«من می‌خونم تو گوش کن»

فضای تکنیکی جذاب

پرستو شاه‌محمدی، کارگردان این برنامه به جام‌جم گفت: هر روز در برنامه یک کتاب می‌خوانیم؛ یعنی علاوه بر این‌که مخاطب کودک را تشویق به کتاب خواندن می‌کنیم، خودمان به صورت عملی این کار را انجام می‌دهیم. کودکی که هر روز پای ثابت برنامه ما باشد، تقریبا هر روز یک کتاب می‌خواند.

وی درباره نحوه انتخاب کتاب‌ها عنوان کرد: ما با ناشران مختلفی که در زمینه کودک فعال هستند، مکاتبه می‌کنیم. آنها کتاب‌های خوب خود را به ما معرفی می‌کنند و در آخر ضمن مشورت با گروه کودک و مدیر شبکه،کتاب‌ها را انتخاب می‌کنیم.

این کارگردان درباره فضای تکنیکی کار خاطرنشان کرد: بر اساس طرح اولیه ما، مجری دوست بچه هاست و هر روز با خواندن یک کتاب وارد فضای کتاب می‌شود. می‌خواهیم بگوییم با هر کتابی که می‌خوانیم، وارد دنیای تازه‌ای می‌شویم و به همین دلیل فضایی انیمیشنی در نظر گرفتیم تا دستمان برای خلاقیت و ایجاد جذابیت‌های بصری بازتر باشد.

شاه‌محمدی افزود: کتابخوانی موضوعی است که هرقدر درباره‌اش صحبت کنیم کم است، کتاب رسانه‌ای مکتوب و تلویزیون رسانه‌ای بصری است و وقتی می‌خواهیم در رسانه بصری از یک رسانه مکتوب حرف بزنیم، باید کاری کنیم که جذابیت آن از بین نرود. به همین دلیل متحرک سازی تصویرگری‌های کتاب را در پیش گرفتیم.

پیچیدگی‌های کار کودک

کارگردان من می‌خونم تو گوش کن، معتقد است: با وجود این‌که مخاطب کودک ساده انگاشته می‌شود ولی پیچیدگی‌های خیلی زیادی دارد؛ پیچیدگی‌هایی که شاید وقتی از دوران کودکی عبور کردیم فراموشمان شد یا هنوز برای بعضی از بزرگ‌ترها کشف نشده است. به همین دلیل علاوه بر این‌که در دنیای خودمان زندگی می‌کنیم، باید برای بچه‌ها برنامه بسازیم. در درجه اول درک فضای بچه‌ها و این‌که چه چیزی بسازیم که بتوانیم آنها را جذب کنیم، اهمیت زیادی دارد. بچه‌هایی که در عصر جدید هفت یا ده ساله هستند، خیلی با نسل کودکی ما فرق دارند. باید خودمان را مدام به روز کنیم تا بتوانیم چیزی را خلق کنیم که برای این بچه‌ها جذابیت داشته باشد ضمن این‌که مقوله‌های مختلف احساسی، خانوادگی، روان‌شناسی، اجتماعی، مذهبی و ایرانی را همیشه باید در کار برای بچه‌ها در تلویزیون در نظر بگیریم.

تخیل در ایجاد شخصیت‌ها

احمد مولایی، پویانمای من می‌خونم تو گوش کن نیز درباره تکنیک به‌کار رفته در این برنامه گفت: برنامه چون در فضای کروماکی تولید شده و ما باید با حرکات مجری هماهنگ باشیم، پیچیدگی‌های خاص خود را دارد، وگرنه از نظر ساختار بسیار ساده است.

وی ادامه داد: کارکردن برای کودک کمی سخت است. شاید آنچه در «من می‌خونم تو گوش کن» برای مخاطب کودک جذابیت ایجاد کرده، بازی و رفتار مجری است. در واقع کودکان بیشتر تحت تاثیر هیجاناتی که از سوی مجری منتقل می‌شود، قرار می‌گیرند.

مولایی درباره میزان تطبیق تصاویر کتاب‌ها با کاراکترهای انیمیشنی کار نیز توضیح داد: بیشتر تصاویری که در کتاب‌ها هستند، قابلیت انیمه شدن ندارند و فقط مناسب یک فریم هستند. در بسیاری از موارد مجبوریم پس زمینه را خودمان بسازیم و کاراکترها را تغییر دهیم و سرانجام با هماهنگی کارگردان به نتیجه می‌رسیم که در بعضی موارد از تخیل خودمان استفاده کنیم.

یک مجری، یک معلم هنر

بیژن بیابانی، مجری، قصه گو و گوینده برخی شخصیت‌های برنامه است که من می‌خونم تو گوش کن، دومین کار کودک اوست.

بیابانی درباره سختی‌های کار برای کودکان خاطرنشان کرد: من معلم هنر یک مدرسه ابتدایی هستم و با حدود 400 دانش‌آموز ارتباط دارم. به همین دلیل کار با بچه‌ها برای من خیلی راحت تر شده است. دلیل مهمی که مرا ترغیب کرد کار کودک انجام دهم، ارتباط با دانش‌آموزان بود. در رابطه با این طرح به این فکر می‌کردم که ما فقط یک کار سرگرم‌کننده انجام نمی‌دهیم بلکه هدف داریم و آن کتابخوانی است که برای من خیلی مهم بود.

این مجری نیز درباره تکنیک رئال و انیمیشن برنامه و جذابیت آن برای کودکان گفت: 80 درصد بچه‌هایی که با آنها ارتباط دارم به من می‌گویند که می‌شود ما را هم به فضای کتاب ببری؟ برایشان خیلی جالب است که من چگونه وارد فضای کتاب می‌شوم، هرچند اغلب بچه‌ها می‌دانند که این، یک داستان رایانه‌ای و نقاشی است ولی برایشان جالب است که بدانند این کار چگونه انجام می‌شود. اصولا بچه‌ها در مورد قصه‌هایی که در برنامه می‌خوانم خیلی با من صحبت و اظهار نظر می‌کنند.

بیابانی صادقانه کار کردن را کلید موفقیت یک مجری کودک دانست و افزود: امروزه بچه‌ها درک می‌کنند که ما در فهماندن موضوعی به آنها مشکل چندانی نداریم و اصلا احتیاجی نیست که برای بیان آن به بچه‌ها، داستان بسازیم.

شبنم قدمی