خداحافظ خانم شکیب

اینها خصوصیات حرفه‌ای او بود، اما در کنار همه این موارد که به آن اشاره کردم، خصایص دیگری داشت که او را متمایز می‌کرد، روستا، مانند روستا ساده و بی‌آلایش و اخلاق‌مدار بود، عاشق و شیدا. عاشق مردم، دوستان و خانواده‌اش و این شیفتگی و عشق اوست که باور نبودنش را دشوار می‌کند و از آن غمی سنگین می‌سازد.

وقتی کسی مثل هما می‌رود، همه خوب می‌دانند که هیچ جایگزینی ندارد و دیگر تکرار نمی‌شود، چرا که او در کنار همه خوبی‌هایش با همه چیز به‌شدت انسانی برخورد می‌کرد. به خاطر دارم زمانی که برای فیلم سینمایی «پرنده کوچک خوشبختی» دنبال بازیگر می‌گشتم، وسواس زیادی داشتم؛ چون کار دشوار بود و هر کسی از پس آن برنمی آمد. قرار بود یک بازیگر مقابل دختربچه‌ای ناشنوا قرار بگیرد، او را درک کند و بتواند با همه وجودش در روح و روان این دختر اثر بگذارد.

هما روستا هم درست به اندازه من وسواس داشت و به راحتی بازی در هر نقشی را نمی‌پذیرفت. من نقش خانم شکیب، معلمی راکه قرار بود مقابل دختر ناشنوا قرار بگیرد به هما روستا دادم. در جریان کار خیلی با هم بحث و تبادل نظر می‌کردیم تا به دیدگاه مشترکی برسیم، اما فراتر از همه این اتفاقات برایم جالب بود که هما روستا ساعت‌های طولانی در تمرین حاضر می‌شد، کنار این دختربچه می‌ماند و او را عاشقانه در آغوش می‌گرفت و نگاهش می‌کرد. گویی می‌خواست تمام رنج مادر نداشتن‌اش را مرهم بگذارد.

هما آن سال فقط نامزد دریافت سیمرغ بلورین شد و این جایزه به او تعلق نگرفت و من از این اتفاق ناراحت شدم. چون برای این نقش زحمت کشید و نقش‌آفرینی‌اش اتفاق نویی در کارنامه بازیگری بود؛ اتفاق نویی که ورای بازی و سینما و پرده نقره‌ای، پُر از مهر و عطوفت و انسانیت بود؛ بعد از این فیلم هم هر وقت هما را دیدم احساس می‌کردم او همان خانم شکیب است، زن مهربانی که وارد مدرسه شد و دخترک را از بحران‌هایش نجات داد.

پوران درخشنده

کارگردان