رسانه ملی و تحلیل مهارت‌های ارتباطی

متاسفانه بی‌اخلاقی و بی‌ادبی به بحران امروز جامعه ما بدل شده است؛ کافی است سری به شبکه‌های اجتماعی بزنیم و بخصوص صفحات مربوط به هنرمندان، ورزشکاران و دیگر شخصیت‌های شناخته شده را ببینیم و نظرات مردم را بخوانیم تا باورمان شود که بی‌اخلاقی دست‌کم در فضای مجازی بیداد می‌کند هر چند در دنیای واقعی و موقعیت‌های دشوار هم شاهدیم که آدم‌ها چطور کنترلشان را از دست می‌دهند و پایشان را از چارچوب اخلاق، شرع، عرف و انسانیت فراتر می‌گذارند.

تلویزیون سال‌هاست که مهارت‌های ارتباطی را در برنامه‌های مختلف خانوادگی و معارفی آموزش می‌دهد اما به نظر می‌رسد وقت آن رسیده که پا فراتر گذاشته و این مساله را با حضور کارشناسان و متخصصان حوزه روان‌شناسی، جامعه‌شناسی و فرهنگ مورد تحلیل و ریشه‌یابی قرار دهد.

بعد از ماجرای قتل ستایش توسط یک نوجوان ایرانی، خیلی‌ها به صفحه‌ای که منسوب به قاتل بوده در شبکه‌های اجتماعی سر زده‌اند و دیده‌اند که افراد چطور به راحتی هر ناسزایی که روا دانسته‌اند در این صفحه نوشته‌اند با علم به این‌که قاتل ممکن است هرگز نتواند وارد فضای مجازی شود و بی‌خبر از این‌که با هر ناسزایی ولو به یک قاتل، بخشی از شخصیت و هویت خویش را مخدوش می‌کنند و به فروپاشی و اضمحلال شخصیتی نزدیک‌تر می‌شوند.

این صفحه به علاوه ماجراهایی که درباره دلخوری هنرمندان از بی‌اخلاقی مردم شنیده‌ایم به تنهایی کافی است که بحران بی‌اخلاقی را باور کنیم و از تلویزیون توقع داشته باشیم که به آن نگاه تحلیلگرانه داشته باشد. به نظر می‌رسد آموزش مهارت‌های ارتباطی به آن شیوه که تا امروز تلویزیون انجام داده دیگر پاسخگو نیست و شاید ضرورت داشته باشد که یک یا حتی چند برنامه جدی و مستقل درباره این مساله ساخته شود. حالا دیگر وقت آن رسیده که بهترین روان‌شناسان و متخصصان علوم رفتاری بدون تعارف و ملاحظه آسیب‌های شخصیتی، نواقص و ایرادها را در تلویزیون بازگو و علل و عواملش را تشریح کنند.

شاید بد نباشد که مردم نیز در این برنامه مشارکت داشته باشند و امکانی ایجاد شود که با حفظ شئونات دینی و عرفی، افراد درباره دلیل این بی‌اخلاقی‌ها، احساسی که از ابراز یا حتی شنیدن و دیدن آن پیدا می‌کنند، حرف بزنند و نظر کارشناسان و متخصصان را نیز بشنوند.

ام‌البنین دیوسالار