به همه چیز «پوزخند» نزنیم

فهرستی طولانی شامل این حکم می‌شود؛ از بیمه درمانی و خریدن کلاه ایمنی برای موتور گرفته تا ورزش، تفریح، و کتاب خواندن، توجه به درست‌نویسی زبان فارسی و سرانجام، سلامت. مشغله‌ها و گرفتاری‌های اقتصادی آن‌قدر ما را به خود مشغول و گرفتار کرده که به روز مرگی و از پیش پا برداشتن سنگ‌های پیش‌رو، وقت می‌گذرانیم و به این ترتیب نه حال، نه وقت و نه مجال پرداختن به مسائلی را داریم که ممکن است روزی تمام هستی و نیستی ما را تحت تاثیر خطرات خزنده خود قرار دهند. مسائلی که بی‌توجهی ما، چیزی از خطر آن کم نمی‌کند، فقط زمان موثر برای یافتن راه‌حل یا تمرین آن از دست رفته و در واقع خیلی از ما در برابر این مشکلات در وضعیت «جیک‌جیک مستان» به سر می‌بریم و فکر زمستان نمی‌کنیم. پنجم دی‌ماه، یکشنبه هفته‌ای که روزهای آخر آن را سپری می‌کنیم، سیزدهمین سال وقوع زلزله وحشتناک بم بود که 30درصد مردم این شهر تاریخی و خوشنام در دل زمین آرمیدند. میزان خسارات زلزله بم به حدی بود که روی برخی سنگ‌مزارها نام چندین نفر نوشته شده و بخش عمده‌ای از ظرفیت آرامستان، تاریخ پنجم دی را برخود دارد. به علت همین گستردگی خسارات بوده که روز زلزله بم را «روز ایمنی در برابر زلزله و کاهش اثرات بلایای طبیعی» نامگذاری و در تقویم رسمی ثبت کرده‌اند.

با این حال باید پرسید برای کدامیک از ما پرداختن به فنون و مهارت‌های نجات از زلزله و بلایای طبیعی اولویت است؟ همین‌طور چقدر برای رسانه‌های ما و بخصوص مسئولان ما اهمیت دارد؟ منکر تلاش‌های صورت گرفته در بخش‌های مختلف در این باره نیستیم، اما وقتی اولویت، چه از نظر بودجه و چه از نظر اجرای عملیاتی پیش می‌آید، واقعا مقابله با زلزله و مانورهای مربوط به آن تا چه حد در ذهن من و شما و مسئولان اولویت می‌یابد؟ اگر به خیلی‌ها برنخورد باید گفت که بسیاری از ما در برابر چنین مسائلی «پوزخند» می‌زنیم و بسان موضوعی فانتزی براحتی از کنار آن می‌گذریم، غافل از این‌که پوزخند ما، چیزی از خطر زلزله در جای جای کشور ما کم نمی‌کند. ایران روی کمربند جهانی زلزله قرار دارد و آمادگی مقابله با آن باید جزو اولویت‌های من و شما باشد؛ چه گرفتار باشیم و
چه نباشیم.