کم‌کاری دانشکده‌های ارتباطات

البته من آینده سواد رسانه‌ای را در ایران خوشبینانه تصور می‌کنم، فقط شرط این اتفاق این است که بتوانیم سطح سواد رسانه‌ای مردم جامعه را ارتقا بدهیم. دانشگاه‌ها، مراکز پژوهش و تحقیقات بویژه دانشکده‌های ارتباطات می‌توانند به این اتفاق منجر شوند، اما در حال حاضر مقصر اصلی آنها هستند که در حوزه سواد رسانه‌ای خیلی کار نکرده‌اند. این مراکز موظفند متناسب با نیازهای مردم جامعه در ارتباط با سواد رسانه‌ای کارهای اساسی و بنیادی انجام بدهند تا از این طریق محتوای سواد رسانه‌ای را در جامعه تامین کنند. بنابراین اولین حرکت را باید این مراکز فرهنگی انجام بدهند و بعد از آن صدا و سیما، روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها و ... موظف هستند سواد رسانه‌ای را در جامعه ارتقا بدهند. متاسفانه این ضعف در دانشکده‌ها و مراکزی که به آن اشاره کرده ام، دیده می‌شود، زیرا کارهای اساسی انجام نداده‌اند که بعد از آن رسانه‌ها به توسعه سواد رسانه‌ای منجر شود. در واقع دانشکده‌ها بویژه دانشکده‌های ارتباطات از این جهت عقب هستند و به مقوله آموزش سواد رسانه‌ای توجه نمی‌کنند. دانشجویان در دانشکده‌های خبر دروس ده سال گذشته را می‌خوانند، در حالی که دروس دانشکده‌ها باید به روز شود و این مساله الزامی است. وقتی این اتفاقات نیفتاده باشد، پس چطور می‌توانیم انتظار داشته باشیم که سطح سواد رسانه‌ای بالا برود. دانشکده‌های ارتباطات باید دروس آموزشی را به‌روز کنند و حتی در این باره بازاریابی صورت بگیرد، اما انجام نشدن این اقدامات به ناکارآمدی منجر شده است. تا زمانی که این اتفاقات نیفتد، سطح سواد رسانه‌ای در ایران پیشرفت نخواهد کرد. این در حالی است که راز بقای هر جامعه‌ای و بالاتر از آن راز بقای هر تمدنی به سطح سواد و میزان سرمایه موجود و رشد فرهنگ مرتبط است. بنابراین ضرورت آموزش سواد رسانه‌ای احساس می‌شود. این مساله مثل کودکی است که کم‌کم مراحل اجتماعی شدن را طی می‌کند. این اتفاق باید پله پله رخ بدهد. بنابراین مهارت سواد رسانه‌ای را باید جدی بگیریم و نباید از آن غفلت کرد.

دکتر حسن خجسته

استاد دانشگاه