یادداشت
چه می‌شود اگر لاکچری پسند شویم
مصرف‌گرایی و تمایل به داشتن زندگی لوکس و تجملی، پدیده‌ای جهانشمول است که بیشتر کشورهای جهان با آن روبه‌روهستند. به نظر می‌رسد این پدیده، ارتباط مستقیم با صنعتی شدن جوامع و راه افتادن موج تکنولوژی دارد که البته تبلیغات بی‌شمار صاحبان صنایع که به دنبال مشتری بیشتر می‌گردند، تاثیری حتمی بر شکل‌گیری فرهنگ تجمل‌گرایی دارد.
از نگاه مردم‌شناسان و آنان که دستی در فرهنگ دارند، تجمل‌گرایی به صورت رد و بدل شدن کالاهای غیرضروری، رفتاری قدیمی در جوامع انسانی است که لوکس‌پسندی در جوامع امروزی، امتداد آن رفتار قدیمی محسوب می‌شود. خیلی‌ها معتقدند این که ما ایرانی‌ها گرفتار تجمل‌گرایی شده‌ایم و خلقیات ما با لوکس زندگی‌کردن همسوست، به منابع نفت ما برمی‌گردد چون اگر چنین منابعی وجود نداشت، مجبور می‌شدیم مثل بسیاری از ملت‌ها با حداقل‌ها زندگی کنیم و از بسیاری کالاها دست بکشیم. اشکال سبک زندگی تجملی، تمرکز آن بر مصرف‌گرایی است یعنی فرهنگی که صنایع خرد و کلان ملی را نابود و فرهنگ کار و کوشش و کسب را کمرنگ می‌کند. مصرف‌گرایی در ذات خود پدیده خوبی نیست، این اصلا مطلوب نیست که ما سهمی در تولید و توسعه صنایع نداشته باشیم و فقط با تکیه بر پولی که در اختیار داریم، کالاهای خارجی و غیرضروری بخریم. این فرهنگ، مروج تنبلی در جامعه است، مروج فرهنگی که فکر می‌کند اگر آدم‌ها جدیدترین کالاها و تکنولوژی‌ها را در اختیار نداشته باشند حتما از عقاید و ایده‌های جدید نیز بی‌بهره‌اند. چشم و همچشمی‌های رایج در جامعه ما نمونه خوبی برای روشن شدن تبعات مصرف‌گرایی است، فرهنگی که مبتنی بر مصرف کالاهای غیرضروری است و ارزش افراد را با کالاهایی که در اختیار دارند، می‌سنجد.
دکتر معصومه ابراهیمی
مردم شناس
