و تلویزیون و تماشای فیلم و سریال‌ها باشید، بدون تردید با نام و چهره جهانبخش سلطانی، بازیگر اصفهانی آشنا هستید، همان کسی که بازی‌های خوب او را به نقش امیرحسین اوصیا در مجموعه سرنخ و سریال قصه‌های مجید به یاد داریم.

همان کسی که در این سال‌های اخیر به جای این‌که بیشتر او را روی پرده سینما یا صفحه تلویزیون ببینیم، به‌عنوان یکی از تماشاگران ثابت در کاخ جشنواره ملی فیلم فجر دیده‌ایم

اما اگر اهل جام‌جم و از خوانندگان روزنامه ما باشید، عمرا آقای جهانبخش را بشناسید! البته اگر پای ثابت صفحه فرهنگی هستید، در تاریخ دوم اردیبهشت، همکار باذوق و خوش قلممان، صابر محمدی در نوشته‌ای درباره سیروس باور، معمار نامدار ایرانی، اشاره‌ای گذرا هم به آقای جهانبخش کرده بود. آقای جهانبخش را اما ما همکاران روزنامه جام‌جم و به ویژه اعضای تحریریه خیلی خوب می‌شناسیم.

با احترام به همه ‌جهانبخشهای عالم به ویژه این ‌جهانبخشهای مشهوری که به عنوان نمونه برایتان برشمردیم، ما آقای جهانبخش را با هیچ جهانبخش دیگری عوض نمی‌کنیم. چرا که او پیگیرترین و ثابت قدم ترین مخاطب تلفنی روزنامه جام‌جم است و همه صفحات روزنامه را از روی جلد و صفحه اول و لوگو و یادداشت سرمقاله تا صفحه آخر و کافه میرداماد و حدیث روز و پلک احساس و پیش بینی هوا و امروز در تاریخ را به دقت رصد می‌کند و هر نکته‌ای که به ذهنش می‌رسد، بلافاصله گوشی تلفن را برمی‌دارد و آن را با لحن و لهجه‌ای مهربان به ما منتقل می‌کند. بی‌اغراق نیست اگر بگوییم تعویق و تاخیر حتی یک روزه تماس‌های ایشان، ما را در تحریریه نگران می‌کند! چون آقای جهانبخش که نام کوچکش را نمی‌دانیم و هنوز به ما نگفته، تقریبا روزی نیست که با یکی از گروه‌های تحریریه تماس نگیرد و نقطه نظرات جالبش را مطرح نکند.

مثلا همین پریروز و موقع پخش زنده بازی‌های حساس لیگ دسته اول، تلفن گروه ورزشی جام‌جم به صدا درآمد و خواننده پیگیر ما گلایه داشت که چرا تلویزیون صفحه اصلی اش را به بازی نفت مسجد سلیمان و مس رفسنجان اختصاص داده، درحالی‌که بازی‌های بسیار مهم‌تری در حال برگزاری است. آقای جهانبخش همچنان مشغول انتقال نقطه نظراتش به همکار ورزشی ما بود که ناگهان با گفتن این جمله،
مکالمه اش را به سرعت به پایان رساند: «خدا رو شکر نساجی یه گل زد، خداحافظ!»

یا چند روز قبل با گروه فرهنگی تماس گرفت و دغدغه مهم آن روزش درباره جام‌جم را به ما منتقل کرد. او گفت: «امروز که روزنامه جلو دستم بودم، گفتم نفت کجا ریخته؟! بعد دیدم این بوی نفت مال روزنامه جام‌جمه.» بعد از این‌که آقای جهانبخش، خواستار برطرف شدن این معضل نفتی شد و گفت «تو رو خدا یه فکری برای این بوی نفت بکنید»، فرصت را غنیمت شمردم و گفتم آیا اشاره‌ای که به نامش در صفحه فرهنگی شده را دیده یا نه که با تکیه کلام‌های همیشگی اش فروتنانه گفت: «من که کسی نیستم بزرگوار، باور بفرمایید»

جهانبخش دوست داشتنی و نکته سنج ما در ادامه دلیل این تماس‌ها و انتقال نظرات را یک هدف اجتماعی دانست و با لهجه شیرینش شعری از سعدی برایم خواند: « تنگ چشمان نظر به میوه کنند – یک «دور از جان شما» هم بعدش به من گفت-، ما تماشاکنان بستانیم»

آقای جهانبخش عزیز، به قول شما «باور بفرمایید»، ما برای خواننده خوب و خاص و پیگیری مثل شما احترام فراوانی قائلیم و به این توجه می‌بالیم. تلاش همه ما در روزنامه جام‌جم جلب نظر و رضایتمندی شما و همه خواننده‌های همیشگی با حداقل خطا و اشتباه است.

در همه این مکالمات تلفنی که روی ما را زمین انداختید و دعوتمان را برای تشریف فرمایی به تحریریه جام‌جم بی جواب گذاشتید، اینجا و به شکلی رسمی و کتبی بار دیگر به نمایندگی از همه همکارانم از شما درخواست می‌کنم، یکی از روزهای پیش رو به ما سر بزنید و خوشحالمان کنید. باور بفرمایید، حدس و گمان درباره چهره و حرفه حضرتعالی بخشی از زندگی و خواب من را مختل کرده است! باقی همکاران هم کنجکاوی‌های بی پایانی
از این دست دارند.

آقای جهانبخش، اگر هم همچنان باتواضع بر مواضعتان برای در پسِ پرده بودن و رخ ندادن مصرید و پافشاری می‌کنید، مبادا آن گوشی تلفن از دستتان بیفتد و ما را از نظرات سازنده تان بی نصیب بگذارید؛ به جان گراهام بل و آقای واتسون که ناراحت می‌شوم.