«سیزیف» وار مثل آن 80 درصد

از آن زمان، خیلی‌ها به تلاش‌های بی‌سرانجام می‌گویند «کارهای سیزیف وار»؛ سیزیف‌وار مثل ترک اعتیاد برای 80 درصد از معتادهای کشورمان که دیروز علیرضا جزینی، قائم‌مقام دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر اعلام کرد با وجود هزینه هنگفتی که صرف درمان‌شان می‌شود، دست آخر به باتلاق اعتیاد بر می‌گردند.

80 درصد معتادهای ترک کرده دوباره معتاد می‌شوند و سنگ درمانشان، نرسیده به نوک قله ترک قطعی، باز از نوک کوه به پایین می‌غلتد؛ پایین یعنی تاریکی،کارتن‌خوابی، گرسنی، دزدی، زندان، فحش شنیدن، خشم، پرخاشگری، تنفر، نکبت، نشئگی‌های کوتاه، خماری‌های کشدار، زخم‌های خوب نشدنی، ایدز، هپاتیت، لرز گرفتن در ویرانه‌های متعفن و آوردوز کردن میان زباله‌ها و دست آخر مرگ؛ مرگی که با عزت نیست، شبیه زندگی‌شان.

سنگ سیزیف را طلسم زئوس، قدرت مطلق اسطوره‌ها، هل می‌داد سنگ درمان معتادان را اما کدام سحر، به قهقرا می‌برد؟ نمی‌شود همه تقصیرها را گردن معتادان انداخت، خیلی‌ها در این گناه سهم دارند مثل خانواده‌هایی که پذیرای معتادان ترک کرده نیستند، صاحبکارهایی که بیم دارند درمان شده‌ای را به کار بگیرند، جامعه‌ای که ساقی‌هایش آزاد می‌گردند و معتادها فقط کافیست دست دراز کنند تا هر نوع ماده مخدری را توی مشت‌شان بگذارند و دست آخر درمانگران اعتیاد که می‌دانند فرایند درمان اعتیاد نیاز به روان درمانی و بازتوانی دارد اما نادیده‌اش می‌گیرند و هر که مصرف مواد مخدر را برای مدتی هرچند کوتاه کنار بگذارد، درمان شده، معرفی‌اش می‌کنند.

آنها می‌دانند که اگر روان درمانی نباشد، اگر خلأ‌های درونی آدم‌ها که سبب‌ساز اعتیاد شده است، مرهم گذاشته نشود معتاد حتی با وجود ترک ظاهری مصرف مواد، در درون معتاد می‌ماند تا وقتی که یک روز، ساقی تازه‌ای راهش را سد کند یا هم مشربی اهل بخیه به تورش بخورد و او باز پس برود تا روزگار پیش از ترک. به همین خاطر است که سیاستگذاران اصلی حوزه مبارزه با مواد مخدر باور دارند سنگ درمان اعتیاد، خود به خود پایین نمی‌غلتد، بلکه دست‌هایی پنهان، آن را پایین می‌کشند تا اعتیاد همیشه یک « چاه ویل» باقی بماند، چاهی که یک سرش به هزینه‌های گزاف برای ترک اعتیاد می‌رسد و سر دیگرش به خرج کردن‌های بی‌حساب برای تهیه مواد مخدر .

مریم یوشی‌زاده - دبیر گروه جامعه