نمایشگاهی در «کوچه»

اما هنرمندان در نمایشگاه گروهی کوچه‌با نگاه خود شهرهایی را که در آن زندگی می‎کنند روی بوم می‌آورند.پرداخت وسواس‌آمیز نورها، سایه‌ها و فرم‌ها در آثار حمید امامی به وضوح دیده می‌شود. این هنرمند برای این نمایشگاه کوچه‌هایی از شهر مشهد را به تصویر کشیده است. کوچه‌هایی که ضمن انتقال حال و هوای خاص و معنوی شهرش، با طفره رفتن از جزئیات، به ایده کلی کوچه به عنوان جایی میان خانه و خیابان، میان سکون و گذر تجسم بخشیده است. نبود آسمان در این نقاشی‌ها و به تصویر کشیدن کوچه پایین دیوارها و کف کوچه، بیشتر نشان‌دهنده این است که این آثار از نگاه یک کودک گذر کرده است.

نمایشی خیال گونه از کوچه‌های یزد و دماوند از ویژگی‌های آثار ثمیلا امیرابراهیمی است، اما زهرا قراخانی دیگر هنرمند حاضر در این نمایشگاه، کوچه پس‌کوچه‌های اصفهان را بدون حضور انسان‌ها به گونه‌ای به روی بوم آورده که همواره تأثیرشان را بر فضای کوچه می‌بینیم. توپ رها شده در کوچه یا خودرویی که کنار دیوار پارک شده نشان از حضور انسان‌ها دارد. قرار گرفتن تنها یک خانه در کوچه‌ای بن‌بست، دیوارهایی با ارتفاع کم و پنجره‌های کوچک بخشی از معماری و فرهنگ اصفهان است که در این آثار بخوبی به نمایش گذاشته شده است. مهدی چیت‌ساز‌ ‌ نیز با استفاده از رنگ‌های بنفش و ارغوانی و به تصویر کشیدن کوچه‌هایی سنتی ما را با خاطرات دورمان پیوند می‌زند. او که کوچه‌های قزوین را سوژه نقاشی‌هایش قرار داده است به کوچه همچون پیکری در حال مرگ نگاه می‌کند.

چیت‌ساز در این آثار تلاش کرده کوچه را به عنوان یک پیکره مدنظر قرار دهد و به گونه‌ای آثارش را خلق کند که فضای بین دیوارها دیده و حس شود. به طور کلی نقطه مشترک همه این کوچه‎ها در آثار این نقاشان‌‌ جای خالی انسان است. عابری از این کوچه‎های رنگارنگ نمی‏‌گذرد، با این حال این به آن معنا نیست که این کوچه‎ها از هر نوع نگاه انسانی بی‌بهره باشند. بلکه در این کوچه‏‌ها انسان همواره حاضر است، دست‌کم به عنوان عابری تنها که ما کوچه را از نگاه او می‏‌بینیم. ‌ کوچه‎هایی که خود به قالب شخصیت‎هایی درآمده که مقابل نقاش نشسته‌اند و درونیات تلخ و شیرین آنها در این پرتره‎ها بیان شده است.