‌دوستی با حیوانات

اگرچه دربی تنها شخصیت انسان این مجموعه است ولی کریستوفر رابین هم در تعدادی از قسمت‌ها حضور دارد. این برنامه که توسط بخش انیمیشن تلویزیونی والت‌دیزنی در سه فصل و 78 اپیزود 22 دقیقه‌ای (دو داستان در هر قسمت) برای مخاطب پیش‌دبستانی ساخته شده اولین بار در می ‌2007 پخش شد و پخش آن تا فوریه 2011 ادامه داشت. تهیه‌کنندگان این برنامه جان لستر،جف کلین و برایان هالفلد و کارگردانان کار دیوید هارتمن و دان مک کینون بودند.

این کار که نسخه CGI جدیدی از ماجراهای وینی پو بود واکنش‌های متفاوتی را در میان طرفداران کارتون‌های وینی پو به وجود آورد. بسیاری از آنها از تغییر نحوه ساخت کارتون‌ها از دوبعدی به CG ناراضی بودند و آمدن یک شخصیت دختر به جای کریستوفررابین را نمی‌پسندیدند، اما از سوی دیگر نقد‌های دیگری که در مورد این سریال نوشته شده به نکات مثبت دیگری هم اشاره کرده بود. ازجمله این که این برنامه کودکان را با شرکت دادن در روند حل مساله به دقیق‌تر نگاه کردن به دنیای اطرافشان تشویق می‌کند.

شخصیت جدید کار دربی یک دختر شجاع و شاداب است که بتازگی به خانه جدید آمده و با وینی پو و تیگر و بقیه دوستان مثل پیگلت، ایور، ربیت، رو،لامپی ماجرا‌های جدیدی را تجربه می‌کند. هر وقت مشکلی پیش می‌آید «گروه ابرکارآگاهان» لباس‌های مخصوصشان را می‌پوشند و به دنبال یافتن راه‌حل می‌روند.

وقتی این گروه موفق می‌شوند معمایی را حل کند به گروه مخاطب ارزش کنجکاو بودن، فکر کردن و مزایای کار گروهی را نشان می‌دهند. طی مراحل کشف حقیقت، اعضای گروه مستقیما با بیننده‌های خردسال صحبت می‌کنند و مثلا می‌پرسند می‌توانی حدس بزنی کجاست و بعد چند لحظه برای جواب صبر می‌کنند. این برنامه در بعضی قسمت‌ها به بیان حقایقی درباره طبیعت و علوم طبیعی و درس‌هایی از ارزش همکاری و مسئولیت‌پذیری می‌پردازد. شخصیت‌هایی که هر کدام راه‌حل‌های منحصربه‌فردی برای حل مساله ارائه می‌کنند و به کودکان مثال ساده‌ای از رفتارهای تحلیلگرانه مثبت را آموزش می‌دهند و وقتی خود کودک با سوالی روبه‌رو می‌شود با به خاطر آوردن ترانه «فکر کن، فکر کن، فکر کن» به سمت حل مساله می‌رود.

معرفی وینی پو

وینی پو شخصیت اصلی داستان میلنه که برای پسرش کریستوفر رابین نوشته بود برای اولین بار 14 اکتبر 1926 و سپس در داستان «خانه‌ای در سوراخ پو» (1928) ظهور کرد. بهترین دوست او پیگلت است که کمی هم ترسوست. این خرس کوچولو و دیگر عروسک‌ها متعلق به کریستوفر رابین میلنه هستند. در واقع پو نام خرسی بود که در زمان جنگ جهانی اول به طور قاچاق به بریتانیا آورده شد و قرار بود به جای دیگری منتقل شود، اما در پایان جنگ ، مقامات تصمیم گرفتند اجازه دهند در باغ وحش لندن بماند.

سال 1929 میلنه تمام حقوق تجاری داستان‌های پو را به یکی از طرفداران آن با نام «استفان اسله سینگر» فروخت. این یکی از بزرگ‌ترین امتیازاتی است که اسله سینگر در طول عمر خود به دست آورد. اسله سینگر در سال 1953 درگذشت و این امتیاز را برای همسرش باقی گذاشت.‌سال 1961، شرکت والت‌دیزنی امتیاز ساخت فیلم و دیگر امتیازات وینی پو را خریداری کرده و یک مجموعه فیلم کارتونی دوبعدی از روی داستان‌ها ساخت. کارتون‌های اول براساس داستان‌های اصلی بود ولی این امر در مورد داستان‌های بعدی وینی پو‌ دیزنی صدق نمی‌کند. ‌سال 1977 دیزنی فیلم انیمیشن «ماجراهای بسیار وینی پو» را عرضه کرد که در آن شخصیت جدیدی را با نام «گوفر» معرفی کرد. این حرکت گامی بود به سوی آمریکایی شدن داستان‌های وینی پو، چون این حیوان فقط در آمریکای شمالی زندگی می‌کرد. این فیلم سه قسمت داشت که با نام‌های «وینی پو و درخت عسل» (1966)، «وینی پو و روز توفانی» (1968) و «وینی پو و تیگر» (1974) به نمایش درآمد. سال 1983 چهارمین فیلم با نام «وینی پو و روزی برای ایور» وارد بازار شد.

نکته‌های جالب توجه

وینی پو از چنان محبوبیتی درکشورهای مختلف برخوردار است که خیابانی را در ورشو‌، پایتخت لهستان به‌نام او نامگذاری کرده‌اند. ‌او سال 2004 محبوب‌ترین شخصیت دیزنی در فرهنگ هنگ‌کنگ بود که با شخصیت‌های مشهوری مثل میکی ماوس، باز لایتیر، دونالد داک و زیبای خفته رقابت می‌کرد.‌ بعلاوه او سال 2005 شخصیت اول دیزنی در فیلیپین بود که شاهزاده خانم‌های دیزنی را به رتبه دوم سوق داد که رتبه‌های بعدی متعلق به باورنکردنی‌ها، باز لایتیر و میکی ماوس بود. (این آمار از فهرست فروش محصولات تجاری این شخصیت در آن سال گرفته شده است.)‌ تولد رسمی وینی پو 21 آگوست 1921، یعنی دقیقا همان روزی است که کریستوفر رابین او را در جشن تولد یک سالگی‌اش کادو گرفت.‌ اسباب‌بازی‌هایی که داستان‌های وینی‌پو از روی آنها الهام گرفته شده هم‌اکنون در موزه کتابخانه عمومی نیویورک در معرض بازدید عموم قرار دارد. بسیاری از مردم بریتانیا بشدت اعتقاد دارند که این وسایل، جزئی از فرهنگ بریتانیاست و باید آنها به انگلستان بازگردانده شود.

پریسا کاشانیان