لژیونرهایی که خود را سوزاندند

اگر از انتخاب‌های نادرست بازیکنان دو دهه اخیر فوتبال ایران بگذریم و اشاره‌ای به نسل طلایی فوتبال ایران از داریوش یزدانی و علی موسوی گرفته تا رضا شاهرودی نداشته باشیم، باید بگوییم در دو سال اخیر بسیاری از بازیکنان ایران تنها به دلیل تصمیم‌های اشتباه در انتخاب تیم، به آینده خود لطمه زده‌اند. علیرضا حقیقی اکنون اگر بی‌تیم بماند بهتر از تیم فعلی اوست که در قعر جدول سوئد برای ماندن تقلا می‌کند... کریم انصاری‌فرد با بی‌مهری مستقیم سرمربی المپیاکوس مواجه شده... علی کریمی بعد از یک فصل بیرون ماندن از دینامو زاگرب، مجبور شد به سپاهان برگردد... سعید عزت‌اللهی به صورت قرضی به تیم قعرنشین روسیه رفت... رامین رضاییان در تیم قعرنشین بلژیک بازی می‌کند... سوشا مکانی در لیگ دسته اول در تیمی بی‌نام و نشان بازی می‌کند و بهنام برزای هم به تمرین تیم سوئدی رفت و با پیشنهاد خنده‌دار 80 میلیون برای یک فصل مواجه شد تا اعتبار لیگ فوتبال ایران با این پیشنهاد زیر سوال برود. از زمانی که علی دایی، خداداد عزیزی، وحید هاشمیان، مهدی مهدوی‌کیا، کریم باقری، مهدی پاشازاده، رحمان رضایی، سیروس دین‌محمدی، علیرضا منصوریان و بسیاری از بازیکنان نسل طلایی 98 فوتبال ایران در لیگ‌های معتبر اروپایی بازی می‌کردند، زمانی طولانی نگذشته؛ اما فوتبال ایران از آن روزهای طلایی فاصله‌ای بسیار گرفته است. آنقدر که ما (با وجود دو حضور متوالی در جام جهانی) دیگر بازیکنی در سطح اول فوتبال اروپا نداریم. مشخص نیست چه بر سر این فوتبال آمده که بازیکنان ترکیب اصلی بهترین تیم‌های آن، راهی به تیم‌های درجه 2 اروپا هم پیدا نمی‌کنند و برای آن‌که در اروپا بازی کنند، بدترین انتخاب‌ها را انجام می‌دهند تا به قیمت نابود کردن خود، اروپایی شوند. در این‌که لیگ فوتبال ایران بسیار بی‌کیفیت است تردیدی نداریم، اما نه آنقدر که بازیکنان ما این‌گونه حکم به قتل خود دهند. کاش بازیکنان ما مشاور یا مشاورانی داشتند تا راه و چاه را به آنها نشان دهند.

امید توفیقی

ورزش